Hi,
Ik heb sinds ik denk iets meer dan een jaar heel erg last van (ik denk) tics. Dingen die ik doe zijn bijvoorbeeld nekspieren aanspannen, knipperen/knijpen met mijn ogen, schouders optrekken en andere schouder bewegingen maken. Ik begin het erg vervelend te vinden, ik word er moe van, ik kan me slechter concentreren sinds ik de tics heb en soms doen de tics ook pijn.
Ik doe ook dingen waarvan ik niet weet wat het is en of het misschien tics zijn. Ik moet van mezelf bijvoorbeeld elke keer als ik langs de voordeur loop met mijn hand een bepaalde manier over de deur gaan en de deurklink aanraken, ik moet op mijn laptop de randen van mijn telefoon aanraken op een bepaalde manier en ik moet de hoekjes van mijn laptopscherm, toetsenbord en muis aanraken.
Steeds meer mensen begint het op te vallen dat ik deze tics doe en ik vind het ook zelf echt heel vervelend en praat hier nooit met iemand over. Dat wil ik ook liever niet.
Maar wat mijn vraag is is: zijn dit allemaal tics en kan ik dit verbergen of verminderen?
Bladzijde 1 / 1
Hye,
Praten is het begin van alles!
Je moet er echt over praten want dit is zeer belangrijk! Natuurlijk moet je dit niet met iedereen doen maar met je ouders of een vertrouwenspersoon is altijd wel handig.
Iedereen heeft tics maar sommigen hebben het niet door. Meer dan erover praten kan je niet doen. Misschien heeft je huisarts tips om het te verminderen of misschien verbergen, ookal is dit helemaal niet nodig!
Groetjes zon
Praten is het begin van alles!
Je moet er echt over praten want dit is zeer belangrijk! Natuurlijk moet je dit niet met iedereen doen maar met je ouders of een vertrouwenspersoon is altijd wel handig.
Iedereen heeft tics maar sommigen hebben het niet door. Meer dan erover praten kan je niet doen. Misschien heeft je huisarts tips om het te verminderen of misschien verbergen, ookal is dit helemaal niet nodig!
Groetjes zon
hoi
dit lijken op tics. je zou je tics kunnen leren beheersen wat wel gigantisch lastig is. maar je kan ze ook veranderen. maar dan moet je waarschijnlijk hem later als nog doen. als je bijvoorbeeld als tic met je hoofd maar links draaien dan ga jij het naar rechts proberen te doen dus dan valt het waarschijnlijk minder op.
dit lijkt meer op dwang handelingen. dit kan je met hulp ook af leren.
je kan ze leren bedwingen. ik heb ze al van af mijn 4de. ben nu 17 en ik kan ze sinds een jaar beheersen als het moet. bijvoorbeeld tijdens de les kan ik mijn rechter arm zo beheresen dat ik met mijn arms geen tic heb. maar dan heb ik er meer met me benen. maar ik kan ze bijvoorbeeld in een gesprek volledig behersen. maar dan er na zijn ze heftiger.
je kan er ook therapie voor krijgen. maar praten met iemand is denk ik wel de eerste stap.
groetjes
bella
bijvoorbeeld nekspieren aanspannen, knipperen/knijpen met mijn ogen, schouders optrekken en andere schouder bewegingen maken. Ik begin het erg vervelend te vinden, ik word er moe van, ik kan me slechter concentreren sinds ik de tics heb en soms doen de tics ook pijn.
dit lijken op tics. je zou je tics kunnen leren beheersen wat wel gigantisch lastig is. maar je kan ze ook veranderen. maar dan moet je waarschijnlijk hem later als nog doen. als je bijvoorbeeld als tic met je hoofd maar links draaien dan ga jij het naar rechts proberen te doen dus dan valt het waarschijnlijk minder op.
