Ik heb hier geen ervaring mee ofzo maar je kunt bij een psycholoog om hulp vragen ofzo of op kamers gaan wonen

Ik heb net een omgekeerde situatie, ik heb altijd al gelooft dat er iets is, niet per se christus maar altijd dat er een god is want de mensheid is gewoon te veel toeval. Maar toch heb ik het gevoel dat onze situaties op elkaar lijken, misschien kun je tijdelijk bij een vriend gaan wonen ofzo

heb en jij dan ook het idee dat je ouders jouw gevoel en ideeën niet accepteren? ik word helemaal gek ervan .. heb nooit ruzie met ze alleen over het geloof omdat ze mij daarin niet accepteren. ik wil inderdaad graag even van ze weg maar de meeste mensen die ik ken zijn ook gevoelig ed ): ..

Mijn vriend is niet gelovig en zijn familie. Ik merk ook dat ik me daar veel meer thuis voel om het feit dat ze me accepteren hoe ik ben. Ik ben bijna 18 en heb gisteren openlijk tegen mijn moeder uitgesproken dat sommige dingen die zij bepaalt (maar waar ik het niet mee eens ben) voorbij zijn, en dat ik op eigen benen ga staan. Zij bertelde met dat, dat niet in dit huis ging gebeuren. Ik merk dat ik meer mijn eigen weg ben gegaan, ga nu ook minder naar de kerk. Krijg ik nog wel veel kritiek op, maar minder. Ik heb volgehouden, bij mijn eigen standpunt gestaan en doorgezet, maar jammer genoeg ben ik er nog lang niet ..

hey,

ik ben zelf wel christelijk en mijn ouders ook.
mijn neefje  die geloofde ook niet meer(zijn ouders wel) zijn ouders wilden het ook niet accepteren maar hij heeft met ze gepraat en verteld.
dat hij nu niet meer geloofd en dat het niks uit maakt of je niet gelooft en niet naar de kerk gaat of dat je wel bid en naar de kerk gaat en niet gelooft.
en je hebt sneller de kans dat je nog tot geloof komt als je je eigen leven leid dan dat je voor altijd naar de kerk gaat in tegen zin en je er helemaal voor afsluit.
na dat gesprek accepteerde zijn ouders hem maar zolang hij bij hen woonde moest hij ook accepteren dat hun nog wel geloofde

ik hoop dat je er wat mee kan.
en succes op je eigen pad

groeten Lol10000000000

Hey,
T is moeilijk als je ouders dit niet accepteren.
Ik snap wel dat t moeilijk is voor je ouders, voor hun ga je hierdoor tot t verlorenen.
Ik denk dat je ouders t **** ook nog wel moeilijk mee gaan houden.
Misschien kunnen jullie afspraken maken. Bijvoorbeeld dat je om de week mee gaat naar de kerk. 
Als je uit huis gaat kan je voor jezelf beslissen. Maar t is vervelend om met ruzie uit huis te gaan...
Thuis zijn je ouders de baas. Dat is vervelend, maar je kan er weinig aan doen... Misschien kunnen jullie over sommige regels praten.
Kus,

Je moet met hele, hele duidelijke redenen komen bij je ouders waarom jij niet gelooft! Wees niet bang om ze de waarheid te vertellen. Dit is een goede manier om je ouders als vriend te houden (:

Ik geloof zelf wel, terwijl ik niet eens gelovig ben opgevoed thuis en mijn ouders accepteren mij ook, vooral nadat ik een keer heel goed heb gepraat en mezelf heb uitgelegd waarom zo en zo... Eigenlijk het tegenovergestelde van jou een beetje!

Wat geloof je dan niet? Ik ben zelf christen misschien kan ik je helpen?

Wat geloof je dan niet? Ik ben zelf christen misschien kan ik je helpen?

ik ik geloof niet dat er een god of iets dergelijks is waar je mee moet samen leven. die je steunt in slechte tijden en wie je alles geeft in tijden dat het goed gaat. ik geloof niet dat, dat als je niet in god gelooft dat je naar de hel gaat. ik geloof dat je alles uit jezelf moet halen en samen met de mensen om je heen. 

Je kan ook net doen of je gelooft toch?
dan heb je geen ruzie.
je kan meschien ook zeggen dat het jou leven is,
dat jij bepaald of hoe je dat ook typt.

ik hoop dat het werkt gr Sam

xIs schreef:

hoi allemaal,

mijn ouders zijn christelijk. ik niet. vanaf mijn 12e al niet meer. ik ben nu 17 jaar. 
mijn ouders willen dit niet accepteren of openstaan voor oplossingen. 
ik moet verplicht naar de kerk en ik moet verplicht bidden en danken. 
ik heb vaak ook ruzie met ze over het geloof. 


heb wel eens gesprekken met ze gehad. over een oplossing .. waarom ze mij niet willen accepteren ed.. maar zij staan voor niks open. zeggen dat het de regels zijn in huis. ook zeggen zij dat ik mezelf later nog wel 'tegenkom' als ik op mezelf woon ed.. wat ik ook graag wil want ik wil dit gezeur niet meer. ik zie het als dat zij mij lastig vallen met hun geloof en zij mij niet accepteren. 


heeft iemand hier ervaring mee of gaat door dezelfde situatie?

Ik zal gelijk even eerlijk zijn: ik heb hier geen ervaring mee en ga ook niet door dezelfde situatie.

Maar ik kan je wel zeggen; jij bent wie je bent. En als het Christendom jou niet gelukkig maakt, moeten jou ouders dat ook niet van je verwachten. Zij kunnen je niet dwingen te geloven. Zolang jij maar gelooft in jezelf en in je eigen kracht, kunnen zij en niemand anders je iets maken. Ik wil niet dat je ruzie krijgt met je ouders, maar er voor weg blijven lopen is ook niet goed. Je bent 17, je bent bijna volwassen, je bent een krachtig mens en je moet voor jezelf opkomen, ook al is het het lastigste dat je ooit zal doen.

Onthoud dat je er altijd sterker uit zal komen.
Ook wilde ik even zeggen; er is geen oplossing hiervoor. Er is geen wondermiddeltje dat je kan innemen om je weer te laten geloven of een boek dat je kan lezen dat je zal bekeren. Je ouders zullen het gewoon moeten accepteren. Jij bent je eigen persoon, en niemand pakt dat van je af, zelfs je ouders niet.
Geloof maar in jezelf.

Sterkte.