Daar zit je dan in je kamer met gedachtes in je hoofd. Elke keer denk je eraan ‘waarom val ik nou niet zo snel af?’ ‘waarom heb je nou weer gegeten’ ‘Je bent dik je hebt gegeten’.  IK WIL DAT HET STOPT!

Het begon allemaal in de 2e klas. Ik was een dood normaal meisje deed veel sporten en was top fit. Leuk vriendengroepje, maar erg achterbaks. Tijdens de momenten wanneer ik er niet was werd er over je gepraat constant. Afspreken met z’n alle zonder jou dat deed me veel pijn. Tijdens de pauzes was ik ook de enige die eten mee naar school nam en hun niks ze zeiden ‘als je eet word je dik’. Op dat moment vond ik het onzin, maar die woorden hebben mijn leven veranderd. 

Aan het einde van de 2e klas ging ik nog, maar net over naar de 3e klas. Veel leren, huiswerk maken en prestatie druk van uit de atletiek. Ik had geen tijd meer over voor me zelf, dus besloot ik naar een andere school te gaan veel dichterbij. Eindelijk was het zomervakantie 2 weken italië ik had er zoveel zin in, totdat ik voor het eerst ongesteld werd. Ik vond het niks en ik vond het vies, want dat betekende dat je dik was vond ik. Het enige waar ik aan dacht hoe kan dit gebeuren ik ben top fit.

Thuis gekomen van vakantie had ik geen trainingen of wedstrijden meer dus bedacht ik om thuis workouts te gaan doen. Elke dag 4 workouts van 30 minuten dan word ik en sterker en dunner dat wilt iedereen toch. Misschien zullen jongens op de nieuwe school mij dan wel leuk vinden. Als snel zag ik veel verandering  o.a, armen werden dunner, benen werden dunner, ingevallen gezicht en mooier lichaam dacht ik. 

Mijn moeder vond al snel dat ik dun was en meer moest gaan eten. Dat deed ik toen ook, maar had een website  gevonden waar je gewoon laxeermiddelen kon kopen.  Ik kwam er dus niks van aan. Op een vrijdag ochtend zei mijn moeder we gaan even naar de dokter voor check-up en kreeg daar ook te horen je moet meer eten en sporten mag even niet.  Hun niet wetende dat ik dan gewoon op mijn kamer deed sporten. Ik liep al een jaartje bij een psycholoog die had alleen een burn-out dus kreeg ik een nieuwe. Mijn moeder had aangegeven dat het niet goed ging en dat ik minder deed eten en veel deed sporten. Ondertussen was ik ook een stuk minder gaan eten geen ochtend eten en geen middag eten alleen in de avond een klein beetje en eten zoveel mogelijk vermijden. Ik zei vaak ik voel me niet lekker ik blijf wel thuis en eet thuis wel wat als we gingen uiteten of ergens anders naartoe gingen.

Toen een vrijdagmiddag de dag dat alles veranderd en het helemaal fout ging. Vrijdagmiddag moest ik altijd naar de psycholoog die ik totaal niet leuk vond. We hadden het weer eens over het eten op een gegeven moment vroeg ze ‘vind je jezelf dik’ waarop ik antwoord stilletjes ‘ja, kijk dan’. Dat moment zei ze ik moet even je moeder erbij halen. Ik was helemaal aan het stressen dadelijk moet ik gaan eten en maken ze me dik. Toen mijn moeder bij ons in de kamer zat zei de psycholoog ‘ de reden waarom ik je moeder erbij heb gehaald is omdat ik denk. Eigenlijk vrij wel zeker dat je een eetstoornis genaamd anorexia hebt.’  waarop ik reageerde ‘ANOREXIA! Nee dat kan helemaal niet ik ben niet eens dun’. Ik wetende dat ik ik 2 maanden heel wat kilo’s was afgevallen en gestopt was met eten en alles wat binnen kwam uit braakte of gelijk laxeermiddelen slikte.  

