De Kindertelefoon.nl

heyy,

het is volgens mij wel duidelijk dát je een eet probleem hebt maar dat je niet precies weet wat je moet doen, wat je het beste kan gaan doen is praten met een volwasene die je vertrouwt je mentoor een docent een familie lid, die kan je dan een briefje geven waar je deze dingen op zet, zo hoef je het zelf niet te vertellen maar weten ze er wel over!

het is echt heel belangerijk dat je help krijgt want dan kunnen profecionals je volgen en ingrijpen als het te veel wordt

hopelijk komt het allemaal goed, je kan dit! <33

kuzz

-onnodige quote verwijderd door De Kindertelefoon-

Dankjewel om te reageren. 

Ik ben bang om dit aan een leerkracht te vertellen. Een paar kinderen van mijn klas weten hier van maar zei willen niet helpen om naar een leerkracht te gaan ze zeggen dat ik dit zelf moet doen. 

Ik ben het eetprobleem wel beu maar het stemmetje in mijn hoofd is iets te sterk. Toch bedankt al voor de tip. 

Hey, ik heb dit zelf ook gehad 2 jaar geleden, ik durfde ook geen hulp te zoeken tot dat ik op straat neerviel van te lage suiker. In het ziekenhuis kwamen ze erachter dat ik elke dag maar 1 ding eet of 2 dagen oversla. Hierdoor hebben ze mijn ouders ingelicht en heb sinds dien een Therapeut, waar ik volgende week weg mag. Het heeft geholpen, en ik hoop ook zeker dat jij hulp krijg die je nodig zult hebben.

Hi!

Ten eerste, goed dat je hierheen komt om erover te praten. Ikzelf heb sinds mijn twaalfde een eetstoornis dus ik snap waar je het over hebt. Ik snap dat het heel lastig is om erover te praten, misschien ben je bang, verdrietig of beschaamd, maar weet dat dat allemaal normaal is! Het ontstaat niet uit het niets en het is totaal niet jouw schuld. Veelal is het een soort coping mechanisme om met andere moeilijke dingen om te gaan. Aangezien ik weet hoe moeilijk het kan zijn om hulp te vragen, raad ik je aan om eens te chatten met de kindertelefoon, doordat die je meestal betere hulp kunnen geven en zij zijn anoniem, ook helpt het misschien om op instagram een beetje rond te kijken in de “recovery community”. Ikzelf haalde daar, vooral in het begin, veel steun uit doordat die mensen snapte waar het over ging, maar me niet negatief beïnvloedt. Misschien door er met iemand die je niet goed kent over te praten, wordt de stap om hulp te vragen kleiner. En again, ik snap heel erg goed hoe moeilijk het is om hulp te vragen en dat het allemaal heel eng en lastig is, maar in the end is het niet goed voor jou en je lichaam. En ik spreek uit ervaring dat er een heleboel consequenties, zowel lichamelijk als mentaal, aanzitten aan het niet hulp vragen. 

Ik gun het je heel erg dat je een gelukkig leven kan leiden zonder dat stomme stemmetje, en ik geloof erin dat je het kunt doen, maar dan moet je wel de eerste (en tevens moeilijkste) stap zetten. Maar you can do it!