DEEL 2
Een paar weken later.
Ik kan weer beter lopen, ik heb geen rolstoel meer nodig, en ik kan steeds beter zonder krukken lopen, maar mijn voet is nog steeds zwak. Mijn duimen zijn inmiddels helemaal genezen, er zitten wel littekens op mijn duimen, een in de vorm van een soort mislukt hartje, dus ik vind het niet erg. Ik heb Mattias niet meer gesproken, al zag ik hem wel op een afstandje kijken toen ik op het voetbalveld aan het oefenen was met lopen. Kayla die spreek ik heel beperkt, en mijn ouders zijn laatst al mijn kleren en nodige spullen wezen brengen die ik was vergeten. Ik was aan het oefenen met rennen, en ik keek naar buiten en zag Mattias met een paar gozers voetballen, ik ging naar ze toe en vroeg: “mag ik meedoen?” Mattias zei niets, hij keek alleen maar naar me, toen een paar jongens begonnen te lachen: “Jij? Denk je nou echt dat je met ons mee mag voetballen? Nou, ik dacht het even niet gore Homo!” een jongen spuugde de woorden uit, en ik keek ongelovig naar Mattias. Ik draaide me om en rende weg, maar ik ging door mijn enkel, en ik viel, iedereen lachte me uit. Ik stond snel op en rende door de pijn heen, naar mijn kamer, waar ik me opsloot in mijn badkamer. Ik zette de douche aan op koud, en ging er met kleren en al onderstaan. Ik raakte doorweekt ik huilde. Dat verdien je dus als je een gore homo bent, en dat terwijl ik BI ben. Ik zat al een paar uur mezelf te doorweken met ijskoud water, en ik klappertandde. Ik hoorde iemand op de deur kloppen, en ik riep: “I-ik zit t-te dou-douchen!” er klonk gerommel aan de deur, en ik hoorde Jozef zeggen dat de deur open was en dat hij Mattias binnen ging laten.
Ik verstopte me achter het muurtje en ik hoorde Mattias op het bankje zitten aan de andere kant van het muurtje. “Sorry, ik had het niet door moeten vertellen, dat was gemeen van me.” zei Mattias. Ik trok mijn wenkbrauwen op: “Goh, dat wist ik nog niet.” zei ik sarcastisch. “Oké, die had ik verdiend. Hoe gaat het?” vroeg hij. “Helemaal geweldig. Ik voel me echt zo fijn, ik heb het tivuskoud, maar verder voel ik me echt alsof ik vlieg.” ik hoorde Mattias zuchten en hij zei: “Ik ga me nu uitkleden, en dan kom ik erbij.” ik hoorde hem rommelen en hij verscheen voor me. Zijn gezicht was afschuwelijk, hij had een blauw oog, een bloedende lip en een bloedneus. Zijn hele gezichtwas opgezwollen en open gehaald, ik zag ook dat ik zijn knokkels had opengehaald. “Mattias...” hij was helemaal naakt, en hij stapte erbij, en stapte gelijk weg. “Sil! Wat is dit! Probeer je jezelf te bevriezen ofzo?!” hij draaide direct de kraan warmer, en dat was een stuk lekkerder. Mijn kleren waren zwaar en ik trok ze uit. Behalve mijn boxer. “Wat heb je gedaan?” vroeg ik aan Mattias. Hij keek naar beneden. “Ik heb gevochten.” zei hij. En trots zij hij: “Die jongen is er veel erger aan toe hoor, ik geloof dat ik zijn arm gebroken heb.” ik zuchtte, “als je er niet al zo uit zag had ik je een klap gegeven.”
Mattias lacht zwakjes. "Oké." zegt hij "Hoe voel je je echt? Want dit ziet er niet helemaal geweldig uit." Ik zucht. "Kut." Zeg ik. Het is het enige word dat ik kon zeggen. Het was de waarheid. Alles is gewoon kut. "Nou niet echt nu dat je er bent." zeg ik uiteindelijk. "Fijn om te horen." zegt Mattias. Hij ziet er opgelucht uit. "Ik voel me rot." Zegt hij. "Waarom?" Zeg ik vragend. "Ik had eerder uit mezelf moeten komen. Ik had gewoon met je moeten praten." "Ik heb dat ook niet gedaan, hoor." Zeg ik "En ik had ook niet moeten proberen weg te rennen. Dat was dom van me." Het is nu still. Mattias ademt diep in ook weer diep uit. "Ik wil het daar nog wel over hebben." zegt hij op rustige toon. Zijn gezichtsuitdrukkingen ziet er puzzelend uit. Alsof hij de goede worden zit te zoeken. "Ik vond het niet per se erg dat je me kuste." Mattias stopt eventjes en denkt na "maar ik had het gewoon niet verwacht." Gedachtes vlogen door mijn hoofd heen. Gaat hij me vertellen dat hij van me houdt en dat we meteen moeten trouwen of wil hij me nooit meer zien? "Ik vind je ook leuk maar het is gewoon..." Hij stopt. Waarom stopt hij? Hij haat me. Dat is het en hij durft het gewoon niet te zeggen! Ik sta spontaan op. "Als je me nu wilt afkraken mag je weg gaan want ik kan dat nu even niet aan." Ik voel tranen prikken in mijn ogen. Ik probeer naar Mattias te kijken maar ik zie helemaal wazig. Ik voel dat hij me bij m'n arm naar beneden trekt. "Wat is dit nou weer? Natuurlijk ga ik je niet afkraken. Ik ga echt niet weg nu." Ik ga weer zitten. Ik voel me zo dom. Echt zo erg dom. Ik veeg de tranen weg. Het is een beetje nutteloos want we zitten onder een douche maar toch. Mattias zucht. Ik voel me nog steeds mega dom. Waarom moet ik dit nou weer meemaken? "Ik heb nog nooit in een relatie gezeten. Maar ik wil het wel proberen." Zegt Mattias. "Dus je vindt me ook leuk?" Vraag ik. "Ja, ik vind je erg leuk." Ik voel mijn hart bonken. Gebeurt dit echt? Misschien wil ik de liefde toch weer een kans geven. Mattias kan mij toch geen pijn doen? Niet na al dit.
