Hoi,

Het is inderdaad wel begrijpelijk dat jullie nog even met Boy willen praten.

Ik denk niet dat ze de gevonden voorwerpen eeuwig bewaren, dus ik zou wel een beetje opschieten.

Gr. Pin

Hi,

we hebben nieuws :)

Boy had ons zopas een berichtje gestuurd en sorry gezegd dat het zo lang duurde. Hij was het eerder van plan, maar had het druk gehad en hij was het vergeten. Eerst had hij ook getwijfeld of hij wel iets moest sturen, maar omdat hij wel een goede klik met ons had en omdat hij onze oudere broer kent van een paar jaar terug, had ie nu toch maar een berichtje gestuurd. Hij vroeg eerst hoe het nu met ons gaat en waar hij ons mee kon helpen. Das toch goed?

We hebben toen alvast van onze onderbroeken uitgelegd en een beetje waarom we die apenkoppen onderbroek zo missen en dat die zoveel herinneringen heeft. Het was wel een beetje ongemakkelijk voor ons.

Toen hadden we foto’s van de onderbroeken gestuurd. We hadden nog foto’s met die nieuwe van de jeuk-test. Die ene nieuwe had ons oudste neefje aan op de foto en die andere had mijn twin aan. Verder hadden we een paar foto’s van die apenkoppen onderbroek gestuurd. Niet alleen die ik hier ook heb gepost, maar ook een paar waar ik die onderbroek aan heb op onze vakantie vorig jaar. Mijn twin en Luca en de Duitse jongens staan er allemaal alleen in onderbroek op. Zo kan Boy ook ons vriendje zien en dat die onderbroek belangrijk is. Of is dat stom om dat allemaal te sturen?

Ik weet het ook niet precies allemaal op dit moment.

Verder hebben we afgesproken met hem voor vrijdag of zaterdag. Hij moet nog even kijken wanneer het uitkomt.

Gelukkig zijn we nu een stapje verder. Hopelijk wordt het niet een heel ongemakkelijk gesprek.

Iemand nog tips hoe we dat gesprek over die washandjes een beetje soepel kunnen laten lopen?

Groetjes,
M&M's

Goed dat jullie met hem kunnen praten. Wat jullie met hem delen, is jullie keuze. Jullie hebben die foto's vooral gestuurd om aan te tonen waarom die onderbroek zo belangrijk voor jullie is, en dat begrijpt hij vast.

Voor dat gesprek met de washandjes zijn jullie met twee. Eén van jullie begint het gesprek, en als die het moeilijk krijgt, kan de andere het overnemen. Jullie zouden een spiekbriefje kunnen maken met kernwoorden, zodat jullie geen stukken van jullie verhaal vergeten. Dat helpt voor sommigen, om ervoor te zorgen dat Boy het verhaal snapt.

Dat jullie uitleggen waarom die onderbroek belangrijk voor jullie is, begrijp ik. Het enige waar ik een beetje mee zit is dat jullie foto's van jongens in ondergoed naar een andere jongen sturen, zonder dat die jongens in ondergoed ervan weten. Of weten ze ervan? Mijn punt is gewoon: als ik op een foto in ondergoed zou staan met vriendinnen, zou ik het niet zo fijn vinden als die foto achter mijn rug naar iemand anders gestuurd wordt. Ik denk niet dat Boy iets verkeerd met die foto zou doen, en ik ben heel erg verlegen en angstig, dus het kan dat dit iets is waar alleen ik mee zit.

*Iedereen is ook lekker BRUIN of helpt dat niet? (één van de laatste regels vorige reactie)

We hebben nog eens even goed naar die foto’s gekeken en die van de jeuk-test waren genomen in onze slaapkamer en we stonden gewoon netjes op een rijtje in onderbroek en toen hadden we ingezoomd en die close-ups erbij gedaan van die 2 nieuwe onderbroeken. Dus de onderbroek met een stukje buik en stukje bovenbenen erbij. Zelfde had ik gedaan met de vakantiefoto’s in onderbroek in de tuin bij het zwembad. Ook nog een paar close-ups van de onderbroek die ik aan had.

We hebben al met Luca en de neefjes geskypet en die vonden het geen probleem. We hadden ze de foto’s doorgestuurd. Oh ja, das eigenlijk ook niet zo slim, bedenk ik net.

De Duitse vrienden waren er niet en toen hadden we alle foto’s ook maar alvast naar hen gestuurd. Ja, ook die van onze neefjes en Luca, dus we leren niet echt snel, sorry. Maar de volgende keer gaan we het anders doen, is de bedoeling.

Nu nog even de reactie van de Duitse jongens afwachten.

