Wie maakt het af? | Kindertelefoon Community

Hey,

Eigenlijk kan ik het je niet aandoen om verder te gaan, zal het waarschijnlijk weer verpesten .

Het voelt alsof ik in de diepte val, mijn gevoelens, mijn hoofd, alles is in de war. Wie ben ik? Wie moet ik zijn? Ik zit in de auto, op weg naar een plek waar mijn ouders me gaan dumpen. De regen tikt op het raam, ik kijk naar buiten en terwijl ik de muziek uit mijn koptelefoon opzet voelt het alsof ik doodga. Ik ben Sil, ik ben een Bi jongen van 15 jaar oud, en ik ben een probleem kind, ook al wil ik het niet, er gebeurt alsnog van alles, en het enige wat ik ben is een last. Het voelt alsof mijn dromen in duizend stukjes uiteen vallen. Ik weet ik ben sterk, maar dat betekent niet dat ik de wereld op mijn schouders kan dragen. Huizen, bomen, boerderijen, steden, auto's, dorpen, alles flitst voorbij. Ik weet niet hoelang we in de auto zitten, maar we stoppen. Ik doe mijn gordel los en stap uit. Ik sta zonder jas in de regen omhoog te kijken naar een mega gebouw. Op de poort staan letters: “Firebird” ik neem aan dat dat is hoe het hier heet, gelukkig niet iets van een naam als: “Het Geluk” mijn ouders pakken mijn koffers, en ik pak mijn rugzak. We lopen naar binnen en in de hal staat een meisje, ze is 1 kop kleiner dan ik. Ze heeft een vrolijke lach en loopt op ons af. Ze geeft mijn ouders en dan mij een hand. “ik ben Kayla, Josef is nog even aan de telefoon, dus loop maar met mij mee, hij komt er zo aan.” ze nam een koffer van mijn moeder over en liep voor ons uit. “Dit gebouw is nogal oudbollig, maar laatst is er een lift in gebouwd, dat is soms wat praktischer, ze drukte op het knopje en de lift ging open we stapten naar binnen, en Kayla zei tegen mij: “Druk maar op het knopje 4 als je dat graag wilt.” zei ze een beetje spottend, en er volgde een knipoog, ik bloosde en drukte op het knopje. “Dus jij bent Sil?” vroeg ze. Ik knikte, en keek weg. Toen we er waren wees ze mij mijn kamer, helemaal achterin de gang, hij was mega, en ik had een eigen wastafel. Ik had een ouderwets hemelbed. Ik dumte mijn rugzak op het bed, en mijn ouders gaven mijn andere tassen en koffers aan mij. “Liggen er verder nog spullen in de auto?” vroeg Kayla. Ik knikte van ja en we haalden ze op, toen we klaar waren gingen we terug naar beneden, en daar stond een vrolijke en een beetje gezette man klaar. “Hallo Sil toch? Ik ben Josef en ik ga met je ouders even de administratieve dingen afhandelen.” hij stak me een hand toe en schudde die hevig, met een lach zei hij er achteraan: “Hopelijk heeft Kayla jullie niet te erg omver geblazen met haar aanwezigheid.” hij knipoogde, en Kayla stond met open mond te kijken en stribbelde tegen: “Zeg jij. Kijk ik kan mijn uiterst bijzondere persoonlijkheid tenminste nog temmen, jij tot daaraan toe, moet je werk doen, zodat ik Sil een rondleiding kan geven en dat jij alles kan afhandelen.” ze stak haar tong uit naar Josef en hij zei achter zijn hand: “Niet te temmen die meid, ik zou oppassen met haar.” ik grinnikte. En zag dat Kayla met haar mond vol tanden stond. “Kom mee Sil.” ze gaf me een rondleiding, ze liet zien waar alle kamer waren, waar Josef zijn kantoor was en waar hij sliep, ze liet me de badkamers en wc's zien, ze liet me de bibliotheek zien, ze liet me de zolder zien, de keuken, de eetzaal, de Chillroom, de mega huiskamer, en een paar lege zalen die gebruikt konden worden voor van alles. Ze liet me ook een plaats zien het was in het dak gemaakt, en het was een plateau waar je naar de sterren kan kijken en je rust kan vinden. Ze vertelde me dat om 8:00 het ontbijt begon, en om 10:00 eindigde, en dat je dan gewoon om een bepaalde tijd kon binnenlopen, ook vertelde ze me dat de lunch om 12:00 begint en om 13:30 eindigt, en het avond eten om 17:00 tot 19:00 is. Verder legde ze uit dat je zo ie zo om de dag moest douchen, of in bad moest en buiten was er een bos, een meer, een voetbalveld, een zwembad, een een gras veld heeft, het ligt erg afgelegen. Ze gaf me een kaart van het gebouw voor als ik de weg zou kwijtraken en zei: “Als je iets van me nodig hebt ben ik in kamer 251 of ergens anders.” ik knikte en ging terug naar mijn kamer 143. Ik begon maar vast met het uitpakken van mijn koffers.

Ik kwam van alles tegen in me koffer, dingen waarvan ik niet wist dat ik ze meegnomen had. Waarschijnlijk door de situatie dacht ik niet meer helder na. En nu heb ik dus de grootste onzin in gepakt, afwasborstel, stuiterbal, een pen zonder dop en noem maar op. Gelukkig hadden me ouders me kleren in gepakt. 'Brrr, wat is het hier eigenlijk koud.' Ik ga maar op weg naar kamer 251, of was het 253? 253 ga ik maar als eerst proberen. Ik loop door de gangen en kom veel kinderen tegen. "Zouden dat ook allemaal probleem kinderen zijn?" Ik vraag het me af. "Ahh, daar is kamer 253." Ik klop netjes aan. "Wie is daar, vraagt iemand. Ik ben het, Sil, zeg ik. Maar er bleek een jongen te zijn, Kayla was er niet. Dus raakte ik in gesprek met de jongen. Hij vroeg wat ik kwam doen. En ik antwoorden: Ik was opzoek naar Kayla, om een deken te vragen, maar had waarschijnlijk het verkeerde nummer in me hoofd.

Sorry voor het verpesten!

Next one!