Ik zucht van opluchting, maar toch kriebelt er iets van binnen, zal ik dit wel doen? Gaat het niet alleen zorgen voor drama? Ik bijt op mijn lip. ‘Dus je wilt echt een relatie met me?’ vraag ik. Hij knikt onzeker. Ik wordt ongemakkelijk, ik krab aan mijn achterhoofd. Zal ik dit wel doen? Heb ik hier wel de tijd voor? Ik wil hem geen pijn doen, maar ik wil niet aan iemand vast zitten. Dan schud ik mijn hoofd: ‘Sorry Mattias, het was een opvlieging, dit had niet moeten gebeuren, ik dacht niet na en het was een vergissing. Het spijt me.” ik stapte onder de douche vandaan, pakte mijn handdoek en liep uit de badkamer. Shit, wat had ik gedaan?! Nu was het te laat. Het duurde even voordat Mattias onder de douche vandaan kwam, en ik zag de pijn en het verdriet in zijn ogen. Ik wilde wat zeggen, maar Mattias liep de kamer al uit.
De deur van mijn kamer sluit. De spanning verlaat mijn lijf een beetje. Ik hoor Mattias praten met Jozef. Ik kan niks verstaan van wat ze zeggen. Blijkbaar stond Jozef al de heletijd al bij de deur. Lekker. Ik hoor hun stemmen weg vallen. Ik adem uit. Was dit wel de goede keuze? Ik ga echt nooit meer met Mattias kunnen praten. Waarom verprust ik toch alles. Op het zelfde moment kan ik het gewoon niet riskeren. Dit is beter voor ons beide. Denk ik.
De volgende dag.
Ik lig in bed. Mijn lichaam voelt zwaar. Over een kwartier eindigt het ontbijt. Ik heb gister de lunch en het avond eten geskipt. Ik wil niet Mattias of Jozef of Kayla tegenkomen. En ik wil al helemaal niet praten. Ik heb er geen energie voor. Die jongens van dat voetballen zijn ook nog eens een probleem. Wat nou als hun me gaan pesten ofzo? Het voelt alsof ik niks kan doen behalve in bed liggen.
Iemand klopt aan de deur. Ik wil niet open doen. Er wordt weer geklopt. Ik blijf stil. “Hallo, kan je open doen?” roept een luide stem. Er wordt nog een keer geklopt. Dit wordt irritant. Waarom gaat dit mens toch niet weg? “Rot toch op.” roep ik uit eindelijk. “Doe open!” roept de stem terug. Er wordt nu voor de vierde keer geklopt. Ik wil aan de ene kant niet open doen maar aan de andere kant wordt ik nu wel nieuwsgierig naar wat hun willen. Ik ga moeizaam in bed zitten. In de spiegel achter mijn bed zie ik nu pas dat ik er eigenlijk helemaal niet uit zie. Beetje laat om dat nu nog te fixen. “Wacht even” roep ik snel. Ik struikel onhandig over de troep op de vloer. Ik sta weer op. Hier gebeurt niks…
Ik probeer mijn haar te fixen, maar dat lukt nou niet bepaald, dus dan maar gewoon open doen. Ik doe de deur open en zie een meisje met wat eten staan. “Ehhm, ik ben Layla, en ik kwam je even wat eten brengen, ik dacht dat je misschien wel trek zou hebben, ik slaap aan de overkant, en bij een paar eet momenten zag ik je niet, en niemand kwam je wat brengen, dus dacht ik dat ik dat wel kom doen. Maar dat is natuurlijk heel stom van me, je wilt waarschijnlijk alleen zijn.” ze bijt op haar lip en kijkt naar het bord. Ineens lijkt het eten heel aantrekkelijk, en het is met de beste bedoelingen gebracht naar me. “Nee, is niet erg, ik was alles een beetje zat, ik stel me aan, ik heb gedoe met een jongen.” ze kijkt me vragend aan en ik laat haar binnen. “O ja? Vertel.” ik weet niet waarom, maar ik vertrouw haar, dus vertel ik haar alles over mij, en wat er gebeurt was. Af en toe stelt ze een vraag, maar ze kan heel goed luisteren. Als ik klaar ben heeft ze nog één vraag. “Er is nog één ding wat ik niet begrijp, ik snap dat je nergens aan vast wilt zitten, maar heb je het ooit geprobeerd? Wat houd je tegen? Je laat juist een grote kans of leerervaring liggen, terwijl je juist moet leren door fouten te maken.” ik knik, ze heeft gelijk, maar dat maakt het nog niet makkelijker.
Terwijl ik met Layla zit te praten wordt er aan de deur geklopt. Ik zeg lachend tegen haar 'het ene moment ben ik helemaal alleen en dan ineens komt de één na de ander langs. Vind je het goed als ik even ga kijken wie het is?’
Layla knikt.
Ik sta op en loop naar de deur. Ik doe hem rap open en ik zie Kayla staan . ‘Oh’ zegt Kayla, ‘ik zie dat je visite hebt. Zal ik anders later terugkomen?' ‘Dat is niet nodig hoor’ zegt Layla ‘ik ging toch net weg’. Ik neem afscheid van Layla en zeg dat ik ga nadenken over wat we besproken hebben en laat Kayla gelijk binnen.
Ze heeft twee dingen in haar handen. Ze zegt ik heb gezien dat je gisteren geen luch of avond hebt gegeten, en ik zag je ook vandaag niet bij ontbijt dus ik heb dit maar meegenomen zei ze. Want ze zag me kijken naar wat ze had meegenomen. En daarna zegt ze en het andere moet je zelf maar zien. Ze geeft me rap de dingen af en voor dat ik iets kan zeggen loop ze weg. Ik bekijk het andere ding en het is een brief ! Ik ga op mijn bed gaan zitten en zet het eten aan de kant en open de brief .
Er staat in " Je vraagt je vast af wie ik ben . Ik ben Kobe . Ik ben 15 jaar . Ik wou mijn excuses aanbieden voor mijn vriend . Je weet wel die tegen jouw zei gore homo . Kunnen we misschien zo om 20:00 afspreken in het muziek lokaal. Ik had gehoord dat je graag muziek luistert. Als je wilt kan ik je een van mijn zelfgeschreven nummers laten horen . Tot zo ? "
Is dit een valstrik ? Moet ik gaan ?
Goh, wat zal ik doen met al die nieuwe informatie. Naar Kobe of toch eerst naar Mattias.
