Hoi allemaal, zoals veel van jullie al aan mijn teksten en reacties konden zien, en mijn gedicht, ben ik tijdelijk aan het “strugglen”zoals ik het noem, met mijn oude tegenstander, de depressiviteit in combinatie met wat angstbeelden, die soms tegen waan aan zitten. Schrik niet, het komt goed! Voorbeeld: Het betekent voor mij dat ik soms opeens ergens veel te hard van schrik, bijvoorbeeld, en dan volgt er een huilbui en wat paniek. Ik tril dan, en verlies de controle over mijn angst. De periode daarna zink ik in een soort donker gat want ik ben dan ontzettend verdrietig dat dit mij weer de baas is geweest, en het is best moeilijk om daar weer uit te klimmen, om dingen weer leuk te gaan vinden. Ik sluit me dan het liefst op, gordijn dicht, en niemand in mijn buurt. Of ik loop hier achter het erf af (ik woon op een bio boerderij vandaar ) en dan verdwijn ik liefst voor uren in het bos. Pas geleden was ik zo verdrietig ,bang, maar ook boos, dat ik pas 's avonds werd gevonden, ze waren me met een hele club aan het zoeken, en mijn buurvrouw met haar dochter vonden mij, totaal star en kijkend in het niets. Toen ze me aanspraken schoot ik in een soort psychose waarbij ik op de grond schijn te zijn gaan zitten en smeken om genade ofzo. Echt heel weird, ik weet het zelf niet meer. Maar dat was wel het moment dat ik zelf dacht, “nu weer naar de psycholoog, en laat je helpen! “ Ik vind nu zelf dat ik te eigenwijs was en me zelf wijs maakte dat er niks was en ik er wel mee om kon gaan. Helaas, jochie, niet dus! Zo kwam ik dus weer via de (heel lieve) huisarts bij de psychologe, die mij nu uit dit vervelende dal aan het helpen is samen met een crea therapeut. Daar moest ik de eerste keer een dier maken van hout of klei of welk materiaal ik maar wou, Nou, ik ging een kat maken. Ik was bezig met de oortjes en ik kreeg een huilbui, niet te geloven. Zelfde als “beschrijf een aantal situaties die game changing waren” positief of negatief. Ik koos voor bij de scouts gaan, een bootje krijgen, begin puberteit, in de hoek staan, mijn lachbuien op school, en voor verkering krijgen. Alle keren weer een super huilbui. En dat luchtte op! De andere 2 kids die daar ook waren vingen me geweldig op tijdens die huilbuien en ook de therapeut is een heel fijne vrouw. Nouja ik houd het niet te lang, maar aan de hand van wat ik maak, vertel, gedaan heb en herbeleef, krijg ik nu “tools”om nog beter om te gaan met de beelden en de “attacks”zoals ik ze noem. De eerste keer, toen ik 12 was, hielp mij dat al enorm, en hoopte ik eig dat het daarmee klaar was. Helaas dus. Maar mijn psych zei wel, dat het goed komt, ik sterk ben, en mijn wilskracht zo goed zit dat ik dit wel ga handelen en aan ga kunnen, voor heel lange tijd ! En dat maakt me weer blij en dat ik me beter ben gaan voelen. Ik leer nu nog beter het begin van de angst en paniek te hanteren, ik leer om te herkennen wanneer het begint, en tips en trics om het te onderdrukken of eig opzij te zetten zeg maar, moeilijk uit te leggen. Het is een soort van belonen van je wil om realistisch te denken, de angsten te counteren, en ‘strafjes’ als je de deur te veel open zet, zo kan ik het het beste uitleggen. Ik geef mezelf dan bijvoorbeeld extra karate oefeningen of vraag mijn karate trainster om een half uurtje met me te sparren,dan ben je echt wel uitgeput ( want dat wint zij dik) maar mentaal helpt dat me enorm omdat ik me dan sterk voel ondanks de nederlaag haha. En dit allemaal gaat nu steeds beter, ik krijg 1 keer per week een therapie-gespreks sessie, afgelopen weken was dat 2 keer. Dus daarom was ik minder aanwezig, dat is er met me aan de hand. En dat is dus wat ik ook leer op dit moment. En het komt goed, dus ik ben heel blij. Ik merk het ook, dat ik mijn psyche beter ken en nu precies aanvoel wat mijn emoties en eig mijn hersens met me aan het doen zijn. Als het goed is kan ik ook zonder medicatie verder als ik hiermee klaar ben. Nu moet ik nog even een tablet per dag nemen om de stofwisseling in mijn hersens goed te houden, en als dat stabiel blijft, over een half jaartje waarschijnlijk,hoop ik, kan dat er af. en zonee, dan maar een pil per dag haha. Whatever, als het me helpt.Ik vergeet vast nog van alles te vertellen maar dit is wel zo'n beetje waar het om gaat 
En ik wil tenslotte jullie heel erg bedanken voor jullie vragen en steun en begrip. Naast mijn ouders, mijn lieve lieve meisje N. , en buurmeisje en bff's zijn jullie ook super belangrijk voor mij in dit hele proces.