Het voelt alsof ik in de diepte val, mijn gevoelens, mijn hoofd, alles is in de war. Wie ben ik? Wie moet ik zijn? Ik zit in de auto, op weg naar een plek waar mijn ouders me gaan dumpen. De regen tikt op het raam, ik kijk naar buiten en terwijl ik de muziek uit mijn koptelefoon opzet voelt het alsof ik doodga. Ik ben Sil, ik ben een Bi jongen van 15 jaar oud, en ik ben een probleem kind, ook al wil ik het niet, er gebeurt alsnog van alles, en het enige wat ik ben is een last. Het voelt alsof mijn dromen in duizend stukjes uiteen vallen. Ik weet ik ben sterk, maar dat betekent niet dat ik de wereld op mijn schouders kan dragen. Huizen, bomen, boerderijen, steden, auto's, dorpen, alles flitst voorbij. Ik weet niet hoelang we in de auto zitten, maar we stoppen. Ik doe mijn gordel los en stap uit. Ik sta zonder jas in de regen omhoog te kijken naar een mega gebouw. Op de poort staan letters: “Firebird” ik neem aan dat dat is hoe het hier heet, gelukkig niet iets van een naam als: “Het Geluk” mijn ouders pakken mijn koffers, en ik pak mijn rugzak. We lopen naar binnen en in de hal staat een meisje, ze is 1 kop kleiner dan ik. Ze heeft een vrolijke lach en loopt op ons af. Ze geeft mijn ouders en dan mij een hand. “ik ben Kayla, Josef is nog even aan de telefoon, dus loop maar met mij mee, hij komt er zo aan.” ze nam een koffer van mijn moeder over en liep voor ons uit. “Dit gebouw is nogal oudbollig, maar laatst is er een lift in gebouwd, dat is soms wat praktischer, ze drukte op het knopje en de lift ging open we stapten naar binnen, en Kayla zei tegen mij: “Druk maar op het knopje 4 als je dat graag wilt.” zei ze een beetje spottend, en er volgde een knipoog, ik bloosde en drukte op het knopje. “Dus jij bent Sil?” vroeg ze. Ik knikte, en keek weg. Toen we er waren wees ze mij mijn kamer, helemaal achterin de gang, hij was mega, en ik had een eigen wastafel. Ik had een ouderwets hemelbed. Ik dumte mijn rugzak op het bed, en mijn ouders gaven mijn andere tassen en koffers aan mij. “Liggen er verder nog spullen in de auto?” vroeg Kayla. Ik knikte van ja en we haalden ze op, toen we klaar waren gingen we terug naar beneden, en daar stond een vrolijke en een beetje gezette man klaar. “Hallo Sil toch? Ik ben Josef en ik ga met je ouders even de administratieve dingen afhandelen.” hij stak me een hand toe en schudde die hevig, met een lach zei hij er achteraan: “Hopelijk heeft Kayla jullie niet te erg omver geblazen met haar aanwezigheid.” hij knipoogde, en Kayla stond met open mond te kijken en stribbelde tegen: “Zeg jij. Kijk ik kan mijn uiterst bijzondere persoonlijkheid tenminste nog temmen, jij tot daaraan toe, moet je werk doen, zodat ik Sil een rondleiding kan geven en dat jij alles kan afhandelen.” ze stak haar tong uit naar Josef en hij zei achter zijn hand: “Niet te temmen die meid, ik zou oppassen met haar.” ik grinnikte. En zag dat Kayla met haar mond vol tanden stond. “Kom mee Sil.” ze gaf me een rondleiding, ze liet zien waar alle kamer waren, waar Josef zijn kantoor was en waar hij sliep, ze liet me de badkamers en wc's zien, ze liet me de bibliotheek zien, ze liet me de zolder zien, de keuken, de eetzaal, de Chillroom, de mega huiskamer, en een paar lege zalen die gebruikt konden worden voor van alles. Ze liet me ook een plaats zien het was in het dak gemaakt, en het was een plateau waar je naar de sterren kan kijken en je rust kan vinden. Ze vertelde me dat om 8:00 het ontbijt begon, en om 10:00 eindigde, en dat je dan gewoon om een bepaalde tijd kon binnenlopen, ook vertelde ze me dat de lunch om 12:00 begint en om 13:30 eindigt, en het avond eten om 17:00 tot 19:00 is. Verder legde ze uit dat je zo ie zo om de dag moest douchen, of in bad moest en buiten was er een bos, een meer, een voetbalveld, een zwembad, een een gras veld heeft, het ligt erg afgelegen. Ze gaf me een kaart van het gebouw voor als ik de weg zou kwijtraken en zei: “Als je iets van me nodig hebt ben ik in kamer 251 of ergens anders.” ik knikte en ging terug naar mijn kamer 143. Ik begon maar vast met het uitpakken van mijn koffers.

Ik kwam van alles tegen in me koffer, dingen waarvan ik niet wist dat ik ze meegnomen had. Waarschijnlijk door de situatie dacht ik niet meer helder na. En nu heb ik dus de grootste onzin in gepakt, afwasborstel, stuiterbal, een pen zonder dop en noem maar op. Gelukkig hadden me ouders me kleren in gepakt. 'Brrr, wat is het hier eigenlijk koud.' Ik ga maar op weg naar kamer 251, of was het 253? 253 ga ik maar als eerst proberen. Ik loop door de gangen en kom veel kinderen tegen. "Zouden dat ook allemaal probleem kinderen zijn?" Ik vraag het me af. "Ahh, daar is kamer 253." Ik klop netjes aan. "Wie is daar, vraagt iemand. Ik ben het, Sil, zeg ik. Maar er bleek een jongen te zijn, Kayla was er niet. Dus raakte ik in gesprek met de jongen. Hij vroeg wat ik kwam doen. En ik antwoorden: “Ik was opzoek naar Kayla, om een deken te vragen, maar had waarschijnlijk het verkeerde nummer in me hoofd.”

Beschaamd liep ik weg en ging naar kamer 251, ik klopte aan, maar er kwam geen antwoord. Er zat niks anders op dan mezelf warm te houden. Ik liep terug naar mijn kamer en pakte mijn telefoon en koptelefoon. Ik zette muziek aan en ging naar beneden en naar buiten. Ik liep naar het bos toe, en ging wandelen, zodat ik mijn gedachten kon ordenen.

Volgende!

-OnlyMe

Ze gaf me een kaart van het gebouw voor als ik de weg zou kwijtraken en zei: “Als je iets van me nodig hebt ben ik in kamer 251 of ergens anders.” ik knikte en ging terug naar mijn kamer 143. Ik begon maar vast met het uitpakken van mijn koffers.

Ik kwam van alles tegen in me koffer, dingen waarvan ik niet wist dat ik ze meegnomen had. Waarschijnlijk door de situatie dacht ik niet meer helder na. En nu heb ik dus de grootste onzin in gepakt, afwasborstel, stuiterbal, een pen zonder dop en noem maar op. Gelukkig hadden me ouders me kleren in gepakt. 'Brrr, wat is het hier eigenlijk koud.' Ik ga maar op weg naar kamer 251, of was het 253? 253 ga ik maar als eerst proberen. Ik loop door de gangen en kom veel kinderen tegen. "Zouden dat ook allemaal probleem kinderen zijn?" Ik vraag het me af. "Ahh, daar is kamer 253." Ik klop netjes aan. "Wie is daar, vraagt iemand. Ik ben het, Sil, zeg ik. Maar er bleek een jongen te zijn, Kayla was er niet. Dus raakte ik in gesprek met de jongen. Hij vroeg wat ik kwam doen. En ik antwoorden: Ik was opzoek naar Kayla, om een deken te vragen, maar had waarschijnlijk het verkeerde nummer in me hoofd.

"Wacht!" riep de jongen toen ik omdraaide. Ik keek hem verbaasd aan en vroeg: "Wat is er?" Hij zei: "Kayla is er niet. Ze ging naar buiten. Hoezo had je d'r nodig?" Hij keek me aan. Heeft hij nou gehuild? Ik zei:"Ik ben nieuw hier. Ik heb een deken nodig." Hij zei: "Oh eh... Ze is denk ik nog even weg. Je kan mijne lenen?" Toen hij mijn verbijsterde blik zag begon hij te grijzen. Hij zei terwijl hij de deken aan mij gaf: "Hij is schoon hoor!" Ik lachte en zei: "Thanks. Ik breng hem terug wanneer Kayla terug is. Ik heet trouwens Sil" Hij zei: "Mattias"

Oh srry! Ik zag jou bericht niet @OnlyMe . Ik deed nogal lang over om iets te schrijven...

Is niet erg je kan miss op mijn stukje verder schrijven en dan miss iets van, Sil liep na het wandelen terug naar kamer 253 en hij klopte aan dezelfde jongen deed open en Sil hakkelde: “Sorry van net, ik ben zegmaar… je weet wel. Niet zo goed in dat soort situaties?”

Zo iets kan en dan dat gesprek met mattias.