Ik ben er nog niet uit en besluit eerst maar wat te gaan eten. Ik heb genoeg voor vanavond en voor morgenochtend, met die 2 maaltijden die ik heb gekregen. Wel lief van Layla en Kayla.
Ik bewaar een gedeelte in een ‘vershoudzak’ in mijn koelkastje en begin aan de rest...ik was wel toe aan iets lekkers en zet een kopje thee…
Ik ga sowieso naar Kobe. Het is nu rond 2 uur in de middag en ik heb al mijn eerste portie eten op. Ik verveel me dood. Ik kan naar Mattias gaan maar misschien heeft hij wat tijd nodig. Het was allemaal zo snel gebeurt. Misschien wilt hij net zoals ik ook gewoon de hele dag in bed liggen. Die gedachte maakt me blij. Het idee dat ik misschien niet de enige ben die me ellendig voel. Nog 6 uurtjes totdat ik in de muziek ruimte moet zijn. Is die kobe wel te vertrouwen? Ik denk van wel. Kayla zou me toch niet een brief geven van iemand die mij pijn zou doen? Ik kan nu misschien wat muziek gaan luisteren om de tijd te doden? Of ik kan wandelen? In mijn kamer kan ik weinig. Het is er ook een rotzooi.
Ik besloot om maar wat muziek te luisteren en mijn kleren van de grond te halen. In ieder geval de kleren die ik kon pakken vanaf mijn bed. De tijd vloog voorbij. Zonder dat ik het door had was ik al 5 uur verder. Ik moet snel wat eten voordat ik ervandoor ga. Snel pak het laatste van het eten dat ik heb gekregen en eet ik het op. Nu mijn schoenen. Waar liggen ze? Ik heb nog drie kwartier. Ik trek al mijn kussens en koffers overhoop. Waar liggen ze?
Na 10 minuten zoeken vond ik ze helemaal nat in de bad kamer. Lekker. Ik gooi ze voor het raam en zoek naar de föhn die mn moeder in mijn koffer had gedaan. Ik zag hem net nog. Gevonden! Oke nu moet ik ze drogen. Ik zet de föhn aan. 5 over half 8. Okeee. Ik moet nu echt opschieten. Mijn arm wordt lam en die dingen drogen amper. Ik heb nog een kwartier. Ik moet gaan! Ik trek mijn natte schoenen aan. Snel fix ik mijn haar en pak ik mijn telefoon. Misschien is het handig om ook de brief ook mee te nemen. Ik lees weer wat erin staat. Kobe was een van die voetbal jongens. Ik zou niet weten welke. Ik stop de brief in mijn broek zak en ren de gang op.
Ik loop naar de muziek ruimte, en ik zie dat er niemand is. Het is doodstil en ik loop langs de instrumenten. Ik zie dat er zelfs een kleine opname studio zit, vet! Dan hoor ik de deur en snel kijk ik achterom. Ik zie een jongen op me af lopen, hij is iets kleiner dan ik heeft zwart haar en grijze ogen. Hij steekt een hand uit: “ik ben Kobe.” zegt hij ik slik en schud zijn hand “Sil” ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan, dat weet hij allang! Hij geeft me een grote glimlach. “Ik hoorde van Kayla dat je iets met muziek hebt, speel je een instrument?” vraagt Kobe geïnteresseerd, ik knik: “Ja, de gitaar, en ik zing een klein beetje.” zeg ik. Kobe knikt. “Ik speel de drums en piano.” ik knik bewonderend. Ik pak een elektrische gitaar voorzichtig op, en probeer een deuntje. Het klinkt nogal twijfelend, maar al snel doen mijn vingers het werk. Als ik klaar ben knikt Kobe: “klinkt goed, kan je er ook bij zingen?” vraagt hij. Ik schud mijn hoofd en zet de gitaar gelijk weg. “Het was leuk, misschien zie ik je nog wel.” zeg ik snel en ik loop weg.
De hele avond lig ik in mijn bed, maar om 3:00 ‘s nachts besluit ik om terug te gaan naar de muziek ruimte. Als ik er ben doe ik de deur op slot en sluit ik de koptelefoon aan op de elektrische gitaar. Ik begin te spelen, en probeer met de geluidsgolven de pijn, de woede, het verdriet weg te spoelen. Ik zet mineur in.
Who am i?
When i run.
When i fly.
Who am i?
When i'm happy.
When i cry.
Who am i?
In the darkest of times.
Who am i?
To sing here in the middle of the night.
Who am i?
Who am i?
Who am i?
My dream is tot rise up.
And mix with the stars andere the night sky.
Who am i?
To know what's right or wrong.
Don't know belong.
Who am i?
To make you cry.
Who am i?
To do something like that.
Oh, i feel so bad.
Who am i?
To be here in the middle of the night.
Because i don't know where i stand.
Because i don’t know who i really am.
Ik stop met zingen en speel verder. Ik zucht als ik stop, het lucht weliswaar op, maar het is niet genoeg. Vandaag of morgen moet ik iets gaan doen, maakt niet uit wat als jet maar iets is.
Wie maakt hem af?
-OnlyMe
DEEL 2
Een paar weken later.
Ik kan weer beter lopen, ik heb geen rolstoel meer nodig, en ik kan steeds beter zonder krukken lopen, maar mijn voet is nog steeds zwak. Mijn duimen zijn inmiddels helemaal genezen, er zitten wel littekens op mijn duimen, een in de vorm van een soort mislukt hartje, dus ik vind het niet erg. Ik heb Mattias niet meer gesproken, al zag ik hem wel op een afstandje kijken toen ik op het voetbalveld aan het oefenen was met lopen. Kayla die spreek ik heel beperkt, en mijn ouders zijn laatst al mijn kleren en nodige spullen wezen brengen die ik was vergeten. Ik was aan het oefenen met rennen, en ik keek naar buiten en zag Mattias met een paar gozers voetballen, ik ging naar ze toe en vroeg: “mag ik meedoen?” Mattias zei niets, hij keek alleen maar naar me, toen een paar jongens begonnen te lachen: “Jij? Denk je nou echt dat je met ons mee mag voetballen? Nou, ik dacht het even niet gore Homo!” een jongen spuugde de woorden uit, en ik keek ongelovig naar Mattias. Ik draaide me om en rende weg, maar ik ging door mijn enkel, en ik viel, iedereen lachte me uit. Ik stond snel op en rende door de pijn heen, naar mijn kamer, waar ik me opsloot in mijn badkamer. Ik zette de douche aan op koud, en ging er met kleren en al onderstaan. Ik raakte doorweekt ik huilde. Dat verdien je dus als je een gore homo bent, en dat terwijl ik BI ben. Ik zat al een paar uur mezelf te doorweken met ijskoud water, en ik klappertandde. Ik hoorde iemand op de deur kloppen, en ik riep: “I-ik zit t-te dou-douchen!” er klonk gerommel aan de deur, en ik hoorde Jozef zeggen dat de deur open was en dat hij Mattias binnen ging laten.