Ik doe ook dingen waarvan ik niet weet wat het is en of het misschien tics zijn. Ik moet van mezelf bijvoorbeeld elke keer als ik langs de voordeur loop met mijn hand een bepaalde manier over de deur gaan en de deurklink aanraken, ik moet op mijn laptop de randen van mijn telefoon aanraken op een bepaalde manier en ik moet de hoekjes van mijn laptopscherm, toetsenbord en muis aanraken.
dit lijkt meer op dwang handelingen. dit kan je met hulp ook af leren.
Maar wat mijn vraag is is: zijn dit allemaal tics en kan ik dit verbergen of verminderen?
je kan ze leren bedwingen. ik heb ze al van af mijn 4de. ben nu 17 en ik kan ze sinds een jaar beheersen als het moet. bijvoorbeeld tijdens de les kan ik mijn rechter arm zo beheresen dat ik met mijn arms geen tic heb. maar dan heb ik er meer met me benen. maar ik kan ze bijvoorbeeld in een gesprek volledig behersen. maar dan er na zijn ze heftiger.
je kan er ook therapie voor krijgen. maar praten met iemand is denk ik wel de eerste stap.
groetjes
bella
Ik vind het heel moeilijk om er met iemand over te praten. Ik weet dan ook nooit wanneer ik dan iets moet zeggen en hoe ik moet beginnen met het erover hebben. Mijn vader zegt wel eens van 'stop nou eens met die rare bewegingen' en dan probeer ik duidelijk te maken dat dat echt niet lukt, maar dat snapt mijn vader volgens mij niet goed. Ik vraag me af als ik er over begin, of hij mij dan wel zou begrijpen. Ik denk vaak dat het dan toch geen nut heeft om er over te praten. En er met een vertrouwingspersoon over praten vind ik ook niks, want hoe kom je in gesprek met zo iemand? Ik durf dat echt niet! En als ik dan uiteindelijk in gesprek ben dan zeg ik toch niet precies wat ik wil zeggen, omdat ik bij gesprekjes altijd zo zenuwachtig ben. En ik ben dan bang dat ze denken dat ik me aan stel.
hoi
ik snap het. mijn ouders zeggen ook altijd van kap er mee. maar tics zijn ongecontroleerde bewegingen.
je kan het ook met je mentor er over hebben. omdat hij het misschien al eens heeft gezien. en hij kan jou door verwijzen naar het vertrouwens persoon. je kan ook anders met de vertrouwens persoon in aanraking komen. naar zijn of haar kantoortje lopen en ff klopen en vragen of ze een keer tijd heeft. maar dat kan ook heel eng zijn. je kan ook naar je huisarts gaan.
schrijf het voor je zelf op een briefje zo dat je het een beetje richtlijnen heb. of je stuurt hem eerst een mailtje en vraagt of jullie er samen over kunnen hebben.
dat is niet zo. zeker als je het met je huis arts er over hebt. die heeft er waarschijnlijk al ervaring mee gehad
groetjes
bella
Mijn vader zegt wel eens van 'stop nou eens met die rare bewegingen' en dan probeer ik duidelijk te maken dat dat echt niet lukt, maar dat snapt mijn vader volgens mij niet goed.
ik snap het. mijn ouders zeggen ook altijd van kap er mee. maar tics zijn ongecontroleerde bewegingen.
Ik denk vaak dat het dan toch geen nut heeft om er over te praten. En er met een vertrouwingspersoon over praten vind ik ook niks, want hoe kom je in gesprek met zo iemand?
je kan het ook met je mentor er over hebben. omdat hij het misschien al eens heeft gezien. en hij kan jou door verwijzen naar het vertrouwens persoon. je kan ook anders met de vertrouwens persoon in aanraking komen. naar zijn of haar kantoortje lopen en ff klopen en vragen of ze een keer tijd heeft. maar dat kan ook heel eng zijn. je kan ook naar je huisarts gaan.
En als ik dan uiteindelijk in gesprek ben dan zeg ik toch niet precies wat ik wil zeggen, omdat ik bij gesprekjes altijd zo zenuwachtig ben.
schrijf het voor je zelf op een briefje zo dat je het een beetje richtlijnen heb. of je stuurt hem eerst een mailtje en vraagt of jullie er samen over kunnen hebben.