Die middag gingen we met vader erbij naar huisarts en ouders vertelde het probleem. Waarop de huisarts reageerde eten of ziekenhuis. Voordat ik wat kon zeggen was het eigenlijk al besloten waardes waren zo slecht dat ik die middag al in het ziekenhuis lag. Ik dacht ik kan nog alles doen wat ik eerst deed waarom doet iedereen zo gemeen. Iedereen moet gewoon stoppen! Ik wilde geen hulp. In het ziekenhuis werd er mij duidelijk verteld wat er ging gebeuren als ik nu niet ging eten en zeiden ze ‘ we zijn niet streng voor jou maar voor de eetstoornis’. Ik voelde dit totaal ander en ik voelde me nog verschrikkelijker. Zo snel mogelijk weg daar snel een boterham naar binnen en wegwezen met eetplan, diëtiste, kinderarts en ggz extra erbij gekregen gratis en voor niks. Jippie dacht ik daar heb ik zin in niet dus.

Langzamer hand ging het beter was weer goed op gewicht ook op school waren er verandering. Keuze gemaakt om een niveau lager te gaan doen en minder lessen te hoeven volgen.  Aan het einde van het jaar kregen we in de mentor klas te zien de afwezigheid ik was z’on 750 lessen niet aanwezig. De hele klas keek me aan ik schoot in paniek. Paniekaanvallen kwamen er ook bij kijken steeds vaker uitbundig en paniekaanvallen waar niemand iets van door had. 

Mijn leventje ging langzaam weer helemaal goed hamster erbij en in de herfst een puppy. Totdat ik in mijn nieuwe klas kwam van het nieuwe school jaar. We gingen op examen reis superleuk, maar eten was weer lastig eetlijst was moeilijk bij te houden. Ook paniekaanvallen waren heel erg aanwezig iets kleins kon een paniekaanval triggeren. Voor de rest had ik het super leuk gehad maar eten ging weer moeizaam. Paar weken na examenreis ging ik veel sporten en minder eten ik had weer ergens controle over. 

Na een paar dagen at ik helemaal niks meer vader was op vakantie dus het was ik, mijn eetstoornis en mijn moeder. Of terwijl een groot drama . Ik kon niet meer uit bed en kon amper lopen soms was ik zo moe dat ik plots neer viel en hartkloppingen had. Mijn moeder had het ziekenhuis gebeld dat we dringend hulp nodig hadden maar er werd gezegd haar gewicht is nog niet zo super slecht. Je moet haar gewoon dwingen maar steeds zij ik nee ik wilde niet meer het nut in leven was ik ook verloren. Gezeik thuis, op school, op werk en met het ziekenhuis die niks deed. Ik was een hopeloos geval ‘dan maar nutri’ zei mijn  moeder. Het ging weer de goede kant op maar ik wist kerst komt er aan dat betekent veel eten op tafel ik moet weer afvallen want anders ben ik dadelijk modder vet. Ik at weer heel weinig en uiteindelijk niks meer tijdens kerst maar kleine beetje.  

Constant duizelig, geen fut, niet kunnen lopen, praten of bewegen. Alles deed pijn niemand deed iets soms dacht ik waarom leef ik nog ik wil dood ik wil dat het stopt. Bij de afspraak van de diëtiste was ik dood op er ik moest weer bloedprikken het ging amper 3x mis. De volgende dag zouden ze bellen voor uitslagen. Ze waren slecht glucose veel te laag 2.8 als ik niks  zou eten die dag zou ik in mijn slaap in coma raken. Ik was doods bang dus at een stukje appel.  ‘Al is het maar een lepeltje yoghurt’ zei mij moeder.  Ondertussen waren mijn ouders het al een beetje aan het opgeven ze zagen het niet meer zitten elke keer ruzie om het eten en ik die dood aan het gaan was en het ziekenhuis wilde maar niks doen.

Mijn vriendinnen van mijn nieuwe school wisten al van mijn eetstoornis en stuurde elke dag berichtjes.  Een van de berichtjes raakte me zo dat ik het eten weer aan het oppakken was. Ik zal altijd aan die vriendinnen denken als zij er niet waren . Was ik er nu niet geweest.

Als je iemand in je omgeving ziet die naar bijvoorbeeld pauze geen eten mee neemt vraag ernaar en meldt het bij je mentor of eventueel bij ouders. Mensen met eetstoornis zeggen vaak dat ze vergeten zijn maar dat is niet zo ze willen gewoon niet. Dus als je enige kenmerken van eetstoornis ziet bij mensen vraag erna via app of wanneer je met die persoon bent. En laat het er niet bij zitten stuur ze een appje, want misschien is het wel te laat als je even wacht. Je kan het verschil maken❤️