Ik verstopte me achter het muurtje en ik hoorde Mattias op het bankje zitten aan de andere kant van het muurtje. “Sorry, ik had het niet door moeten vertellen, dat was gemeen van me.” zei Mattias. Ik trok mijn wenkbrauwen op: “Goh, dat wist ik nog niet.” zei ik sarcastisch. “Oké, die had ik verdiend. Hoe gaat het?” vroeg hij. “Helemaal geweldig. Ik voel me echt zo fijn, ik heb het tivuskoud, maar verder voel ik me echt alsof ik vlieg.” ik hoorde Mattias zuchten en hij zei: “Ik ga me nu uitkleden, en dan kom ik erbij.” ik hoorde hem rommelen en hij verscheen voor me. Zijn gezicht was afschuwelijk, hij had een blauw oog, een bloedende lip en een bloedneus. Zijn hele gezichtwas opgezwollen en open gehaald, ik zag ook dat ik zijn knokkels had opengehaald. “Mattias...” hij was helemaal naakt, en hij stapte erbij, en stapte gelijk weg. “Sil! Wat is dit! Probeer je jezelf te bevriezen ofzo?!” hij draaide direct de kraan warmer, en dat was een stuk lekkerder. Mijn kleren waren zwaar en ik trok ze uit. Behalve mijn boxer. “Wat heb je gedaan?” vroeg ik aan Mattias. Hij keek naar beneden. “Ik heb gevochten.” zei hij. En trots zij hij: “Die jongen is er veel erger aan toe hoor, ik geloof dat ik zijn arm gebroken heb.” ik zuchtte, “als je er niet al zo uit zag had ik je een klap gegeven.”
Mattias lacht zwakjes. "Oké." zegt hij "Hoe voel je je echt? Want dit ziet er niet helemaal geweldig uit." Ik zucht. "Kut." Zeg ik. Het is het enige word dat ik kon zeggen. Het was de waarheid. Alles is gewoon kut. "Nou niet echt nu dat je er bent." zeg ik uiteindelijk. "Fijn om te horen." zegt Mattias. Hij ziet er opgelucht uit. "Ik voel me rot." Zegt hij. "Waarom?" Zeg ik vragend. "Ik had eerder uit mezelf moeten komen. Ik had gewoon met je moeten praten." "Ik heb dat ook niet gedaan, hoor." Zeg ik "En ik had ook niet moeten proberen weg te rennen. Dat was dom van me." Het is nu still. Mattias ademt diep in ook weer diep uit. "Ik wil het daar nog wel over hebben." zegt hij op rustige toon. Zijn gezichtsuitdrukkingen ziet er puzzelend uit. Alsof hij de goede worden zit te zoeken. "Ik vond het niet per se erg dat je me kuste." Mattias stopt eventjes en denkt na "maar ik had het gewoon niet verwacht." Gedachtes vlogen door mijn hoofd heen. Gaat hij me vertellen dat hij van me houdt en dat we meteen moeten trouwen of wil hij me nooit meer zien? "Ik vind je ook leuk maar het is gewoon..." Hij stopt. Waarom stopt hij? Hij haat me. Dat is het en hij durft het gewoon niet te zeggen! Ik sta spontaan op. "Als je me nu wilt afkraken mag je weg gaan want ik kan dat nu even niet aan." Ik voel tranen prikken in mijn ogen. Ik probeer naar Mattias te kijken maar ik zie helemaal wazig. Ik voel dat hij me bij m'n arm naar beneden trekt. "Wat is dit nou weer? Natuurlijk ga ik je niet afkraken. Ik ga echt niet weg nu." Ik ga weer zitten. Ik voel me zo dom. Echt zo erg dom. Ik veeg de tranen weg. Het is een beetje nutteloos want we zitten onder een douche maar toch. Mattias zucht. Ik voel me nog steeds mega dom. Waarom moet ik dit nou weer meemaken? "Ik heb nog nooit in een relatie gezeten. Maar ik wil het wel proberen." Zegt Mattias. "Dus je vindt me ook leuk?" Vraag ik. "Ja, ik vind je erg leuk." Ik voel mijn hart bonken. Gebeurt dit echt? Misschien wil ik de liefde toch weer een kans geven. Mattias kan mij toch geen pijn doen? Niet na al dit.
Ik zucht van opluchting, maar toch kriebelt er iets van binnen, zal ik dit wel doen? Gaat het niet alleen zorgen voor drama? Ik bijt op mijn lip. ‘Dus je wilt echt een relatie met me?’ vraag ik. Hij knikt onzeker. Ik wordt ongemakkelijk, ik krab aan mijn achterhoofd. Zal ik dit wel doen? Heb ik hier wel de tijd voor? Ik wil hem geen pijn doen, maar ik wil niet aan iemand vast zitten. Dan schud ik mijn hoofd: ‘Sorry Mattias, het was een opvlieging, dit had niet moeten gebeuren, ik dacht niet na en het was een vergissing. Het spijt me.” ik stapte onder de douche vandaan, pakte mijn handdoek en liep uit de badkamer. Shit, wat had ik gedaan?! Nu was het te laat. Het duurde even voordat Mattias onder de douche vandaan kwam, en ik zag de pijn en het verdriet in zijn ogen. Ik wilde wat zeggen, maar Mattias liep de kamer al uit.
De deur van mijn kamer sluit. De spanning verlaat mijn lijf een beetje. Ik hoor Mattias praten met Jozef. Ik kan niks verstaan van wat ze zeggen. Blijkbaar stond Jozef al de heletijd al bij de deur. Lekker. Ik hoor hun stemmen weg vallen. Ik adem uit. Was dit wel de goede keuze? Ik ga echt nooit meer met Mattias kunnen praten. Waarom verprust ik toch alles. Op het zelfde moment kan ik het gewoon niet riskeren. Dit is beter voor ons beide. Denk ik.