-OnlyMe

P.S is dat wat @Banaantjeeee

Beschaamd liep ik weg en ging naar kamer 251, ik klopte aan, maar er kwam geen antwoord. Er zat niks anders op dan mezelf warm te houden. Ik liep terug naar mijn kamer en pakte mijn telefoon en koptelefoon. Ik zette muziek aan en ging naar beneden en naar buiten. Ik liep naar het bos toe, en ging wandelen, zodat ik mijn gedachten kon ordenen.

Wat een gênante actie was dat met die jongen. Wat zou die jongen van me denken man. Ik moet echt me excuses aanbieden! Ik liep terug dat de Firebird. Ik pakte de kaart die Kayla aan me gaf en ging de gebouw in. Hier rechtsaf en hier linksaf. Ja! Ik heb hem! Ik stond voor de kamer 253. Ik wilde net aankloppen toen ik echt besefte wat ik deed. Excuses aanbieden aan een wildvreemde jongen die je nauwelijks kent. Dat is toch niks voor mij? Ik wou net omdraaien en weglopen toen de deur opeens open ging. De jongen keek me verbaasd aan: "Jij weer?" Ik knikte voorzichtig en zei stotterend: "Sss-orry- voor net. Hetwasnietdebedoeling." De jongen zei: "Geeft niet" Ik zei: "Sorry. Ik had gewoon het koud en ik heb geen deken gekregen. Daarom- " Hij onderbrak me zin: "En daarom dacht je ik ga lekker naar Mattias toe" Hij grijnst. Heet hij nou Mattias? Ik zei: "Ja toch. Typisch iets voor mij." Hij stak een hand uit en zei: "Mattias" Ik schudde zijn hand en zei: "Sil" Mattias zei:"Heel gezellig dit, maar we moeten avondeten." We liepen samen de eetzaal in.

Goed idee @OnlyMe !

Het voelt alsof ik in de diepte val, mijn gevoelens, mijn hoofd, alles is in de war. Wie ben ik? Wie moet ik zijn? Ik zit in de auto, op weg naar een plek waar mijn ouders me gaan dumpen. De regen tikt op het raam, ik kijk naar buiten en terwijl ik de muziek uit mijn koptelefoon opzet voelt het alsof ik doodga. Ik ben Sil, ik ben een Bi jongen van 15 jaar oud, en ik ben een probleem kind, ook al wil ik het niet, er gebeurt alsnog van alles, en het enige wat ik ben is een last. Het voelt alsof mijn dromen in duizend stukjes uiteen vallen. Ik weet ik ben sterk, maar dat betekent niet dat ik de wereld op mijn schouders kan dragen. Huizen, bomen, boerderijen, steden, auto's, dorpen, alles flitst voorbij. Ik weet niet hoelang we in de auto zitten, maar we stoppen. Ik doe mijn gordel los en stap uit. Ik sta zonder jas in de regen omhoog te kijken naar een mega gebouw. Op de poort staan letters: “Firebird” ik neem aan dat dat is hoe het hier heet, gelukkig niet iets van een naam als: “Het Geluk” mijn ouders pakken mijn koffers, en ik pak mijn rugzak. We lopen naar binnen en in de hal staat een meisje, ze is 1 kop kleiner dan ik. Ze heeft een vrolijke lach en loopt op ons af. Ze geeft mijn ouders en dan mij een hand. “ik ben Kayla, Josef is nog even aan de telefoon, dus loop maar met mij mee, hij komt er zo aan.” ze nam een koffer van mijn moeder over en liep voor ons uit. “Dit gebouw is nogal oudbollig, maar laatst is er een lift in gebouwd, dat is soms wat praktischer, ze drukte op het knopje en de lift ging open we stapten naar binnen, en Kayla zei tegen mij: “Druk maar op het knopje 4 als je dat graag wilt.” zei ze een beetje spottend, en er volgde een knipoog, ik bloosde en drukte op het knopje. “Dus jij bent Sil?” vroeg ze. Ik knikte, en keek weg. Toen we er waren wees ze mij mijn kamer, helemaal achterin de gang, hij was mega, en ik had een eigen wastafel. Ik had een ouderwets hemelbed. Ik dumte mijn rugzak op het bed, en mijn ouders gaven mijn andere tassen en koffers aan mij. “Liggen er verder nog spullen in de auto?” vroeg Kayla. Ik knikte van ja en we haalden ze op, toen we klaar waren gingen we terug naar beneden, en daar stond een vrolijke en een beetje gezette man klaar. “Hallo Sil toch? Ik ben Josef en ik ga met je ouders even de administratieve dingen afhandelen.” hij stak me een hand toe en schudde die hevig, met een lach zei hij er achteraan: “Hopelijk heeft Kayla jullie niet te erg omver geblazen met haar aanwezigheid.” hij knipoogde, en Kayla stond met open mond te kijken en stribbelde tegen: “Zeg jij. Kijk ik kan mijn uiterst bijzondere persoonlijkheid tenminste nog temmen, jij tot daaraan toe, moet je werk doen, zodat ik Sil een rondleiding kan geven en dat jij alles kan afhandelen.” ze stak haar tong uit naar Josef en hij zei achter zijn hand: “Niet te temmen die meid, ik zou oppassen met haar.” ik grinnikte. En zag dat Kayla met haar mond vol tanden stond. “Kom mee Sil.” ze gaf me een rondleiding, ze liet zien waar alle kamer waren, waar Josef zijn kantoor was en waar hij sliep, ze liet me de badkamers en wc's zien, ze liet me de bibliotheek zien, ze liet me de zolder zien, de keuken, de eetzaal, de Chillroom, de mega huiskamer, en een paar lege zalen die gebruikt konden worden voor van alles. Ze liet me ook een plaats zien het was in het dak gemaakt, en het was een plateau waar je naar de sterren kan kijken en je rust kan vinden. Ze vertelde me dat om 8:00 het ontbijt begon, en om 10:00 eindigde, en dat je dan gewoon om een bepaalde tijd kon binnenlopen, ook vertelde ze me dat de lunch om 12:00 begint en om 13:30 eindigt, en het avond eten om 17:00 tot 19:00 is. Verder legde ze uit dat je zo ie zo om de dag moest douchen, of in bad moest en buiten was er een bos, een meer, een voetbalveld, een zwembad, een een gras veld heeft, het ligt erg afgelegen. Ze gaf me een kaart van het gebouw voor als ik de weg zou kwijtraken en zei: “Als je iets van me nodig hebt ben ik in kamer 251 of ergens anders.” ik knikte en ging terug naar mijn kamer 143. Ik begon maar vast met het uitpakken van mijn koffers.

Ik kwam van alles tegen in me koffer, dingen waarvan ik niet wist dat ik ze meegnomen had. Waarschijnlijk door de situatie dacht ik niet meer helder na. En nu heb ik dus de grootste onzin in gepakt, afwasborstel, stuiterbal, een pen zonder dop en noem maar op. Gelukkig hadden me ouders me kleren in gepakt. 'Brrr, wat is het hier eigenlijk koud.' Ik ga maar op weg naar kamer 251, of was het 253? 253 ga ik maar als eerst proberen. Ik loop door de gangen en kom veel kinderen tegen. "Zouden dat ook allemaal probleem kinderen zijn?" Ik vraag het me af. "Ahh, daar is kamer 253." Ik klop netjes aan. "Wie is daar, vraagt iemand. Ik ben het, Sil, zeg ik. Maar er bleek een jongen te zijn, Kayla was er niet. Dus raakte ik in gesprek met de jongen. Hij vroeg wat ik kwam doen. En ik antwoorden: “Ik was opzoek naar Kayla, om een deken te vragen, maar had waarschijnlijk het verkeerde nummer in me hoofd.”