En ik ben dan bang dat ze denken dat ik me aan stel.
dat is niet zo. zeker als je het met je huis arts er over hebt. die heeft er waarschijnlijk al ervaring mee gehad
groetjes
bella
Hey!
De dingen die jij beschrijft lijken inderdaad tics en drang (geen dwang, dan heb je er ook angsten bij).
Zoals eerder gezegd hebben heel wat mensen last van tics en hoeft het niet meteen te betekenen dat jij bv. Gilles de la Tourette hebt, maar je hebt er wel niet heel weinig, dus kan het ook zo zijn dat het bv. getriggerd wordt door stress etc.
Zoals eerder gezegd kun je eens over je zorgen praten met een vertrouwenspersoon (die gaan echt niet denken dat je je aanstelt, want als jij je ergens zorgen over maakt is dat het wat telt), om zeker te zeggen wat je wil zeggen kun je op voorhand een mail sturen met wat onderwerpen waarover je wil spreken, zodat je er wel uitleg over moet geven.
Als deze persoon denkt dat er meer aan de hand is kan deze je ook doorverwijzen naar de juist hulp.
Je kunt bv. een (anonieme) mail sturen naar de leerlingenbegeleiding op jouw school, spreken met je mentor of zelf eens naar de huisarts of schoolarts gaan.
Het gebeurt wel vaker dat ouders niet goed weten hoe ze moeten omgaan met dingen als tics. Probeer een goede informatiebron te vinden over tics en toon het hen. Je kunt ook samen een documentaire kijken over tics o.i.d.
Het kan ook zijn dat het ook voor hen uiteindelijk wel zal wennen (zo was het bij mij het geval) wanneer ze zien dat je er na een bepaalde tijd nog steeds niet aan kan doen.
Voor de duidelijkheid lijst ik hieronder even de symptomen van de ticstoornissen op:
Gilles de la Tourette
* Minstens 1 jaar
* motorisch (lichamelijk) + vocaal (met de stem)
*ontstaan voor je 18de
Geen gevolg van bv. medicijngebruik
Chronisch motorische ticstoornis
* Minstens 1 jaar
* motorisch (lichamelijk)
*ontstaan voor je 18de
Geen gevolg van bv. medicijngebruik
Chronisch vocale ticstoornis
* Minstens 1 jaar
* vocaal (met de stem)
*ontstaan voor je 18de
Geen gevolg van bv. medicijngebruik
Verder heb je ook nog een voorbijgaande ticstoornis (minder dan een jaar), PANDAS (tics of dwang veroorzaakt door een infectie) en conversiestoornis (tics etc. veroorzaakt door bv. een trauma).
Deze komen wel veel minder voor.
Groetjes
Lot
De dingen die jij beschrijft lijken inderdaad tics en drang (geen dwang, dan heb je er ook angsten bij).
Zoals eerder gezegd hebben heel wat mensen last van tics en hoeft het niet meteen te betekenen dat jij bv. Gilles de la Tourette hebt, maar je hebt er wel niet heel weinig, dus kan het ook zo zijn dat het bv. getriggerd wordt door stress etc.
Zoals eerder gezegd kun je eens over je zorgen praten met een vertrouwenspersoon (die gaan echt niet denken dat je je aanstelt, want als jij je ergens zorgen over maakt is dat het wat telt), om zeker te zeggen wat je wil zeggen kun je op voorhand een mail sturen met wat onderwerpen waarover je wil spreken, zodat je er wel uitleg over moet geven.
Als deze persoon denkt dat er meer aan de hand is kan deze je ook doorverwijzen naar de juist hulp.
Je kunt bv. een (anonieme) mail sturen naar de leerlingenbegeleiding op jouw school, spreken met je mentor of zelf eens naar de huisarts of schoolarts gaan.