De volgende dag.
Ik lig in bed. Mijn lichaam voelt zwaar. Over een kwartier eindigt het ontbijt. Ik heb gister de lunch en het avond eten geskipt. Ik wil niet Mattias of Jozef of Kayla tegenkomen. En ik wil al helemaal niet praten. Ik heb er geen energie voor. Die jongens van dat voetballen zijn ook nog eens een probleem. Wat nou als hun me gaan pesten ofzo? Het voelt alsof ik niks kan doen behalve in bed liggen.
Iemand klopt aan de deur. Ik wil niet open doen. Er wordt weer geklopt. Ik blijf stil. “Hallo, kan je open doen?” roept een luide stem. Er wordt nog een keer geklopt. Dit wordt irritant. Waarom gaat dit mens toch niet weg? “Rot toch op.” roep ik uit eindelijk. “Doe open!” roept de stem terug. Er wordt nu voor de vierde keer geklopt. Ik wil aan de ene kant niet open doen maar aan de andere kant wordt ik nu wel nieuwsgierig naar wat hun willen. Ik ga moeizaam in bed zitten. In de spiegel achter mijn bed zie ik nu pas dat ik er eigenlijk helemaal niet uit zie. Beetje laat om dat nu nog te fixen. “Wacht even” roep ik snel. Ik struikel onhandig over de troep op de vloer. Ik sta weer op. Hier gebeurt niks…
Ik probeer mijn haar te fixen, maar dat lukt nou niet bepaald, dus dan maar gewoon open doen. Ik doe de deur open en zie een meisje met wat eten staan. “Ehhm, ik ben Layla, en ik kwam je even wat eten brengen, ik dacht dat je misschien wel trek zou hebben, ik slaap aan de overkant, en bij een paar eet momenten zag ik je niet, en niemand kwam je wat brengen, dus dacht ik dat ik dat wel kom doen. Maar dat is natuurlijk heel stom van me, je wilt waarschijnlijk alleen zijn.” ze bijt op haar lip en kijkt naar het bord. Ineens lijkt het eten heel aantrekkelijk, en het is met de beste bedoelingen gebracht naar me. “Nee, is niet erg, ik was alles een beetje zat, ik stel me aan, ik heb gedoe met een jongen.” ze kijkt me vragend aan en ik laat haar binnen. “O ja? Vertel.” ik weet niet waarom, maar ik vertrouw haar, dus vertel ik haar alles over mij, en wat er gebeurt was. Af en toe stelt ze een vraag, maar ze kan heel goed luisteren. Als ik klaar ben heeft ze nog één vraag. “Er is nog één ding wat ik niet begrijp, ik snap dat je nergens aan vast wilt zitten, maar heb je het ooit geprobeerd? Wat houd je tegen? Je laat juist een grote kans of leerervaring liggen, terwijl je juist moet leren door fouten te maken.” ik knik, ze heeft gelijk, maar dat maakt het nog niet makkelijker.
Terwijl ik met Layla zit te praten wordt er aan de deur geklopt. Ik zeg lachend tegen haar 'het ene moment ben ik helemaal alleen en dan ineens komt de één na de ander langs. Vind je het goed als ik even ga kijken wie het is?’
Layla knikt.
Ik sta op en loop naar de deur. Ik doe hem rap open en ik zie Kayla staan . ‘Oh’ zegt Kayla, ‘ik zie dat je visite hebt. Zal ik anders later terugkomen?' ‘Dat is niet nodig hoor’ zegt Layla ‘ik ging toch net weg’. Ik neem afscheid van Layla en zeg dat ik ga nadenken over wat we besproken hebben en laat Kayla gelijk binnen.
Ze heeft twee dingen in haar handen. Ze zegt ik heb gezien dat je gisteren geen luch of avond hebt gegeten, en ik zag je ook vandaag niet bij ontbijt dus ik heb dit maar meegenomen zei ze. Want ze zag me kijken naar wat ze had meegenomen. En daarna zegt ze en het andere moet je zelf maar zien. Ze geeft me rap de dingen af en voor dat ik iets kan zeggen loop ze weg. Ik bekijk het andere ding en het is een brief ! Ik ga op mijn bed gaan zitten en zet het eten aan de kant en open de brief .
Er staat in " Je vraagt je vast af wie ik ben . Ik ben Kobe . Ik ben 15 jaar . Ik wou mijn excuses aanbieden voor mijn vriend . Je weet wel die tegen jouw zei gore homo . Kunnen we misschien zo om 20:00 afspreken in het muziek lokaal. Ik had gehoord dat je graag muziek luistert. Als je wilt kan ik je een van mijn zelfgeschreven nummers laten horen . Tot zo ? "
Is dit een valstrik ? Moet ik gaan ?
Goh, wat zal ik doen met al die nieuwe informatie. Naar Kobe of toch eerst naar Mattias.
Ik ben er nog niet uit en besluit eerst maar wat te gaan eten. Ik heb genoeg voor vanavond en voor morgenochtend, met die 2 maaltijden die ik heb gekregen. Wel lief van Layla en Kayla.
Ik bewaar een gedeelte in een ‘vershoudzak’ in mijn koelkastje en begin aan de rest...ik was wel toe aan iets lekkers en zet een kopje thee…
Ik ga sowieso naar Kobe. Het is nu rond 2 uur in de middag en ik heb al mijn eerste portie eten op. Ik verveel me dood. Ik kan naar Mattias gaan maar misschien heeft hij wat tijd nodig. Het was allemaal zo snel gebeurt. Misschien wilt hij net zoals ik ook gewoon de hele dag in bed liggen. Die gedachte maakt me blij. Het idee dat ik misschien niet de enige ben die me ellendig voel. Nog 6 uurtjes totdat ik in de muziek ruimte moet zijn. Is die kobe wel te vertrouwen? Ik denk van wel. Kayla zou me toch niet een brief geven van iemand die mij pijn zou doen? Ik kan nu misschien wat muziek gaan luisteren om de tijd te doden? Of ik kan wandelen? In mijn kamer kan ik weinig. Het is er ook een rotzooi.