Beschaamd liep ik weg en ging naar kamer 251, ik klopte aan, maar er kwam geen antwoord. Er zat niks anders op dan mezelf warm te houden. Ik liep terug naar mijn kamer en pakte mijn telefoon en koptelefoon. Ik zette muziek aan en ging naar beneden en naar buiten. Ik liep naar het bos toe, en ging wandelen, zodat ik mijn gedachten kon ordenen.

Wat een gênante actie was dat met die jongen. Wat zou die jongen van me denken man. Ik moet echt me excuses aanbieden! Ik liep terug dat de Firebird. Ik pakte de kaart die Kayla aan me gaf en ging de gebouw in. Hier rechtsaf en hier linksaf. Ja! Ik heb hem! Ik stond voor de kamer 253. Ik wilde net aankloppen toen ik echt besefte wat ik deed. Excuses aanbieden aan een wildvreemde jongen die je nauwelijks kent. Dat is toch niks voor mij? Ik wou net omdraaien en weglopen toen de deur opeens open ging. De jongen keek me verbaasd aan: "Jij weer?" Ik knikte voorzichtig en zei stotterend: "Sss-orry- voor net. Hetwasnietdebedoeling." De jongen zei: "Geeft niet" Ik zei: "Sorry. Ik had gewoon het koud en ik heb geen deken gekregen. Daarom- " Hij onderbrak me zin: "En daarom dacht je ik ga lekker naar Mattias toe" Hij grijnst. Heet hij nou Mattias? Ik zei: "Ja toch. Typisch iets voor mij." Hij stak een hand uit en zei: "Mattias" Ik schudde zijn hand en zei: "Sil" Mattias zei:"Heel gezellig dit, maar we moeten avondeten." We liepen samen de eetzaal in.

Ik liep achter Mattias aan. Hij liep de eetzaal in en werd gegroet door veel anderen. Ik bleef een beetje in de opening staan toen ik een lege tafel zag. Ik liep langs het buffet waar er voor je werd opgeschept en ging richting de lege tafel met mijn hoofd naar beneden, net toen ik bij de tafel wilde gaan zitten kwam er een groepje meiden en jongens langs me heen en ging aan het tafeltje zitten. “Jij moet vast de nieuwe zijn, nou, dan kan ik je alvast vertellen, dat dít óns tafeltje is, dus niet die van jou.” zei een jongen hatelijk. Ik liep snel bij het tafeltje weg en zag dat Mattias al zat. Ik liep naar een plant in de hoek en ging er naast zitten met mijn koptelefoon op. Ik zette Happier van Olivia Rodrigo op repeat en bleef ernaar luisteren. Ik at mijn eten snel op en wachtte niet op het toetje, ik rende zowat de zaal uit op weg naar mijn kamer. Ik deed de deur achter me op slot en begon te huilen in mijn kussen. Het was te veel, gewoon weg teveel.

Who's next?

-OnlyMe

@Tartan13 Ik zie dat je het verhaal liked, jij mag ook schrijven hé? Iedereen kan schrijven. Misschien heb je tijd nodig om de juiste woorden te vinden, maar als het uit je hart komt is het altijd mooi. Laat je fantasie lopen. Dit geld voor iedereen trouwens! Ik ben heel benieuwd waar dit verhaal naartoe gaat.

-OnlyMe

@OnlyMe en iedereen,

Het voelt alsof ik in de diepte val, mijn gevoelens, mijn hoofd, alles is in de war. Wie ben ik? Wie moet ik zijn? Ik zit in de auto, op weg naar een plek waar mijn ouders me gaan dumpen. De regen tikt op het raam, ik kijk naar buiten en terwijl ik de muziek uit mijn koptelefoon opzet voelt het alsof ik doodga. Ik ben Sil, ik ben een Bi jongen van 15 jaar oud, en ik ben een probleem kind, ook al wil ik het niet, er gebeurt alsnog van alles, en het enige wat ik ben is een last. Het voelt alsof mijn dromen in duizend stukjes uiteen vallen. Ik weet ik ben sterk, maar dat betekent niet dat ik de wereld op mijn schouders kan dragen. Huizen, bomen, boerderijen, steden, auto's, dorpen, alles flitst voorbij. Ik weet niet hoelang we in de auto zitten, maar we stoppen. Ik doe mijn gordel los en stap uit. Ik sta zonder jas in de regen omhoog te kijken naar een mega gebouw. Op de poort staan letters: “Firebird” ik neem aan dat dat is hoe het hier heet, gelukkig niet iets van een naam als: “Het Geluk” mijn ouders pakken mijn koffers, en ik pak mijn rugzak. We lopen naar binnen en in de hal staat een meisje, ze is 1 kop kleiner dan ik. Ze heeft een vrolijke lach en loopt op ons af. Ze geeft mijn ouders en dan mij een hand. “ik ben Kayla, Josef is nog even aan de telefoon, dus loop maar met mij mee, hij komt er zo aan.” ze nam een koffer van mijn moeder over en liep voor ons uit. “Dit gebouw is nogal oudbollig, maar laatst is er een lift in gebouwd, dat is soms wat praktischer, ze drukte op het knopje en de lift ging open we stapten naar binnen, en Kayla zei tegen mij: “Druk maar op het knopje 4 als je dat graag wilt.” zei ze een beetje spottend, en er volgde een knipoog, ik bloosde en drukte op het knopje. “Dus jij bent Sil?” vroeg ze. Ik knikte, en keek weg. Toen we er waren wees ze mij mijn kamer, helemaal achterin de gang, hij was mega, en ik had een eigen wastafel. Ik had een ouderwets hemelbed. Ik dumte mijn rugzak op het bed, en mijn ouders gaven mijn andere tassen en koffers aan mij. “Liggen er verder nog spullen in de auto?” vroeg Kayla. Ik knikte van ja en we haalden ze op, toen we klaar waren gingen we terug naar beneden, en daar stond een vrolijke en een beetje gezette man klaar. “Hallo Sil toch? Ik ben Josef en ik ga met je ouders even de administratieve dingen afhandelen.” hij stak me een hand toe en schudde die hevig, met een lach zei hij er achteraan: “Hopelijk heeft Kayla jullie niet te erg omver geblazen met haar aanwezigheid.” hij knipoogde, en Kayla stond met open mond te kijken en stribbelde tegen: “Zeg jij. Kijk ik kan mijn uiterst bijzondere persoonlijkheid tenminste nog temmen, jij tot daaraan toe, moet je werk doen, zodat ik Sil een rondleiding kan geven en dat jij alles kan afhandelen.” ze stak haar tong uit naar Josef en hij zei achter zijn hand: “Niet te temmen die meid, ik zou oppassen met haar.” ik grinnikte. En zag dat Kayla met haar mond vol tanden stond. “Kom mee Sil.” ze gaf me een rondleiding, ze liet zien waar alle kamer waren, waar Josef zijn kantoor was en waar hij sliep, ze liet me de badkamers en wc's zien, ze liet me de bibliotheek zien, ze liet me de zolder zien, de keuken, de eetzaal, de Chillroom, de mega huiskamer, en een paar lege zalen die gebruikt konden worden voor van alles. Ze liet me ook een plaats zien het was in het dak gemaakt, en het was een plateau waar je naar de sterren kan kijken en je rust kan vinden. Ze vertelde me dat om 8:00 het ontbijt begon, en om 10:00 eindigde, en dat je dan gewoon om een bepaalde tijd kon binnenlopen, ook vertelde ze me dat de lunch om 12:00 begint en om 13:30 eindigt, en het avond eten om 17:00 tot 19:00 is. Verder legde ze uit dat je zo ie zo om de dag moest douchen, of in bad moest en buiten was er een bos, een meer, een voetbalveld, een zwembad, een een gras veld heeft, het ligt erg afgelegen. Ze gaf me een kaart van het gebouw voor als ik de weg zou kwijtraken en zei: “Als je iets van me nodig hebt ben ik in kamer 251 of ergens anders.” ik knikte en ging terug naar mijn kamer 143. Ik begon maar vast met het uitpakken van mijn koffers.