Het gebeurt wel vaker dat ouders niet goed weten hoe ze moeten omgaan met dingen als tics. Probeer een goede informatiebron te vinden over tics en toon het hen. Je kunt ook samen een documentaire kijken over tics o.i.d.
Het kan ook zijn dat het ook voor hen uiteindelijk wel zal wennen (zo was het bij mij het geval) wanneer ze zien dat je er na een bepaalde tijd nog steeds niet aan kan doen.
Voor de duidelijkheid lijst ik hieronder even de symptomen van de ticstoornissen op:
Gilles de la Tourette
* Minstens 1 jaar
* motorisch (lichamelijk) + vocaal (met de stem)
*ontstaan voor je 18de
Geen gevolg van bv. medicijngebruik
Chronisch motorische ticstoornis
* Minstens 1 jaar
* motorisch (lichamelijk)
*ontstaan voor je 18de
Geen gevolg van bv. medicijngebruik
Chronisch vocale ticstoornis
* Minstens 1 jaar
* vocaal (met de stem)
*ontstaan voor je 18de
Geen gevolg van bv. medicijngebruik
Verder heb je ook nog een voorbijgaande ticstoornis (minder dan een jaar), PANDAS (tics of dwang veroorzaakt door een infectie) en conversiestoornis (tics etc. veroorzaakt door bv. een trauma).
Deze komen wel veel minder voor.
Groetjes
Lot
Hey,
Een vriend van mij had toen ik hem leerde kennen ook veel tics. Die is toen met zijn tics naar iemand van school gegaan en gebraagdof hij hulp kon krijgen met het verminderen van zijn tics. Sinds hij bij die beglijding zit zijn zijn tics erg verminderd.
Dus mijn tip is stap naar iemand toe die je door kunnen verwijzen, denk aan ouders, school of een huis arts.
Groetjes a.p.
Een vriend van mij had toen ik hem leerde kennen ook veel tics. Die is toen met zijn tics naar iemand van school gegaan en gebraagdof hij hulp kon krijgen met het verminderen van zijn tics. Sinds hij bij die beglijding zit zijn zijn tics erg verminderd.
Dus mijn tip is stap naar iemand toe die je door kunnen verwijzen, denk aan ouders, school of een huis arts.
Groetjes a.p.
Hoi,
Er zijn al mooie reacties gegeven zie ik! Weinig op aan te vullen.
@xLotx, volgens mij kun je ook prima dwang hebben zonder angsten. Ik heb zelf tics en ik heb een dwangstoornis gehad. Hierbij had ik last van het "not just right principe" ofzoiets. Veel mensen hebben idd een angst: "als ik dit niet doe dan..." Ik had dat niet. Het voelde gewoon niet goed. Ik MOEST het doen.
Ik kan me goed voorstellen dat je tics je zo irriteren. Qua behandeling valt er niet veel te doen. Er zijn therapieën die je kunnen helpen je tics langer te onderdrukken, maar dit is erg lastig en heeft vaak weinig effect. Zo zijn er nog meer therapieën, waar ik meer uitleg over kan geven, maar allemaal niet heel erg effectief. (Zo is dat mij uitgelegd.)
Ik denk dat jij vooral gebaad bent bij begrip uit je omgeving.
https://www.kenniscentrum-kjp.nl/ouders-jongeren/tics/
De site van die link, is betrouwbaar en (vind ik) vrij compleet. Dit zou je zelf kunnen doorlezen en/of aan je omgeving kunnen laten lezen.
Aan je dwang zou je wel echt kunnen werken. Deze handelingen voelen "verplicht" en alsof je ze moet uitvoeren. Het verschil met je tics, is dat je deze wel kan controleren. Hierbij oefen je om de handelingen niet uit te voeren. Hierdoor leer je door ervaring dat er niks gebeurt als je de handelingen niet doet en dat het vervelende gevoel vanzelf afneemt.