Ik besloot om maar wat muziek te luisteren en mijn kleren van de grond te halen. In ieder geval de kleren die ik kon pakken vanaf mijn bed. De tijd vloog voorbij. Zonder dat ik het door had was ik al 5 uur verder. Ik moet snel wat eten voordat ik ervandoor ga. Snel pak het laatste van het eten dat ik heb gekregen en eet ik het op. Nu mijn schoenen. Waar liggen ze? Ik heb nog drie kwartier. Ik trek al mijn kussens en koffers overhoop. Waar liggen ze?
Na 10 minuten zoeken vond ik ze helemaal nat in de bad kamer. Lekker. Ik gooi ze voor het raam en zoek naar de föhn die mn moeder in mijn koffer had gedaan. Ik zag hem net nog. Gevonden! Oke nu moet ik ze drogen. Ik zet de föhn aan. 5 over half 8. Okeee. Ik moet nu echt opschieten. Mijn arm wordt lam en die dingen drogen amper. Ik heb nog een kwartier. Ik moet gaan! Ik trek mijn natte schoenen aan. Snel fix ik mijn haar en pak ik mijn telefoon. Misschien is het handig om ook de brief ook mee te nemen. Ik lees weer wat erin staat. Kobe was een van die voetbal jongens. Ik zou niet weten welke. Ik stop de brief in mijn broek zak en ren de gang op.
Ik loop naar de muziek ruimte, en ik zie dat er niemand is. Het is doodstil en ik loop langs de instrumenten. Ik zie dat er zelfs een kleine opname studio zit, vet! Dan hoor ik de deur en snel kijk ik achterom. Ik zie een jongen op me af lopen, hij is iets kleiner dan ik heeft zwart haar en grijze ogen. Hij steekt een hand uit: “ik ben Kobe.” zegt hij ik slik en schud zijn hand “Sil” ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan, dat weet hij allang! Hij geeft me een grote glimlach. “Ik hoorde van Kayla dat je iets met muziek hebt, speel je een instrument?” vraagt Kobe geïnteresseerd, ik knik: “Ja, de gitaar, en ik zing een klein beetje.” zeg ik. Kobe knikt. “Ik speel de drums en piano.” ik knik bewonderend. Ik pak een elektrische gitaar voorzichtig op, en probeer een deuntje. Het klinkt nogal twijfelend, maar al snel doen mijn vingers het werk. Als ik klaar ben knikt Kobe: “klinkt goed, kan je er ook bij zingen?” vraagt hij. Ik schud mijn hoofd en zet de gitaar gelijk weg. “Het was leuk, misschien zie ik je nog wel.” zeg ik snel en ik loop weg.
De hele avond lig ik in mijn bed, maar om 3:00 ‘s nachts besluit ik om terug te gaan naar de muziek ruimte. Als ik er ben doe ik de deur op slot en sluit ik de koptelefoon aan op de elektrische gitaar. Ik begin te spelen, en probeer met de geluidsgolven de pijn, de woede, het verdriet weg te spoelen. Ik zet mineur in.
Who am i?
When i run.
When i fly.
Who am i?
When i'm happy.
When i cry.
Who am i?
In the darkest of times.
Who am i?
To sing here in the middle of the night.
Who am i?
Who am i?
Who am i?
My dream is tot rise up.
And mix with the stars andere the night sky.
Who am i?
To know what's right or wrong.
Don't know belong.
Who am i?
To make you cry.
Who am i?
To do something like that.
Oh, i feel so bad.
Who am i?
To be here in the middle of the night.
Because i don't know where i stand.
Because i don’t know who i really am.
Ik stop met zingen en speel verder. Ik zucht als ik stop, het lucht weliswaar op, maar het is niet genoeg. Vandaag of morgen moet ik iets gaan doen, maakt niet uit wat als het maar iets is.
De volgende dag heb ik weinig gedaan. Ik voel me moe en leeg. Kobe is wel aardig. En layla ook. Maar vandaag besluit ik maar om in mijn kamer te zitten. Ik ben nogsteeds niet klaar om met Mattias te praten. Ik wil het zo graag doen maar iets in me is bang. Ik doe het morgen wel. Maar niet nu. Ik ga nu wel aan mijn muziek werken enzo. In de middag besluit ik nog snel naar de lunch toe te gaan en neem ik een bord met eten mee naar boven. Genoeg voor nu en later. Dan hoeft er ook niemand meer langs de deur te komen. En dan hoef ik me niet hongerig te voelen.
Later die middag:
Ik speel een deuntje en prop een half broodje mijn mond in. Ik voel mijn ogen zwaar worden. Ik besluit om maar te liggen en op mijn telefoon te gaan. Ik heb al lang genoeg op mijn gitaar gezeten. Ik open instagram en... ik val in slaap.
Het is rond 2 uur 's nachts. Het is laat maar ik voel me klaar wakker. De energie bruist door me heen. Maar ik kan het nergens op gebruiken. Ik was inslaap gevallen en sliep op mijn gitaar. Mijn rug doet pijn maar de gitaar leeft nog.
Zou ik de kamer uit kunnen? Een wandeling maken? Er gaat toch niemand buiten zijn. Dus ik kan gewoon rustig mijn gang gaan. Het is donker in mijn kamer. Ik doe de lamp aan en mijn ogen doen pijn van het licht. Ik zie mijn schoenen en trek ze aan.
Ik loop zo zachtjes mogelijk de gang op en de oude krakende trap af. Ik wil niemand wakker maken. Een paar lampen in de gangen en lobby staan nog aan maar ik zie niemand. Gespannen loop ik naar de voordeur toe. Ik trek eraan maar het is opslot. Wat had ik eigenlijk verwacht? Waarom zouden ze in de avond de deur open houden? Zodat de dieven rustig alles mogen jatten? Vernederd loop ik naar boven. Waar kan ik nog naartoe? Ineens herrinder ik me iets. Dat sterren kijk ding! Ik kan naar dat balkon gaan. Ik denk niet dat daar veel mensen gaan zijn. Ik was daar nog nooit geweest maar ik kon nog proberen daar naartoe te gaan.
Rustig loop ik weer de oude trap op. Helemaal naar boven toe. Ik arriveer op de bovenste verdieping. Het is er dodelijk stil. Ik sluip langs de kamers heen en naar de buitendeur toe. Ik wil de hendel naar beneden trekken totdat ik een stem hoor.