Ik verwacht geen problemen, dus das dan soort van opgelost, toch?
Of moeten we daar verder nog iets mee.

Boy zei dat hij het leuke foto’s vond, gelijk nadat hij ze ontvangen had. Hij zal er verder wel niks mee bedoelen, toch?

Ok, vrijdag moeten we voor controle naar het ziekenhuis. Voor zover we weten gaan ze dan bloed afnemen en misschien nog dat blaastestje, idk. We hoeven iig niet te blijven daar. Volgende week zal de uitslag daar dan wel van komen.

Wat een gedoe allemaal :)

Groetjes,
M&M’s

Oh, helemaal vergeten nog op de rest van de voorgaande reacties te reageren.

Idd willen we met Boy irl afspreken en dan praten over het washandjesgebeuren. Het verhaal zit wel in mijn hoofd, maar ik zit er nog over te denken hoeveel details ik er over moet vertellen.

Als ik te algemeen ben, snapt hij het vast niet en als ik alles vertel is misschien wel erg intiem.
Nou ja, hij zal dat ook wel leren bij zijn opleiding en hij heeft ons al best vaak bloot gezien en hij weet ook al dat we op jongens vallen.

Een spiekbriefje of steekwoorden voor de volgorde van het verhaal is wel handig, maar ziet dat er niet stom uit om dat mee te nemen als je iets over jezelf gaat vertellen?

Misschien kunnen we als we daar over gaan praten beter niet bij de Mac afspreken …..
Is een beetje raar voor andere mensen en voor ons ook als iemand mee luistert.
Maar ja, weet niet waar anders. Iemand een goed idee?

Ik ga er zo zelf ook nog wel over nadenken.

We kunnen sws beter zaterdag met Boy afspreken, want vrijdag moeten we voor controle en we weten niet precies hoe lang dat duurt. Als het uitloopt is het ook vervelend voor Boy.

Btw is het echt zo'n groot verschil of je nou in je onderbroek staat of in je zwembroek?
Das toch eigenlijk hetzelfde of niet?


@Pin,


Half-naakt foto's klinkt zo seksueel. Bedoel je dat omdat we in onderbroek zijn?
We hadden net daarvoor gedoucht en een onderbroek aan getrokken voor het eten. Vlak daarvoor waren we nog allemaal bloot bij het zwembad, dus eigenlijk zagen we er wel netjes uit, toch?

Ja, hopelijk gebeurt er niks bijzonders in het ziekenhuis, Ik hoop alleen ff naald erin en bloed eruit en blazen en dan snel weer weg daar. We komen er de laatste tijd veel te vaak.

Groetjes,
M&M’s

@Pin,

Haha, ja, eigenlijk was het dan niet halfnaakt, maar 90% naakt ofzo toen we alleen een onderbroek aan hadden.
Ergens op een bankje afspreken is wel een goeie, denk ik. Nou alleen nog goed weer. Heb je ook een slecht weer alternatief. We gaan richting Boy en die woont vlak bij het ziekenhuis en das een heel eind bij ons vandaan, dus bij ons thuis afspreken kan dan niet

Update:
De Duitse jongens zijn ook ingelicht en hebben er geen problemen mee. We waren Newt bijna vergeten te vragen, want hij stond ook op de foto, maar hij was bij ons en zag de foto’s en toen hebben we hem ook maar ff ingelicht. Iedereen heeft nu ook alle foto’s. Dus, dat hebben we “opgelost”.

Wens ons maar “good luck” voor vanmiddag in het ziekenhuis. Kunnen we wel gebruiken :)

Groetjes,
M&M’s

Oh ja, das misschien wel een goed alternatief. We gaan vanmiddag gelijk wel even kijken als we dan toch in het ziekenhuis zijn. Lopen we wel even een rondje op zoek naar een goed plekje.

Dankjewel.

We houden je wel op de hoogte van hoe het vanmiddag is gegaan in het ziekenhuis.

Groetjes 🙂,
M&M’s

We twijfelen of die selfie echt is. Hij is net, als de foto’s die we van onszelf gestuurd hebben, alleen in onderbroek, dus verder geen kleren aan. De foto is in een slaapkamer gemaakt, weet niet of het zijn slaapkamer is. Ik zie wel een grote poster van William Franklyn-Miller (die is echt f*cking knap) aan de muur hangen, dus misschien vind hij hem ook leuk, idk.

Het lijkt net of zijn bovenlijf op het onderlijf met de onderbroek is geplakt met fotoshop ofzo. Ik ben volgens mij niet het onderlijf, want ik heb altijd mijn piemel links in mijn onderbroek en op de foto van Boy zit de piemel rechts, dus we twijfelen. Misschien toch echt of niet. Boy reageert niet op onze appjes met vragen over fake of echte selfie. Hij zal wel aan het werken zijn. Even afwachten maar.

