Hoi allemaal, zoals veel van jullie al aan mijn teksten en reacties konden zien, en mijn gedicht, ben ik tijdelijk aan het “strugglen”zoals ik het noem, met mijn oude tegenstander, de depressiviteit in combinatie met wat angstbeelden, die soms tegen waan aan zitten. Schrik niet, het komt goed! Voorbeeld: Het betekent voor mij dat ik soms opeens ergens veel te hard van schrik, bijvoorbeeld, en dan volgt er een huilbui en wat paniek. Ik tril dan, en verlies de controle over mijn angst. De periode daarna zink ik in een soort donker gat want ik ben dan ontzettend verdrietig dat dit mij weer de baas is geweest, en het is best moeilijk om daar weer uit te klimmen, om dingen weer leuk te gaan vinden. Ik sluit me dan het liefst op, gordijn dicht, en niemand in mijn buurt. Of ik loop hier achter het erf af (ik woon op een bio boerderij vandaar ) en dan verdwijn ik liefst voor uren in het bos. Pas geleden was ik zo verdrietig ,bang, maar ook boos, dat ik pas 's avonds werd gevonden, ze waren me met een hele club aan het zoeken, en mijn buurvrouw met haar dochter vonden mij, totaal star en kijkend in het niets. Toen ze me aanspraken schoot ik in een soort psychose waarbij ik op de grond schijn te zijn gaan zitten en smeken om genade ofzo. Echt heel weird, ik weet het zelf niet meer. Maar dat was wel het moment dat ik zelf dacht, “nu weer naar de psycholoog, en laat je helpen! “ Ik vind nu zelf dat ik te eigenwijs was en me zelf wijs maakte dat er niks was en ik er wel mee om kon gaan. Helaas, jochie, niet dus! Zo kwam ik dus weer via de (heel lieve) huisarts bij de psychologe, die mij nu uit dit vervelende dal aan het helpen is samen met een crea therapeut. Daar moest ik de eerste keer een dier maken van hout of klei of welk materiaal ik maar wou, Nou, ik ging een kat maken. Ik was bezig met de oortjes en ik kreeg een huilbui, niet te geloven. Zelfde als “beschrijf een aantal situaties die game changing waren” positief of negatief. Ik koos voor bij de scouts gaan, een bootje krijgen, begin puberteit, in de hoek staan, mijn lachbuien op school, en voor verkering krijgen. Alle keren weer een super huilbui. En dat luchtte op! De andere 2 kids die daar ook waren vingen me geweldig op tijdens die huilbuien en ook de therapeut is een heel fijne vrouw. Nouja ik houd het niet te lang, maar aan de hand van wat ik maak, vertel, gedaan heb en herbeleef, krijg ik nu “tools”om nog beter om te gaan met de beelden en de “attacks”zoals ik ze noem. De eerste keer, toen ik 12 was, hielp mij dat al enorm, en hoopte ik eig dat het daarmee klaar was. Helaas dus. Maar mijn psych zei wel, dat het goed komt, ik sterk ben, en mijn wilskracht zo goed zit dat ik dit wel ga handelen en aan ga kunnen, voor heel lange tijd ! En dat maakt me weer blij en dat ik me beter ben gaan voelen. Ik leer nu nog beter het begin van de angst en paniek te hanteren, ik leer om te herkennen wanneer het begint, en tips en trics om het te onderdrukken of eig opzij te zetten zeg maar, moeilijk uit te leggen. Het is een soort van belonen van je wil om realistisch te denken, de angsten te counteren, en ‘strafjes’ als je de deur te veel open zet, zo kan ik het het beste uitleggen. Ik geef mezelf dan bijvoorbeeld extra karate oefeningen of vraag mijn karate trainster om een half uurtje met me te sparren,dan ben je echt wel uitgeput ( want dat wint zij dik) maar mentaal helpt dat me enorm omdat ik me dan sterk voel ondanks de nederlaag haha. En dit allemaal gaat nu steeds beter, ik krijg 1 keer per week een therapie-gespreks sessie, afgelopen weken was dat 2 keer. Dus daarom was ik minder aanwezig, dat is er met me aan de hand. En dat is dus wat ik ook leer op dit moment. En het komt goed, dus ik ben heel blij. Ik merk het ook, dat ik mijn psyche beter ken en nu precies aanvoel wat mijn emoties en eig mijn hersens met me aan het doen zijn. Als het goed is kan ik ook zonder medicatie verder als ik hiermee klaar ben. Nu moet ik nog even een tablet per dag nemen om de stofwisseling in mijn hersens goed te houden, en als dat stabiel blijft, over een half jaartje waarschijnlijk,hoop ik, kan dat er af. en zonee, dan maar een pil per dag haha. Whatever, als het me helpt.Ik vergeet vast nog van alles te vertellen maar dit is wel zo'n beetje waar het om gaat 
En ik wil tenslotte jullie heel erg bedanken voor jullie vragen en steun en begrip. Naast mijn ouders, mijn lieve lieve meisje N. , en buurmeisje en bff's zijn jullie ook super belangrijk voor mij in dit hele proces.
Dank jullie uit mijn hartje! 
Groetjes liefs Tartan 
. Dus zei mijn moeder " we vinden je echt lief en houden van je maar dit was niet de afspraak". Mijn moeder had het er duidelijk moeilijk mee en dat vond ik dan weer k** dus ik heb mijn foon uit mezelf ingeleverd, gezegd dat k het snap en hun een hug gegeven. Afspraak staat. Straf tot en met in ieder geval zaterdag🥺. Geen foon en ook om 21.30 naar mn kamer. Het is maar zo, ik snap het wel, ben ook dom geweest ik moet minder eigenwijs zijn 
. Maar dat betekent dat ik nóg wat minder kan reageren dan tot nu toe. Ik moet me deze dagen volledig houden aan de therapie afspraken en school. Dus sorry lieverds ik was dom en dit is dan maar ff mn eigen schuld. Ze bedoelen het met liefde dus ik accepteer de straf. Tussendoor probeer ik beneden via de laptop wel te reageren als ik voor school of mijn oefeningen er op moet 
Nouja focus je maar goed op je regels en oefeningen en school en hopelijk mag je zaterdag wel naar je Scouting. Ik hoop dat de dagen snel gaan en sterkte met alles wat je moet doen! 
En: ieder mens maakt fouten en leert er van. Ik weet er alles van, straf kan helpen! Nu niet leuk maar straks goed. Dikke kus en hug!
vandaar. Liefs, Tover xxx