"Hey! Wat doe jij hier nog zo laat?" Roept iemand. Ik schik me dood en slaak een kreet. Het blijft stil. Mijn stem stokt een beetje "Ehm. Ik kon niet slapen." Ik draai me om en zie Layla staan. "Ik kan ook niet slapen maar wat doe jij hier? Ik zie jou hier nooit." Vraagt ze. "De voordeur was opslot, ik ga wel weg." Zeg ik, ik voel me nu best wel dom. "Dat hoeft niet. Wil je praten?" Vraagt layla me. Ze lacht vriendelijk. Ze ziet er moe uit. We lopen samen naar de buitendeur toe.
Ik ga wandelen met Layla.Mijn hoofd zit vol.Maar moet ik wel zeggen waar ik mee zit?Ik verdwaal in mijn eigen gedachtes en weet eigenlijk niet hoe ik het moet uitleggen.
Ik loop door en zeg weinig.Het is net of ik in trance ben.Ik denk even nergens aan, ook al zit mijn hoofd zo vol.
Plots val ik flauw, ik heb weinig gegeten.Ik zie niks meer, ik hoor Layla praten maar het is vervormd.Een rare toon.Ik zak na een paar minuten in elkaar en val hard op mijn hoofd.
Layla zoekt hulp.Ik word opgehaald met een ambulance en krijg een infuus.Ik word een uur later wakker in een ziekenhuis.Alles draait, ik ben in de war en weet niet wie ik ben.Er staat een meisje naast me, en een boel artsen.Wie is dat meisje?Mijn zus?Waar zijn mijn ouders, en wie zijn dat uberhaupt?
Mijn hoofd zit vol vragen.Ik krijg te eten en voel me langzaam beter.Mijn geheugen komt alleen maar niet terug.Het meisje verteld dat ze Layla heet en legt uit hoe het ging en waar ik vandaan kom.Ik herken sommige dingen vaag, maar het meeste herinner ik me niet meer.Ik ben moe, en val in slaap.Layla blijft in het ziekenhuis, ik droom over de dingen die ze gezegd heeft.
Ik hoop dat ik het niet heb verpest!
Wie maakt het af?
Heyy allemaal! @Jesse_6567 Leuk dat je ook meedoet! Je hebt het helemaal niet verpest.
Deel 3: of 4?
Ik ga wandelen met Layla.Mijn hoofd zit vol.Maar moet ik wel zeggen waar ik mee zit?Ik verdwaal in mijn eigen gedachtes en weet eigenlijk niet hoe ik het moet uitleggen.
Ik loop door en zeg weinig.Het is net of ik in trance ben.Ik denk even nergens aan, ook al zit mijn hoofd zo vol.
Plots val ik flauw, ik heb weinig gegeten.Ik zie niks meer, ik hoor Layla praten maar het is vervormd.Een rare toon.Ik zak na een paar minuten in elkaar en val hard op mijn hoofd.
Layla zoekt hulp.Ik word opgehaald met een ambulance en krijg een infuus.Ik word een uur later wakker in een ziekenhuis.Alles draait, ik ben in de war en weet niet wie ik ben.Er staat een meisje naast me, en een boel artsen.Wie is dat meisje?Mijn zus?Waar zijn mijn ouders, en wie zijn dat uberhaupt?
Mijn hoofd zit vol vragen.Ik krijg te eten en voel me langzaam beter.Mijn geheugen komt alleen maar niet terug.Het meisje verteld dat ze Layla heet en legt uit hoe het ging en waar ik vandaan kom.Ik herken sommige dingen vaag, maar het meeste herinner ik me niet meer.Ik ben moe, en val in slaap.Layla blijft in het ziekenhuis, ik droom over de dingen die ze gezegd heeft.
Als ik na een paar dagen eindelijk uit het ziekenhuis mag heb ik mijn geheugen nog steeds niet terug, ik weet sommige dingen wel, maar het is moeilijk en mijn hoofd bonkt. Ik ga naar het muziek lokaal. Ik zet alle lampen uit en ik vind mijn lied van een paar dagen geleden weer.
Nu is hij pas echt toepasselijk, want ik heb werkelijk geen flauw idee wie ik ben. Dus ik vezin een deuntje en zing de woorden.
Who am i?
When i run.
When i fly.
Who am i?
When i'm happy.
When i cry.
Who am i?
In the darkest of times.
Who am i?
To sing here in the middle of the night.
Who am i?
Who am i?
Who am i?
My dream is starting to rise up.
And mix with the stars and the night sky.
Who am i?
To know what's right or wrong.
I don't know where belong.
Who am i?
To make you cry.
Who am i?
To do something like that.
Oh, i feel so bad.
Who am i?
To be here in the middle of the night.
Because i don't know where i stand.
Because i don’t know who i really am.
Mijn tekst eindigt, maar ik ben nog niet klaar, het is nog te kort, er moet meer bij.
My head hurts.
And it feels like there's no colour.
Who am i?
I act like an baby, i only cry.
I feel like i'm on fire.
But i'm so tired.
I'm just a stupid boy who haves no clue who he really is.
Who am i?
To dance in the moonlight?
Who am i?
To make you cry?
Who am i?
To run from,
what's going on.
Who am i?
To fly in the middle of the night.
Who am i?
To tell you what to do.
I'm so tired of this all.
I don’t even know what to call….
Home.
I just want someone with who i can talk on the phone.
To just not feel so alone.
I don't want to be on my own.
Who am i?
Who am i?
Who am i?
Who am i?
Who am i?
I just want a loveing face that makes me shy.
Because than i know the answer on my question: “Who am i?”
Als ik klaar ben met zingen zie ik dat er een jongen in de ruimte om te produceren zit te klappen, ik voel me een beetje naakt, want hij heeft me de hele tijd gehoord, en mijn wangen gloeien dan ook van schaamte. De jongen komt uit de ruimte en geeft een klap op mijn schouder: “Jemig gozer, ik wist niet dat jij zo kon zingen.” ik krimp in elkaar en kijk naar beneden. “Wie ben jij?” vraag ik mompelend. Hij fronst: “Ken je me niet meer, ik ben Kobe.” ik haal mijn schouders op. “Ik heb mijn geheugen verloren, het komt vanzelf terug in kleine beetjes, maar dat duurt nog wel even.” zeg ik. Ik zie zijn gelaat weer wat ontspannen. “Oh, sorry als ik je liet schrikken dan, ik ben dus Kobe, en ik vind dat je geweldig goed kan zingen.”