Strakjes eerst maar voor controle naar het ziekenhuis. Misschien zien we hem daar wel.

Groetjes,
M&M’s

Hoi,

Het kan zijn dat het de onderbroek is, al vind ik dat net als @100divergent11 erg vreemd, dat hij hem dat aantrekt... Ik denk eerder dat hij zelf misschien zo'n onderbroek heeft en dat hij dacht van 'haha lol, toeval!' en die foto heeft gemaakt. Al hoop ik wel voor jullie dat het die van jullie is. Maar goed.

Succes met het onderzoek, voor als jullie daar nog aan moeten / mee bezig zijn.

Gr. Pin

Ondanks mijn angst tegenover mensen, denk ik dat jullie vermoeden klopt. Boy is een goede jongen en een goede verpleger in wording.

De gedachte dat het voor Boy vervelend zou kunnen zijn om in de kantine gezien te worden met patiënten was nog niet in mij opgekomen. Jullie gaan met Boy praten op vriendschappelijke wijze. Verder ben ik meer voor een bankje in het park dan voor iemands huis, maar als jullie met twee zijn, en er een goed gevoel bij hebben, zal het wel ok zijn.

Ik hoop dat de uitslag (als in cijfertjes) positief is. Nu ja, positief als in goed nieuws, niet als in positief getest op een of andere ziekte. Je snapt het wel denk ik 😃

Boy heeft als hulpverlener waarschijnlijk geleerd hoe hij om moet gaan met moeilijke situaties. Wat jullie vertellen is aan jullie.

Er is volgens mij geen foute manier om zo'n gesprek te beginnen. Het gaat erom of de boodschap duidelijk overgekomen is. Als Boy na het gesprek met vragen zit, kunnen jullie daar antwoord op geven.

Volgens mij is dit geen last voor Boy. Momenteel is het een last voor jullie, omdat dit iets is wat jullie graag kwijt willen aan hem. Na dat gesprek valt er waarschijnlijk een hele last van jullie schouders. Die last is niet per se verplaatst naar Boy, maar blijft eerder ergens in de kantine liggen.

De kans dat jullie oudere broer Boy over het misbruik heeft verteld, lijkt me klein. Het gesprek komt eraan, en is voor jullie het weten weer over. In de tussentijd kunnen jullie niets aan het gesprek veranderen. Een heel script maken met wie wat zegt lijkt me niet nuttig, aangezien de kans groot is dat, wanneer het erop aankomt, het gesprek bepaald wordt door het moment.

Succes met jullie gesprek. Het komt goed. Jullie oudere broer kent Boy, en heeft er vertrouwen in. Soms is er geen manier om van de angst voor een naderende gebeurtenis af te komen, en moet je die met angst ondergaan. Achteraf kan het dat je inziet dat die angst niet nodig was.

*aanmoedigingsknuffel aan jullie*

Hi,

allereerst, super bedankt voor jullie tips en steun, keer op keer. Dat doet ons goed. We zijn er maar met open mind naar toe gegaan en hebben jullie adviezen zo goed mogelijk meegenomen in wat we gedaan hebben.

Plan was eerst om gelijk naar Boy thuis te gaan, maar op het laatst hebben we toch afgesproken bij de bushalte niet ver van Boy’s huis. Ik denk dat we het allemaal een beetje spannend vonden en we hadden Boy gezegd met welke bus we kwamen en hij zei “dan kom ik jullie wel even ophalen bij de bushalte. Dan kunnen we op weg naar huis nog even langs de supermarkt, want anders moet ik eerst nog een keer heen en weer, voordat jullie komen.”

Misschien was het een smoesje om ons eerst op “neutraal” terrein te ontmoeten, maar dat geeft niet, als dat zo zou zijn. Het voelde wel goed om het zo af te spreken.

Vanuit de bus zagen we Boy al staan. Hij was duidelijk een beetje zenuwachtig. Hij lachte en zwaaide naar ons, zodra hij ons zag. We wisten niet precies hoe we elkaar het beste konden begroeten. Een hand geven voelde zo “formeel” en een beetje afstandelijk. Een kus, zoals we wel bij onze beste vrienden doen, was een ander uiterste en waarschijnlijk ook geen goed plan. Te ongemakkelijk, vooral omdat we elkaar natuurlijk eigenlijk helemaal nog niet goed kenden.

