Nog 1 jaar voor volwassenheid. Alle drama die ik uitstel bonken met urgentie binnen het lichaam. Voor mijn 18e wil ik graag alles op orde hebben. Alle emoties presenteerbaar (- woord dat niet eens in de woordenboek staat) op een schaaltje, en fris het volwassen leven in te gaan, waarvan de frisheid in een paar jaar waarschijnlijk helemaal verdwenen is.
Mijn leven staat nu onderverdeeld in drie onderwerpen:
- De schoolstress van laatste leerjaar.
- Relatie met ouders.
- Eigen normen, waarden en identiteit.
Het lijkt me beter om alles te onderverdelen in een paar forumposts, anders gaat het nooit in enige subforums passen, of de juiste tags krijgen.
6 jaar lang heb ik moed ingezameld om mijn emoties te delen, de grootste katalysator betrekt op de recente zelfmoord op school, waarna iedereen meteen meer open is als je bij iemand wil janken.
Zelf ben ik ook iets meer op de hoogte van mijn eigen gevoelens door de introspectie die schrijven vereist. Daarbij haalt dat ook hele diepliggende gebeurtenissen bij je omhoog, net als alle meuk die onderin de sloot ligt. Je ziet het niet totdat je een keer met een haak en magneet erin gaat roeren. In die sloot vond ik nog wel het een en ander aan wrakken, vooral vroegere gebeurtenissen die ik bij nader inzien toch niet helemaal aanvaard. Maar ik heb ook nog een nieuwe winkelwagen waarvoor ik geen kracht meer heb om die ver de sloot in te gooien.
Resultaat: de emoties drijven naar boven en staan telkens op het punt mijn strot uit te komen.
Ik betreur mijn verleden. De onmacht als kind in een thuissituatie. Ik betreur acties waar ik wel iets aan gedaan kon hebben als ik mezelf had ingehouden. Die terughoudendheid van mezelf betreur ik soms ook, hoewel ik nu dat wel accepteer. Terugkijkend op de kindertijd deed ik mijn best om verstandig te zijn, en berouwde het diep wanneer ik een keer iets verkeerd deed, of zei: nooit een huilbui in publieke ruimte, niet aandringen op je ouders als je iets niet mag… Natuurlijk ben je als essentie --kind, dus je hebt ook je kinderachtige momenten waarvan je later (meteen of tien jaar verder) denkt: ‘dit had ik beter niet kunnen doen’. En worden daarbij levenslange momenten van schaamte. Maar is het zo verkeerd voor een kind om naïef te doen en gewoon … kind te zijn?
Toch zou ik mijn verleden voor geen ander inruilen. Af en toe zou ik hebben gewild dat ik meer assertief was, en nuttiger mijn tijd had besteed aan mijn passies. Maar de gebeurtenissen geven me houvast aan wie ik ben, vormen een basis aan mijn waarden en geven me iets om te vertellen, vooral waardevol als ik een boek wil schrijven.
‘Er bestaat geen persoon zonder trauma's’
Elk persoon heeft de donkerdere aspecten van hun verleden, en gek genoeg lijkt het juist dat leed ons het meest doet groeien als persoon. En als er geen groot leed is, dan bedenk je wel wat. Problemen zijn er altijd. Wanneer er geen ander lijden is om mee te vergelijken, worden zelfs kleine problemen als groot beschouwd. Net als je in een stille kamer bepaalde geluiden veel harder hoort dan buiten waar ander achtergrondgeluid is.
Ik wil op geen enkele manier problemen van anderen trivialiseren. Wat een groot iets is voor de een, kan miniem zijn voor de ander. Niet omdat de ander met zulke grote levensdillema's kampt. Integendeel. Waarschijnlijk is het meer zo dat de ander zich nog nooit in een soortgelijke situatie heeft bevonden en zich daardoor weinig kan voorstellen over de emotionele significantie ervan. De logische oplossing is altijd makkelijk gezegd: accepteren, ga erover praten, sta voor jezelf op, neem wat afstand van jezelf…etc. Je snapt 'm.
Ondertussen ben ik anderhalf uur verder en zal ik een einde aan mijn gepeins maken voor vandaag.
I will be right back…