Ik kwam van alles tegen in me koffer, dingen waarvan ik niet wist dat ik ze meegnomen had. Waarschijnlijk door de situatie dacht ik niet meer helder na. En nu heb ik dus de grootste onzin in gepakt, afwasborstel, stuiterbal, een pen zonder dop en noem maar op. Gelukkig hadden me ouders me kleren in gepakt. 'Brrr, wat is het hier eigenlijk koud.' Ik ga maar op weg naar kamer 251, of was het 253? 253 ga ik maar als eerst proberen. Ik loop door de gangen en kom veel kinderen tegen. "Zouden dat ook allemaal probleem kinderen zijn?" Ik vraag het me af. "Ahh, daar is kamer 253." Ik klop netjes aan. "Wie is daar, vraagt iemand. Ik ben het, Sil, zeg ik. Maar er bleek een jongen te zijn, Kayla was er niet. Dus raakte ik in gesprek met de jongen. Hij vroeg wat ik kwam doen. En ik antwoorden: “Ik was opzoek naar Kayla, om een deken te vragen, maar had waarschijnlijk het verkeerde nummer in me hoofd.”

Beschaamd liep ik weg en ging naar kamer 251, ik klopte aan, maar er kwam geen antwoord. Er zat niks anders op dan mezelf warm te houden. Ik liep terug naar mijn kamer en pakte mijn telefoon en koptelefoon. Ik zette muziek aan en ging naar beneden en naar buiten. Ik liep naar het bos toe, en ging wandelen, zodat ik mijn gedachten kon ordenen.

Wat een gênante actie was dat met die jongen. Wat zou die jongen van me denken man. Ik moet echt me excuses aanbieden! Ik liep terug dat de Firebird. Ik pakte de kaart die Kayla aan me gaf en ging de gebouw in. Hier rechtsaf en hier linksaf. Ja! Ik heb hem! Ik stond voor de kamer 253. Ik wilde net aankloppen toen ik echt besefte wat ik deed. Excuses aanbieden aan een wildvreemde jongen die je nauwelijks kent. Dat is toch niks voor mij? Ik wou net omdraaien en weglopen toen de deur opeens open ging. De jongen keek me verbaasd aan: "Jij weer?" Ik knikte voorzichtig en zei stotterend: "Sss-orry- voor net. Hetwasnietdebedoeling." De jongen zei: "Geeft niet" Ik zei: "Sorry. Ik had gewoon het koud en ik heb geen deken gekregen. Daarom- " Hij onderbrak me zin: "En daarom dacht je ik ga lekker naar Mattias toe" Hij grijnst. Heet hij nou Mattias? Ik zei: "Ja toch. Typisch iets voor mij." Hij stak een hand uit en zei: "Mattias" Ik schudde zijn hand en zei: "Sil" Mattias zei:"Heel gezellig dit, maar we moeten avondeten." We liepen samen de eetzaal in.

Ik liep achter Mattias aan. Hij liep de eetzaal in en werd gegroet door veel anderen. Ik bleef een beetje in de opening staan toen ik een lege tafel zag. Ik liep langs het buffet waar er voor je werd opgeschept en ging richting de lege tafel met mijn hoofd naar beneden, net toen ik bij de tafel wilde gaan zitten kwam er een groepje meiden en jongens langs me heen en ging aan het tafeltje zitten. “Jij moet vast de nieuwe zijn, nou, dan kan ik je alvast vertellen, dat dít óns tafeltje is, dus niet die van jou.” zei een jongen hatelijk. Ik liep snel bij het tafeltje weg en zag dat Mattias al zat. Ik liep naar een plant in de hoek en ging er naast zitten met mijn koptelefoon op. Ik zette Happier van Olivia Rodrigo op repeat en bleef ernaar luisteren. Ik at mijn eten snel op en wachtte niet op het toetje, ik rende zowat de zaal uit op weg naar mijn kamer. Ik deed de deur achter me op slot en begon te huilen in mijn kussen. Het was te veel, gewoon weg teveel.

Ik lag net te huilen in mijn kussen...wat een dag en wat een veranderingen allemaal….hoe zou het gaan de komende dagen….ga ik hier kunnen wennen en vrienden kunnen maken en toen werd er op mijn deur geklopt. Ik zag er niet uit met mijn bloed doorlopen ogen. Zo kon ik toch niet open doen, tenzij misschien voor Mattias wel...dat was de enige die 'normaal;’ tegen mij had gedaan en iemand waarvan ik iig hoopte dat hij mij wel zou begrijpen.

Ik stak mijn hoofd snel even onder de kraan bij mijn wastafel en liep naar de deur, waar voor een tweede keer op werd geklopt.

Ik hoopte op Mattias…..

who's next en dit wordt leuk. Ik vind het leuk als verhalen soms een andere wending krijgen, maar ik laat altijd ruimte voor het verhaal / de verhaallijn voor anderen. Ik laat anderen ook niet dood gaan, want dan onderbreek ik zo'n verhaallijn ..nou ja, ik zie het wel en dit laatste stukje is gwn wat info over hoe ik erin sta en dat hoort dus niet bij het verhaal, dus dat hoeft de volgende niet te kopiëren.

Oh ja, zelf vind ik het leuk om als ik een nieuw stukje toevoeg dat ik dat dan in een ander lettertype doe als de laatste schrijver, dus ofwel normaal of italic. Geen idee of anderen dat ook leuk vinden om te doen

Het leest ook makkelijker omdat je dan gelijk ziet wat er bij gekomen is..