Dank jullie uit mijn hartje! 
Groetjes liefs Tartan 
en wat een mooie omschrijvingen! Dat allemaal voor mij, ik voel me nu geraakt en stoer (als een commando) 
🥹🫢 er komt weer snel een dag dat ik jullie en anderen weer help! Heel dikke kus ! 
of als mn vriendin er is (haha vlgs mij menen ze er niks van maarja)
heel grappig en toch ook vervelend genoeg voor jou om toch maar te gehoorzamen lijkt mij haha 
Heel goed van ze!
straks sta je daar! En die meisjes maar lachen 
(tip om je extra te motiveren: rokje er bij aan!) ;P XD
en de anderen onthoud ik ! Dat u zeggen is erg grappig en een shirt droog fóhnen haha ! Top meiden zijn dat bij jou! pas maar op dus 
maar tot nu toe gaat het goed. Ik ben eig al gewend aan hoe het loopt en ga bijv 's morgens al precies om 0700 ontbijten, 07:45 leeropdrachten school etc etc. en loop uit mezelf om 21:15 naar mijn kamer. Ook het gehoorzamen aan ouders en vriendin is inmiddels automatisch geworden. Op 1 of andere manier komt zo'n schema in je systeem en dat maakt me dan weer heel blij want dat is precies de bedoeling! Verder kan ik melden dat ik me beter voel, elke dag iets. En dat ik geen waan of rare angst meer heb sinds een week. Het motiveert mij wel om dit strenge leven voorlopig even vol te houden. al baal ik af en toe wel. Maar ik voel dat het werkt. Ik verheug me er op dat ik na een paar weken weer geleidelijk "terug “kan naar zelf mijn dingen doen en beslissen en weer leven als een jongen van 14 zoals 
Ik heb al een paar dagen gewoon goed geslapen en ik kom nu langzaam weer in een normaal ritme terecht! Voel me ook echt lekker na het slapen. Dat had ik al een tijdje niet gehad. Ik heb gisteren nog een gesprek gehad met de psycholoog en zij merkte ook dat ik helder uit keek en rustig en stabiel bij haar in de stoel zat. Het is natuurlijk nog niet 100% met mij, maar het gaat de goede kant op. De "tools”om met de angst en de emoties om te gaan lijken nu echt te werken! Ik ben echt blij! Ik besef heel goed dat ik nog wel een weg te gaan heb maar het voelt al zo cool om me nu in ieder geval al een stuk sterker en zekerder te voelen. Medicatie blijft voorlopig en mijn lichaam is daar nu aan gewend , dat was in het begin ook best moeilijk. Maar nu is het stabiel en kan ik steeds beter alle normale dingen weer doen. Mijn ouders zijn er heel blij mee, net als zusje en vriendin 
….want dan moet je iets anders verzinnen...maar als het kan kun je over zoveel jaar kijken of het nog in die boom te lezen staat…..oh ja en als die boom dan toch dood is gegaan kun je er altijd nog een Hiawatha kano van maken, ik bedoel je bent toch waterscout 
Echt super hoe jij en je omgeving hiermee om bent gegaan!