Ik raad je wel aan om hulp te zoeken. Ook voor je tics. Het kan al gewoon super fijn zijn om er met iemand over te praten. Al zijn er niet echt therapieën om ze weg te nemen, zijn er altijd tips and trics die je kan leren. Ook kun je zo meer steun ontvangen.
Je kan een vertrouwenspersoon gewoon mailen. Hierin kun je al uitleggen wat je wil vertellen en dat je dit lastig vindt. Dan kan de vertrouwenspersoon daar rekening mee houden.
Je stelt je zeker niet aan en dit zal de vertrouwenspersoon ook niet vinden. Die nemen iedereen serieus, luisteren en helpen met het zoeken naar een oplossing.
Misschien kun je, als je vader vraagt om te stoppen, erop inhaken en vertellen wat het is.
Ik hoop dat dit iets helpt!
Gr. Pin
Er zijn al mooie reacties gegeven zie ik! Weinig op aan te vullen.
@xLotx, volgens mij kun je ook prima dwang hebben zonder angsten. Ik heb zelf tics en ik heb een dwangstoornis gehad. Hierbij had ik last van het "not just right principe" ofzoiets. Veel mensen hebben idd een angst: "als ik dit niet doe dan..." Ik had dat niet. Het voelde gewoon niet goed. Ik MOEST het doen.
Ik kan me goed voorstellen dat je tics je zo irriteren. Qua behandeling valt er niet veel te doen. Er zijn therapieën die je kunnen helpen je tics langer te onderdrukken, maar dit is erg lastig en heeft vaak weinig effect. Zo zijn er nog meer therapieën, waar ik meer uitleg over kan geven, maar allemaal niet heel erg effectief. (Zo is dat mij uitgelegd.)
Ik denk dat jij vooral gebaad bent bij begrip uit je omgeving.
https://www.kenniscentrum-kjp.nl/ouders-jongeren/tics/
De site van die link, is betrouwbaar en (vind ik) vrij compleet. Dit zou je zelf kunnen doorlezen en/of aan je omgeving kunnen laten lezen.
Aan je dwang zou je wel echt kunnen werken. Deze handelingen voelen "verplicht" en alsof je ze moet uitvoeren. Het verschil met je tics, is dat je deze wel kan controleren. Hierbij oefen je om de handelingen niet uit te voeren. Hierdoor leer je door ervaring dat er niks gebeurt als je de handelingen niet doet en dat het vervelende gevoel vanzelf afneemt.
Ik raad je wel aan om hulp te zoeken. Ook voor je tics. Het kan al gewoon super fijn zijn om er met iemand over te praten. Al zijn er niet echt therapieën om ze weg te nemen, zijn er altijd tips and trics die je kan leren. Ook kun je zo meer steun ontvangen.
Je kan een vertrouwenspersoon gewoon mailen. Hierin kun je al uitleggen wat je wil vertellen en dat je dit lastig vindt. Dan kan de vertrouwenspersoon daar rekening mee houden.
Je stelt je zeker niet aan en dit zal de vertrouwenspersoon ook niet vinden. Die nemen iedereen serieus, luisteren en helpen met het zoeken naar een oplossing.
Misschien kun je, als je vader vraagt om te stoppen, erop inhaken en vertellen wat het is.
Ik hoop dat dit iets helpt!
Gr. Pin
Oh oké, ik dacht dat drang ging om het 'not just right principe' , en dat dwang dan datzelfde is maar dan met de angst dat er anders iets erg zou gebeurden, maar bedankt voor de verbetering!
hi, ik heb ook best veel tics. en nu ben ik bezig om ze af te leren. ik doe dat door of gewoon niet toe te geven of door afleiding te zoeken. ik hoop dat ik je hiermee heb geholpen!
anoniemx123
hey, ik heb ook tics. ik weet het niet maar heb je autisme of adhd? dan zou je samen met je ouders misschien kunnen kijken voor LTO 3. dat zijn voedingssupplementen met kruiden en die helpen mij met mijn autisme en daardoor heb ik ook veel minder tics. misschien kan het jou ook helpen!
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