Gr. MickeyMouse

@MickeyMouse

Het voelt alsof ik in de diepte val, mijn gevoelens, mijn hoofd, alles is in de war. Wie ben ik? Wie moet ik zijn? Ik zit in de auto, op weg naar een plek waar mijn ouders me gaan dumpen. De regen tikt op het raam, ik kijk naar buiten en terwijl ik de muziek uit mijn koptelefoon opzet voelt het alsof ik doodga. Ik ben Sil, ik ben een Bi jongen van 15 jaar oud, en ik ben een probleem kind, ook al wil ik het niet, er gebeurt alsnog van alles, en het enige wat ik ben is een last. Het voelt alsof mijn dromen in duizend stukjes uiteen vallen. Ik weet ik ben sterk, maar dat betekent niet dat ik de wereld op mijn schouders kan dragen. Huizen, bomen, boerderijen, steden, auto's, dorpen, alles flitst voorbij. Ik weet niet hoelang we in de auto zitten, maar we stoppen. Ik doe mijn gordel los en stap uit. Ik sta zonder jas in de regen omhoog te kijken naar een mega gebouw. Op de poort staan letters: “Firebird” ik neem aan dat dat is hoe het hier heet, gelukkig niet iets van een naam als: “Het Geluk” mijn ouders pakken mijn koffers, en ik pak mijn rugzak. We lopen naar binnen en in de hal staat een meisje, ze is 1 kop kleiner dan ik. Ze heeft een vrolijke lach en loopt op ons af. Ze geeft mijn ouders en dan mij een hand. “ik ben Kayla, Josef is nog even aan de telefoon, dus loop maar met mij mee, hij komt er zo aan.” ze nam een koffer van mijn moeder over en liep voor ons uit. “Dit gebouw is nogal oudbollig, maar laatst is er een lift in gebouwd, dat is soms wat praktischer, ze drukte op het knopje en de lift ging open we stapten naar binnen, en Kayla zei tegen mij: “Druk maar op het knopje 4 als je dat graag wilt.” zei ze een beetje spottend, en er volgde een knipoog, ik bloosde en drukte op het knopje. “Dus jij bent Sil?” vroeg ze. Ik knikte, en keek weg. Toen we er waren wees ze mij mijn kamer, helemaal achterin de gang, hij was mega, en ik had een eigen wastafel. Ik had een ouderwets hemelbed. Ik dumte mijn rugzak op het bed, en mijn ouders gaven mijn andere tassen en koffers aan mij. “Liggen er verder nog spullen in de auto?” vroeg Kayla. Ik knikte van ja en we haalden ze op, toen we klaar waren gingen we terug naar beneden, en daar stond een vrolijke en een beetje gezette man klaar. “Hallo Sil toch? Ik ben Josef en ik ga met je ouders even de administratieve dingen afhandelen.” hij stak me een hand toe en schudde die hevig, met een lach zei hij er achteraan: “Hopelijk heeft Kayla jullie niet te erg omver geblazen met haar aanwezigheid.” hij knipoogde, en Kayla stond met open mond te kijken en stribbelde tegen: “Zeg jij. Kijk ik kan mijn uiterst bijzondere persoonlijkheid tenminste nog temmen, jij tot daaraan toe, moet je werk doen, zodat ik Sil een rondleiding kan geven en dat jij alles kan afhandelen.” ze stak haar tong uit naar Josef en hij zei achter zijn hand: “Niet te temmen die meid, ik zou oppassen met haar.” ik grinnikte. En zag dat Kayla met haar mond vol tanden stond. “Kom mee Sil.” ze gaf me een rondleiding, ze liet zien waar alle kamer waren, waar Josef zijn kantoor was en waar hij sliep, ze liet me de badkamers en wc's zien, ze liet me de bibliotheek zien, ze liet me de zolder zien, de keuken, de eetzaal, de Chillroom, de mega huiskamer, en een paar lege zalen die gebruikt konden worden voor van alles. Ze liet me ook een plaats zien het was in het dak gemaakt, en het was een plateau waar je naar de sterren kan kijken en je rust kan vinden. Ze vertelde me dat om 8:00 het ontbijt begon, en om 10:00 eindigde, en dat je dan gewoon om een bepaalde tijd kon binnenlopen, ook vertelde ze me dat de lunch om 12:00 begint en om 13:30 eindigt, en het avond eten om 17:00 tot 19:00 is. Verder legde ze uit dat je zo ie zo om de dag moest douchen, of in bad moest en buiten was er een bos, een meer, een voetbalveld, een zwembad, een een gras veld heeft, het ligt erg afgelegen. Ze gaf me een kaart van het gebouw voor als ik de weg zou kwijtraken en zei: “Als je iets van me nodig hebt ben ik in kamer 251 of ergens anders.” ik knikte en ging terug naar mijn kamer 143. Ik begon maar vast met het uitpakken van mijn koffers.

Ik kwam van alles tegen in me koffer, dingen waarvan ik niet wist dat ik ze meegnomen had. Waarschijnlijk door de situatie dacht ik niet meer helder na. En nu heb ik dus de grootste onzin in gepakt, afwasborstel, stuiterbal, een pen zonder dop en noem maar op. Gelukkig hadden me ouders me kleren in gepakt. 'Brrr, wat is het hier eigenlijk koud.' Ik ga maar op weg naar kamer 251, of was het 253? 253 ga ik maar als eerst proberen. Ik loop door de gangen en kom veel kinderen tegen. "Zouden dat ook allemaal probleem kinderen zijn?" Ik vraag het me af. "Ahh, daar is kamer 253." Ik klop netjes aan. "Wie is daar, vraagt iemand. Ik ben het, Sil, zeg ik. Maar er bleek een jongen te zijn, Kayla was er niet. Dus raakte ik in gesprek met de jongen. Hij vroeg wat ik kwam doen. En ik antwoorden: “Ik was opzoek naar Kayla, om een deken te vragen, maar had waarschijnlijk het verkeerde nummer in me hoofd.”

Beschaamd liep ik weg en ging naar kamer 251, ik klopte aan, maar er kwam geen antwoord. Er zat niks anders op dan mezelf warm te houden. Ik liep terug naar mijn kamer en pakte mijn telefoon en koptelefoon. Ik zette muziek aan en ging naar beneden en naar buiten. Ik liep naar het bos toe, en ging wandelen, zodat ik mijn gedachten kon ordenen.

Wat een gênante actie was dat met die jongen. Wat zou die jongen van me denken man. Ik moet echt me excuses aanbieden! Ik liep terug dat de Firebird. Ik pakte de kaart die Kayla aan me gaf en ging de gebouw in. Hier rechtsaf en hier linksaf. Ja! Ik heb hem! Ik stond voor de kamer 253. Ik wilde net aankloppen toen ik echt besefte wat ik deed. Excuses aanbieden aan een wildvreemde jongen die je nauwelijks kent. Dat is toch niks voor mij? Ik wou net omdraaien en weglopen toen de deur opeens open ging. De jongen keek me verbaasd aan: "Jij weer?" Ik knikte voorzichtig en zei stotterend: "Sss-orry- voor net. Hetwasnietdebedoeling." De jongen zei: "Geeft niet" Ik zei: "Sorry. Ik had gewoon het koud en ik heb geen deken gekregen. Daarom- " Hij onderbrak me zin: "En daarom dacht je ik ga lekker naar Mattias toe" Hij grijnst. Heet hij nou Mattias? Ik zei: "Ja toch. Typisch iets voor mij." Hij stak een hand uit en zei: "Mattias" Ik schudde zijn hand en zei: "Sil" Mattias zei:"Heel gezellig dit, maar we moeten avondeten." We liepen samen de eetzaal in.

Ik liep achter Mattias aan. Hij liep de eetzaal in en werd gegroet door veel anderen. Ik bleef een beetje in de opening staan toen ik een lege tafel zag. Ik liep langs het buffet waar er voor je werd opgeschept en ging richting de lege tafel met mijn hoofd naar beneden, net toen ik bij de tafel wilde gaan zitten kwam er een groepje meiden en jongens langs me heen en ging aan het tafeltje zitten. “Jij moet vast de nieuwe zijn, nou, dan kan ik je alvast vertellen, dat dít óns tafeltje is, dus niet die van jou.” zei een jongen hatelijk. Ik liep snel bij het tafeltje weg en zag dat Mattias al zat. Ik liep naar een plant in de hoek en ging er naast zitten met mijn koptelefoon op. Ik zette Happier van Olivia Rodrigo op repeat en bleef ernaar luisteren. Ik at mijn eten snel op en wachtte niet op het toetje, ik rende zowat de zaal uit op weg naar mijn kamer. Ik deed de deur achter me op slot en begon te huilen in mijn kussen. Het was te veel, gewoon weg teveel.

Ik lag net te huilen in mijn kussen...wat een dag en wat een veranderingen allemaal….hoe zou het gaan de komende dagen….ga ik hier kunnen wennen en vrienden kunnen maken en toen werd er op mijn deur geklopt. Ik zag er niet uit met mijn bloed doorlopen ogen. Zo kon ik toch niet open doen, tenzij misschien voor Mattias wel...dat was de enige die 'normaal;’ tegen mij had gedaan en iemand waarvan ik iig hoopte dat hij mij wel zou begrijpen.