Hij wist ook duidelijk niet hoe hij ons moest begroeten. Uiteindelijk werd het een bro-hug en een soort van stoere boks. We keken elkaar wel in de ogen en wisselden een blik van “dat het wel goed zat ofzo” uit.

De bushalte is niet ver van de kinderboerderij en een parkachtig gebied langs een kreek. Boy zei, dat we misschien het beste daar langs zouden kunnen lopen. Dat hebben we dus ook maar gedaan.

Het gesprek ging in het begin echt nergens over. Nou ja, over de dieren die we zagen en de kinderen die plezier maakten en het weer. Langs het water zijn een paar vissteigertjes en die liggen een beetje uit het zicht vanaf het park. Je komt er alleen als je langs een smal paadje loopt. Soort van automatisch namen we die route en kwamen op het steigertje uit.

Boy vroeg hoe het met ons ging en wij met hem. Nu was de tijd aangebroken om “to the point” te komen en mijn twin begon het gesprek en vertelde dat we hem graag iets uit wilden leggen. Iets wat we graag kwijt wilden en wat sommige dingen die in het ziekenhuis gebeurd waren duidelijk zou maken.

Boy stond er voor open, maar zei dat hij zich afvroeg wat wij bedoelden. Hij vroeg zich af of hij iets fout had gedaan. Hij leek een beetje geschrokken. We hebben toen gelijk gezegd dat hij niets fout heeft gedaan, maar dat wij iets wilden vertellen over onszelf en dat hij ons dan wel beter zou begrijpen.

We gaven aan dat het best wel een moeilijk onderwerp voor ons was en dat we dat ook nog niet met veel mensen hadden besproken. Hij luisterde aandachtig naar wat we gingen vertellen. We hadden van te voren allerlei scenario’s bedacht, maar het liep toch weer anders.

We wilden een hele aanloop nemen, voordat we uiteindelijk op ons misbruik uit kwamen, maar we begonnen met te zeggen dat we seksueel misbruikt zijn geweest en dat we daarom soms anders dan andere kinderen reageren op dingen.

De sfeer was goed en Boy gaf ons de kans ons verhaal te doen. Het voelde goed, want waar nodig zei hij wat om ons te steunen en zagen we begrip, maar soms ook verdriet in zijn ogen. Op andere momenten bleef hij stil en luisterde aandachtig. Af en toe raakte hij ons aan, door bijvoorbeeld onze handen beet te pakken of over onze schouders te wrijven. Dat voelde wel goed.

We zaten zo in het gesprek en het voelde alsof er verder niemand in de omgeving was. Ik weet niet precies hoe lang we daar gezeten hebben. Het leek voorbij te gaan in een flits, zo gemakkelijk ging het, maar het heeft toch minstens een uur ofzo geduurd.

We hebben allemaal wel een traantje gelaten en door hoe hij zijn emotie durfde te tonen, was het voor ons ook makkelijker dingen te vertellen. We hebben ons nooit eerder zo op ons gemak gevoeld tijdens het vertellen van wat er gebeurd was. Heel onwerkelijk, maar wel fijn. We hadden nooit gedacht dat het zo een goed gesprek zou worden met iemand die we eigenlijk amper kenden. We hadden gewoon een klik met elkaar. Eigenlijk merkten we dat in het ziekenhuis al, maar daar is Boy de verpleger en is een bepaalde afstand op zijn plaats.

Boy heeft ook dingen over zichzelf verteld. Dingen die ons raakten. Hij had er bijna nog nooit met iemand over kunnen praten. We hebben dus wel een bondje gevormd met Boy.

We hebben dingen uitgesproken over bijvoorbeeld het wassen en hij gaf toe dat hij nog nooit iemand zonder washandje had gewassen, maar dat hij ergens voelde dat het goed was om dat bij ons zo te doen door wat we zeiden of juist niet zeiden, maar lieten merken. Hij zei het vermoeden toen al te hebben dat er wel eens wat met ons gebeurd kon zijn. Dat klinkt misschien vaag, maar het gaf ons allemaal een gevoel van opluchting.

Ik kan niet alles opschrijven hier, maar wel zeggen dat “alles” aan bod is gekomen, zelfs meer dan we gehoopt hadden. Boy is een hele bijzondere jongen. Een jongen die in het verleden vaak niet door anderen begrepen is of verkeerd begrepen is.

Ik ga het hier eerst even bij laten. De rest vertel ik later. Eerst even slapen en we moeten zelf eerst ook even verwerken wat er allemaal gebeurd is. Het verhaal is dus nog niet klaar.

We hopen wel, dat als we weer een keertje in het ziekenhuis terecht komen, dat we dan weer door Boy geholpen worden.

Groetjes 🙂,
M&M’s