Ik ben anoniem, 16 jaar. Ik zit hier al wel langer op het forum, maar ik ben zo bang om dit te delen dat ik het graag anoniem wil doen, aangezien je toch een soort forum-identiteit ontwikkelt, wil ik niet dat mensen weten van welke gebruiker dit is. Maar ja, terug naar waarom ik dit zo moeilijk vind.
Sinds ik al heel jong ben, heb ik een stoornis dat Alice in wonderland syndroom heet. Daardoor hallucineer ik mijn omgeving soms verder weg. Onlangs dat dit door drugs en hersenproblemen veroorzaakt kan worden, is het ook normaal om natuurlijk te ontstaan in kinderen en zullen ze er na hun 10e (ongeveer) uitgroeien. Maar ik ben er nog nooit uitgegroeid. Ik ben 16 en heb het nog steeds. Dit vond ik niet gek, tot ik op mijn 12 zag dat mijn pupillen ongelijk waren. Mijn rechter pupil is groter dan de linker. Ik vond toen dat dit 3 oorzaken heeft:
ernstige oogbeschadiging (nooit gehad)
drugs of medicatie (nooit gehad)
hersen ziektes of tumors.
Dus, de kans dat het het 3e was, was groot. Na paniek aanvallen en vrij letterlijk ziek worden van stress, deed ik na een tijdje alsof het gewoon allemaal drama was. Ik heb immers een hypochondrische paniekstoornis. Toen was ik voor ongeveer een jaar weer rustig. Ik dacht er bijna niet meer aan. Maar daarna sloeg het weer terug, ik bleef het weer beseffen. Dat mijn pupillen ongelijk waren, dat hoort toch niet? Dat kan niet zomaar. Er word wel gezegd dat een klein verschil (heb ik) natuurlijk kan zijn maar vaak niet zo is als het zomaar op komt dagen, en ik heb het dus sinds mijn 12e pas. Toen vond ik het ook ineens gek dat nog steeds niet uit mijn Alice in wonderland syndroom was gegroeid en herinnerde me dat ook Alice in wonderland syndroom een belangrijke rol in mijn hersenen spelen. Ook heb ik sinds pas steeds meer fantoom geuren. Vaak zijn ze moeilijk te omschrijven. Ik weet nog dat ik die soms heel vroeger had, eentje die naar rubber/ballon rook. Die was na mijn kleuter tijden weg. Toen begon ik vorig jaar een juwelen geur te ruiken, niet zo heel lang geleden werd dat een lange tijd een olie/metaal geur, die rook naar hoe mijn vader altijd rook als hij met een bepaald iets gewerkt had in de garage. Sinds pas is het een oude, muffe geur. Ik weet al sinds vroeger dat deze geuren nergens bestaan behalve in mijn lichaam. als ik bijvoorbeeld mijn neus namelijk blokkeer, ruik ik het nog steeds, dus het is 100% inwendig. Toen kwam ik er achter dat ook fantoom geuren een symptoom van hersentumors kunnen zijn, vond ik niet veel later daarna dat steeds meer kleine dingetjes die ik had, lijden naar een hersentumor. Ik weet gewoon 100% zeker dat er iets in mijn hersenen gewoon niet goed is, maar hier komt het vervelendste…
Ik weet niet wat, maar ik vind iets aan het delen heel eng. Mijn ouders weten van niks. Niet van mijn hallucinaties, niet van mijn geuren, en mijn pupillen zijn ze ook niet opgevallen, maar het zelf vertellen durf ik al helemaal niet. Ik weet niet wat ik moet doen of durf te doen. Ik ben bang voor dokters en ziekenhuizen en ik durf dus ook niet behandelt te worden of door een traumatisch lange behandeling heen gaan. Ik ga er liever aan dood ook al vind ik het idee dat de kans groot is dat er iets verkeerds in me groeit verschrikkelijk eng. Ik leef al 4 jaar met dit geheim en ik weet niet wat ik moet doen.
Ik kwam zojuist iets tegen over 1 van mijn symptomen op een platform waarop ik deels anoniem ben waarin ik iets uitlegde over hersentumors en daardoor kwam het over alsof ik al een diagnose en/of behandeling heb en ik kreeg natuurlijk bezorgde reacties, maar daardoor voel ik me wel schuldig, omdat het voelt alsof mijn situatie niet valid is.
