Lieve forumgebruikers,
Zoals je misschien in mijn vorige topic hebt gelezen. Had mijn vader 5 tumors in zijn buik. De operatie is gelukkig goed gegaan en gelukkig is het goedaardig.
In de tijd dat wij best wel in spanning en stress leefde. Ging ik maar door en trapte ik nooit op de rem. Al mijn verdriet heb ik niet geuit. Hier baal ik best wel van, want de laatste tijd ben ik er steeds op school mee bezig en kan ik het voor mezelf niet echt een plekje geven.
Nu weet een groot deel van mijn klas niet wat er bij mij thuis heeft afgespeeld. Er zijn wel een paar vriendinnen die het weten.
Nou zijn er een aantal mensen in mijn klas die denken dat ze grappig/leuk zijn door te gaan schelden met “Kanker”. Op dit moment alhoewel alles achter de rug is valt dit mij erg zwaar, omdat ik voor mezelf nu pas in het verwerkingsproces zit. Ik probeer het te negeren en me er niks van aan te trekken, maar dat is lastig. Elke keer als ze dat woord gebruiken krijg ik een brok in me keel en wordt ik steeds weer aan die situatie herrinerd. Dan zit dat dus in me hoofd en kan ik een hele tijd nergens anders meer aan denken. Dit vind ik erg vervelend.
Hebben jullie tips/ideeën om hier mee om te gaan.
Hoop dat jullie mij kunnen helpen.
-Handbal11-