Wie maakt het af?
Ik ben benieuwd hoe het verder gaat.
-OnlyMe
OK @OnlyMe , dan ga ik het nog wel een keer doen!Maar eerst maar een paar anderen
Je hebt het wel goed verder kunnen schrijven, ik was bang dat mijn stuk heel anders was dan de rest.
Ik ga wandelen met Layla.Mijn hoofd zit vol.Maar moet ik wel zeggen waar ik mee zit?Ik verdwaal in mijn eigen gedachtes en weet eigenlijk niet hoe ik het moet uitleggen.
Ik loop door en zeg weinig.Het is net of ik in trance ben.Ik denk even nergens aan, ook al zit mijn hoofd zo vol.
Plots val ik flauw, ik heb weinig gegeten.Ik zie niks meer, ik hoor Layla praten maar het is vervormd.Een rare toon.Ik zak na een paar minuten in elkaar en val hard op mijn hoofd.
Layla zoekt hulp.Ik word opgehaald met een ambulance en krijg een infuus.Ik word een uur later wakker in een ziekenhuis.Alles draait, ik ben in de war en weet niet wie ik ben.Er staat een meisje naast me, en een boel artsen.Wie is dat meisje?Mijn zus?Waar zijn mijn ouders, en wie zijn dat uberhaupt?
Mijn hoofd zit vol vragen.Ik krijg te eten en voel me langzaam beter.Mijn geheugen komt alleen maar niet terug.Het meisje verteld dat ze Layla heet en legt uit hoe het ging en waar ik vandaan kom.Ik herken sommige dingen vaag, maar het meeste herinner ik me niet meer.Ik ben moe, en val in slaap.Layla blijft in het ziekenhuis, ik droom over de dingen die ze gezegd heeft.
Als ik na een paar dagen eindelijk uit het ziekenhuis mag heb ik mijn geheugen nog steeds niet terug, ik weet sommige dingen wel, maar het is moeilijk en mijn hoofd bonkt. Ik ga naar het muziek lokaal. Ik zet alle lampen uit en ik vind mijn lied van een paar dagen geleden weer.
Nu is hij pas echt toepasselijk, want ik heb werkelijk geen flauw idee wie ik ben. Dus ik vezin een deuntje en zing de woorden.
Who am i?
When i run.
When i fly.
Who am i?
When i'm happy.
When i cry.
Who am i?
In the darkest of times.
Who am i?
To sing here in the middle of the night.
Who am i?
Who am i?
Who am i?
My dream is starting to rise up.
And mix with the stars and the night sky.
Who am i?
To know what's right or wrong.
I don't know where belong.
Who am i?
To make you cry.
Who am i?
To do something like that.
Oh, i feel so bad.
Who am i?
To be here in the middle of the night.
Because i don't know where i stand.
Because i don’t know who i really am.
Mijn tekst eindigt, maar ik ben nog niet klaar, het is nog te kort, er moet meer bij.
My head hurts.
And it feels like there's no colour.
Who am i?
I act like an baby, i only cry.
I feel like i'm on fire.
But i'm so tired.
I'm just a stupid boy who haves no clue who he really is.
Who am i?
To dance in the moonlight?
Who am i?
To make you cry?
Who am i?
To run from,
what's going on.
Who am i?
To fly in the middle of the night.
Who am i?
To tell you what to do.
I'm so tired of this all.
I don’t even know what to call….
Home.
I just want someone with who i can talk on the phone.
To just not feel so alone.
I don't want to be on my own.
Who am i?
Who am i?
Who am i?
Who am i?
Who am i?
I just want a loveing face that makes me shy.
Because than i know the answer on my question: “Who am i?”
Als ik klaar ben met zingen zie ik dat er een jongen in de ruimte om te produceren zit te klappen, ik voel me een beetje naakt, want hij heeft me de hele tijd gehoord, en mijn wangen gloeien dan ook van schaamte. De jongen komt uit de ruimte en geeft een klap op mijn schouder: “Jemig gozer, ik wist niet dat jij zo kon zingen.” ik krimp in elkaar en kijk naar beneden. “Wie ben jij?” vraag ik mompelend. Hij fronst: “Ken je me niet meer, ik ben Kobe.” ik haal mijn schouders op. “Ik heb mijn geheugen verloren, het komt vanzelf terug in kleine beetjes, maar dat duurt nog wel even.” zeg ik. Ik zie zijn gelaat weer wat ontspannen. “Oh, sorry als ik je liet schrikken dan, ik ben dus Kobe, en ik vind dat je geweldig goed kan zingen.”
"Bedankt" zeg ik. Ik voel een glimlach opkomen. Kobe ziet er aardig uit. Ik vind het nog al heftig dat ik hem niet kan herinneren. Maar aan zijn reactie te zien vind hij het wel oké. "Waren wij vrienden?" Vraag ik. "We hebben een keertje afgesproken in dit lokaal. We zijn geen vrienden omdat we nooit de kans hadden dat te worden." Zegt Kobe. "Oh oke. Uuuuhm.. Ik moet gaan... moet nog iets doen enzo" zeg ik snel. Eigenlijk moet ik niks doen maar ik zou niet weten hoe ik daar op moet reageren. "Doei Sil, zie je later" Roept Kobe. Ik ren haast het lokaal op.
Zonder vooruit te kijken bolt ik de gang op. Ineens bots ik tegen iemand aan. Ik schik en val achterover. "Kijk eens uit!" Roept een geiriteerde stem. "Oh hi Sil.. hier" de jonge steekt zijn hand uit. Ik trek mijzelf omhoog en we kijken elkaar aan. Sil beseft zich dat de jonge voor hem er heel bekent uit ziet "dankje." Zeg ik zacht. "Ik heb een vraagje" "Wat wil je?" "Ken ik jou eigenlijk? Je noemde me bij mijn naam dus daarom vraag ik het.". De jonge kijkt stom verbaast voor zich uit. Zijn kaak raakt net de vloer niet. "Ben je serieus Sil! Doe je nu alsof je me niet kent? Heel grappig hoor." De jonge stormt boos weg. Ik denk niet dat ik hem nog eens wil tegen komen. Ik vraag me wel af wie hij is. Ik besluit maar om gewoon weer verder te lopen.
