Z’on ontzettend bekend spreekwoord:
‘Aan al het goede, komt een eind.’
Maar ik vraag me dan toch echt af, wanneer er ook aan de slechte dingen een einde komt? Als aan elk moois een eind komt en al het slechte blijft, leven we dan niet gewoon hier op aarde al als onze hel? Al jarenlang heb ik veel te veel onnodige en nutteloze zelfhaat. Ik vind mijzelf te dik. Volgens de Nederlandse BMI-meter heb ik ook ‘gewoon’ 1,5 kilo overgewicht. Maar waarom zou ik überhaupt op mijn 15e al bezig moeten zijn met mijn lichaam? Wij als jongeren in de fase van puberteit horen geen enkel oordeel over onszelf of anderen te stellen. Je lichaam is nog VOLLEDIG in ontwikkeling. Waarom seksualiseren wij 15-jarige (vaak meiden) ons? Voor aandacht? Nee, niet ‘aandacht’, dat is ene veel te vaag begrip. Het gaat men om het gevoel van geliefd zijn. Het gevoel die je krijgt wanneer je een compliment ontvangt. Het gevoel van iemand die waarde aan je hecht. En misschien ook wel een stukje aandacht, maar dan gaat het niet om de aandacht zelf, maar om het gevoel wat het je geeft. ‘Mensen moeten gewoon kappen met zeiken en wat meer bewegen.’ Dat zijn de woorden die (vaak wat vollere) mensen ontelbaar vaak horen. Maar HOE haal je het in je op, om te verzinnen dat ik daar zelf niet al aan heb gedacht. Dag en nacht ben ik bezig met mijn gewicht, mijn uiterlijk, ik kan uren naar mijn navel zitten staren. Het gaat niet om even wat vaker de snacks wegleggen. Het gaat niet om vaker voor de wortel en komkommer kiezen in plaats van de chocola en chips. Het gaat niet om een avondje hardlopen i.p.v. een avondje Netflix. Misschien zorgt dit voor grote schrik: maar eetstoornissen bestaan ook! Nee, anorexia is niet de enige eetstoornis. Sterker nog, de meeste mensen moeten dealen met een binge-eet-stoornis, in verhouding komt anorexia dan amper voor. Wat het natuurlijk alles behalve minder erg maakt. Maar mensen moeten stoppen met andere mensen lopen te vertellen wat ze wel en niet moeten doen. Ik ben 45 kilo geweest, 65, 50, 55, alles. Allemaal in z’on ongelofelijk korte tijd. Ik ben wel de laatste die je moet inlichten over ‘Het is een levensstyle en niet een dieet.’ of ‘Tel gewoon al je calorieën op een dag in verhouding met hoeveel je er verbrandt.’, of ‘Koop gewoon een abonnement bij de sportschool joh!’ En het lukt ook allemaal wel hoor. Ik ben super veel afgevallen.
Een tijdje.
Daarna kom ik uiteindelijk, na lange of korte tijd, alles of meer weer terug aan. Het gaat niet om sterke of zwakke mentaliteit. Het gaat om mijn brein die op dopamine werkt, net als die van jou. Ik kan de ongezonde dingen wegleggen, ik kan meer gaan sporten, ik kan mijn kcal tellen, ik kan afvallen.
Maar niet voor eeuwig.
Waarom bestaat mijn leven uit een loop val afvallen, aankomen, afvallen, aankomen en maak hem zelf maar af. Ik voel me er simpelweg waardeloos en walgelijk door. Ik kan geen normaal eetpatroon aanhouden. Alle emoties die ik heb probeer ik weg te eten. Wat natuurlijk nooit helpt. Ik kan het niet voor altijd blijven aanhouden. Ik kan niet voor altijd, dag in, dag uit, elk hapje die ik neem bijhouden. Ik wil kunnen genieten van mijn leven zonder mij over dit soort dingen zorgen te maken. Ik wil weer kunnen genieten van eten en het niet langer meer zien als iets slechts. Maar een eetstoornis blijft. Volgens mij is het enige wat ik moet doen, proberen er het beste van te maken, proberen zo ‘normaal’ mogelijk te eten, genoeg energie, vitaminen. eiwitten, mineralen, proteïne, etc binnen te krijgen. En vooral mijzelf te accepteren en van mijzelf te houden. Ooit, op een dag.