Ik stak mijn hoofd snel even onder de kraan bij mijn wastafel en liep naar de deur, waar voor een tweede keer op werd geklopt.

Ik hoopte op Mattias…..

“Wacht even!” riep ik en ik droogde mijn haar af. Ik liep naar de deur en deed hem van het slot. Het was Kayla ergens voelde ik me blij, maar ook teleurgesteld, Mattias gaf dus niet om mij.

“Heyy, hoe gaat het?” vraagt Kayla.

Ik trek mijn schouders omhoog. “Ik weet het niet, het is niet wat ik dacht.” ik doe de deur verder open als teken dat ze binnen mag komen. Ze ploft direct op mijn bed neer.

“Ik weet het, het is wennen, het is moeilijk, ik heb dit ook doorgemaakt, en nu zit ik hier het langst van iedereen. Het zal vast zwaar zijn.” Ze keek me aan en ik zag nu dat ze een deken in haar handen had. Ze ving mijn blik op en glimlachte. “Ik hoorde van Mattias dat je me had gezocht voor een deken.” ze spreidde hem uit over mijn bed en ik glimlachte dankbaar.

“Sil, ik zag je net in de pauze zitten, je had je koptelefoon op en neuriede mee op de melodie, we hebben hier een muziek ruimte, als het je wat lijkt kan je daar misschien een keer heen, het staat op de kaart. Ook sorry dat ik niet bij je kwam zitten, ik voel me daar erg schuldig over. Het spijt me.” ze sloeg haar ogen neer, en ik zag tranen in haar ogen opwellen. “Maakt niet uit, ik hou van alleen zitten, bedankt voor de deken en de tip, ik zal kijken.” ik glimlachte en deed de deur open, maar Kayla had andere plannen. “Heb je misschien zin om buiten te voetballen met mij en Mattias?” vroeg ze en ik keek verbaasd op. “I-is goed.” antwoorde ik en liep met haar mee.

Volgende!

-OnlyMe

Ik liep snel bij het tafeltje weg en zag dat Mattias al zat. Ik liep naar een plant in de hoek en ging er naast zitten met mijn koptelefoon op. Ik zette Happier van Olivia Rodrigo op repeat en bleef ernaar luisteren. Ik at mijn eten snel op en wachtte niet op het toetje, ik rende zowat de zaal uit op weg naar mijn kamer. Ik deed de deur achter me op slot en begon te huilen in mijn kussen. Het was te veel, gewoon weg teveel.

Ik lag net te huilen in mijn kussen...wat een dag en wat een veranderingen allemaal….hoe zou het gaan de komende dagen….ga ik hier kunnen wennen en vrienden kunnen maken en toen werd er op mijn deur geklopt. Ik zag er niet uit met mijn bloed doorlopen ogen. Zo kon ik toch niet open doen, tenzij misschien voor Mattias wel...dat was de enige die 'normaal;’ tegen mij had gedaan en iemand waarvan ik iig hoopte dat hij mij wel zou begrijpen.

Ik stak mijn hoofd snel even onder de kraan bij mijn wastafel en liep naar de deur, waar voor een tweede keer op werd geklopt.

Ik hoopte op Mattias…..

“Wacht even!” riep ik en ik droogde mijn haar af. Ik liep naar de deur en deed hem van het slot. Het was Kayla ergens voelde ik me blij, maar ook teleurgesteld, Mattias gaf dus niet om mij.

“Heyy, hoe gaat het?” vraagt Kayla.

Ik trek mijn schouders omhoog. “Ik weet het niet, het is niet wat ik dacht.” ik doe de deur verder open als teken dat ze binnen mag komen. Ze ploft direct op mijn bed neer.

“Ik weet het, het is wennen, het is moeilijk, ik heb dit ook doorgemaakt, en nu zit ik hier het langst van iedereen. Het zal vast zwaar zijn.” Ze keek me aan en ik zag nu dat ze een deken in haar handen had. Ze ving mijn blik op en glimlachte. “Ik hoorde van Mattias dat je me had gezocht voor een deken.” ze spreidde hem uit over mijn bed en ik glimlachte dankbaar.

“Sil, ik zag je net in de pauze zitten, je had je koptelefoon op en neuriede mee op de melodie, we hebben hier een muziek ruimte, als het je wat lijkt kan je daar misschien een keer heen, het staat op de kaart. Ook sorry dat ik niet bij je kwam zitten, ik voel me daar erg schuldig over. Het spijt me.” ze sloeg haar ogen neer, en ik zag tranen in haar ogen opwellen. “Maakt niet uit, ik hou van alleen zitten, bedankt voor de deken en de tip, ik zal kijken.” ik glimlachte en deed de deur open, maar Kayla had andere plannen. “Heb je misschien zin om buiten te voetballen met mij en Mattias?” vroeg ze en ik keek verbaasd op. “I-is goed.” antwoorde ik en liep met haar mee.

Terwijl ik meeloop met haar zei ze: "Wat is Mattias toch een leuke jongen hé?" Ik stamelde: "Hoe bedoel je?" Ze lacht en zei: "Gewoon" Ik vroeg voorzichtig: "Zijn jullie...eh.." Ze lacht: " Nee, maak je geen zorgen hoor haha" Ik zag Mattias staan om het veldje met een voetbal. Hij zwaaide en zei: "Yo Sil!" Ik zwaaide terug en ging naar hem toe met Kayla.

Wie maakt hem af?

Hoi @OnlyMe en alle andere ghostwriters hier met hun mooie bijdragen:

Het voelt alsof ik in de diepte val, mijn gevoelens, mijn hoofd, alles is in de war. Wie ben ik? Wie moet ik zijn? Ik zit in de auto, op weg naar een plek waar mijn ouders me gaan dumpen. De regen tikt op het raam, ik kijk naar buiten en terwijl ik de muziek uit mijn koptelefoon opzet voelt het alsof ik doodga. Ik ben Sil, ik ben een Bi jongen van 15 jaar oud, en ik ben een probleem kind, ook al wil ik het niet, er gebeurt alsnog van alles, en het enige wat ik ben is een last. Het voelt alsof mijn dromen in duizend stukjes uiteen vallen. Ik weet ik ben sterk, maar dat betekent niet dat ik de wereld op mijn schouders kan dragen. Huizen, bomen, boerderijen, steden, auto's, dorpen, alles flitst voorbij. Ik weet niet hoelang we in de auto zitten, maar we stoppen. Ik doe mijn gordel los en stap uit. Ik sta zonder jas in de regen omhoog te kijken naar een mega gebouw. Op de poort staan letters: “Firebird” ik neem aan dat dat is hoe het hier heet, gelukkig niet iets van een naam als: “Het Geluk” mijn ouders pakken mijn koffers, en ik pak mijn rugzak. We lopen naar binnen en in de hal staat een meisje, ze is 1 kop kleiner dan ik. Ze heeft een vrolijke lach en loopt op ons af. Ze geeft mijn ouders en dan mij een hand. “ik ben Kayla, Josef is nog even aan de telefoon, dus loop maar met mij mee, hij komt er zo aan.” ze nam een koffer van mijn moeder over en liep voor ons uit. “Dit gebouw is nogal oudbollig, maar laatst is er een lift in gebouwd, dat is soms wat praktischer, ze drukte op het knopje en de lift ging open we stapten naar binnen, en Kayla zei tegen mij: “Druk maar op het knopje 4 als je dat graag wilt.” zei ze een beetje spottend, en er volgde een knipoog, ik bloosde en drukte op het knopje. “Dus jij bent Sil?” vroeg ze. Ik knikte, en keek weg. Toen we er waren wees ze mij mijn kamer, helemaal achterin de gang, hij was mega, en ik had een eigen wastafel. Ik had een ouderwets hemelbed. Ik dumte mijn rugzak op het bed, en mijn ouders gaven mijn andere tassen en koffers aan mij. “Liggen er verder nog spullen in de auto?” vroeg Kayla. Ik knikte van ja en we haalden ze op, toen we klaar waren gingen we terug naar beneden, en daar stond een vrolijke en een beetje gezette man klaar. “Hallo Sil toch? Ik ben Josef en ik ga met je ouders even de administratieve dingen afhandelen.” hij stak me een hand toe en schudde die hevig, met een lach zei hij er achteraan: “Hopelijk heeft Kayla jullie niet te erg omver geblazen met haar aanwezigheid.” hij knipoogde, en Kayla stond met open mond te kijken en stribbelde tegen: “Zeg jij. Kijk ik kan mijn uiterst bijzondere persoonlijkheid tenminste nog temmen, jij tot daaraan toe, moet je werk doen, zodat ik Sil een rondleiding kan geven en dat jij alles kan afhandelen.” ze stak haar tong uit naar Josef en hij zei achter zijn hand: “Niet te temmen die meid, ik zou oppassen met haar.” ik grinnikte. En zag dat Kayla met haar mond vol tanden stond. “Kom mee Sil.” ze gaf me een rondleiding, ze liet zien waar alle kamer waren, waar Josef zijn kantoor was en waar hij sliep, ze liet me de badkamers en wc's zien, ze liet me de bibliotheek zien, ze liet me de zolder zien, de keuken, de eetzaal, de Chillroom, de mega huiskamer, en een paar lege zalen die gebruikt konden worden voor van alles. Ze liet me ook een plaats zien het was in het dak gemaakt, en het was een plateau waar je naar de sterren kan kijken en je rust kan vinden. Ze vertelde me dat om 8:00 het ontbijt begon, en om 10:00 eindigde, en dat je dan gewoon om een bepaalde tijd kon binnenlopen, ook vertelde ze me dat de lunch om 12:00 begint en om 13:30 eindigt, en het avond eten om 17:00 tot 19:00 is. Verder legde ze uit dat je zo ie zo om de dag moest douchen, of in bad moest en buiten was er een bos, een meer, een voetbalveld, een zwembad, een een gras veld heeft, het ligt erg afgelegen. Ze gaf me een kaart van het gebouw voor als ik de weg zou kwijtraken en zei: “Als je iets van me nodig hebt ben ik in kamer 251 of ergens anders.” ik knikte en ging terug naar mijn kamer 143. Ik begon maar vast met het uitpakken van mijn koffers.

Ik kwam van alles tegen in me koffer, dingen waarvan ik niet wist dat ik ze meegnomen had. Waarschijnlijk door de situatie dacht ik niet meer helder na. En nu heb ik dus de grootste onzin in gepakt, afwasborstel, stuiterbal, een pen zonder dop en noem maar op. Gelukkig hadden me ouders me kleren in gepakt. 'Brrr, wat is het hier eigenlijk koud.' Ik ga maar op weg naar kamer 251, of was het 253? 253 ga ik maar als eerst proberen. Ik loop door de gangen en kom veel kinderen tegen. "Zouden dat ook allemaal probleem kinderen zijn?" Ik vraag het me af. "Ahh, daar is kamer 253." Ik klop netjes aan. "Wie is daar, vraagt iemand. Ik ben het, Sil, zeg ik. Maar er bleek een jongen te zijn, Kayla was er niet. Dus raakte ik in gesprek met de jongen. Hij vroeg wat ik kwam doen. En ik antwoorden: “Ik was opzoek naar Kayla, om een deken te vragen, maar had waarschijnlijk het verkeerde nummer in me hoofd.”

Beschaamd liep ik weg en ging naar kamer 251, ik klopte aan, maar er kwam geen antwoord. Er zat niks anders op dan mezelf warm te houden. Ik liep terug naar mijn kamer en pakte mijn telefoon en koptelefoon. Ik zette muziek aan en ging naar beneden en naar buiten. Ik liep naar het bos toe, en ging wandelen, zodat ik mijn gedachten kon ordenen.

Wat een gênante actie was dat met die jongen. Wat zou die jongen van me denken man. Ik moet echt me excuses aanbieden! Ik liep terug dat de Firebird. Ik pakte de kaart die Kayla aan me gaf en ging de gebouw in. Hier rechtsaf en hier linksaf. Ja! Ik heb hem! Ik stond voor de kamer 253. Ik wilde net aankloppen toen ik echt besefte wat ik deed. Excuses aanbieden aan een wildvreemde jongen die je nauwelijks kent. Dat is toch niks voor mij? Ik wou net omdraaien en weglopen toen de deur opeens open ging. De jongen keek me verbaasd aan: "Jij weer?" Ik knikte voorzichtig en zei stotterend: "Sss-orry- voor net. Hetwasnietdebedoeling." De jongen zei: "Geeft niet" Ik zei: "Sorry. Ik had gewoon het koud en ik heb geen deken gekregen. Daarom- " Hij onderbrak me zin: "En daarom dacht je ik ga lekker naar Mattias toe" Hij grijnst. Heet hij nou Mattias? Ik zei: "Ja toch. Typisch iets voor mij." Hij stak een hand uit en zei: "Mattias" Ik schudde zijn hand en zei: "Sil" Mattias zei:"Heel gezellig dit, maar we moeten avondeten." We liepen samen de eetzaal in.

Ik liep achter Mattias aan. Hij liep de eetzaal in en werd gegroet door veel anderen. Ik bleef een beetje in de opening staan toen ik een lege tafel zag. Ik liep langs het buffet waar er voor je werd opgeschept en ging richting de lege tafel met mijn hoofd naar beneden, net toen ik bij de tafel wilde gaan zitten kwam er een groepje meiden en jongens langs me heen en ging aan het tafeltje zitten. “Jij moet vast de nieuwe zijn, nou, dan kan ik je alvast vertellen, dat dít óns tafeltje is, dus niet die van jou.” zei een jongen hatelijk. Ik liep snel bij het tafeltje weg en zag dat Mattias al zat. Ik liep naar een plant in de hoek en ging er naast zitten met mijn koptelefoon op. Ik zette Happier van Olivia Rodrigo op repeat en bleef ernaar luisteren. Ik at mijn eten snel op en wachtte niet op het toetje, ik rende zowat de zaal uit op weg naar mijn kamer. Ik deed de deur achter me op slot en begon te huilen in mijn kussen. Het was te veel, gewoon weg teveel.

Ik lag net te huilen in mijn kussen...wat een dag en wat een veranderingen allemaal….hoe zou het gaan de komende dagen….ga ik hier kunnen wennen en vrienden kunnen maken en toen werd er op mijn deur geklopt. Ik zag er niet uit met mijn bloed doorlopen ogen. Zo kon ik toch niet open doen, tenzij misschien voor Mattias wel...dat was de enige die 'normaal;’ tegen mij had gedaan en iemand waarvan ik iig hoopte dat hij mij wel zou begrijpen.

Ik stak mijn hoofd snel even onder de kraan bij mijn wastafel en liep naar de deur, waar voor een tweede keer op werd geklopt.

Ik hoopte op Mattias…..

“Wacht even!” riep ik en ik droogde mijn haar af. Ik liep naar de deur en deed hem van het slot. Het was Kayla ergens voelde ik me blij, maar ook teleurgesteld, Mattias gaf dus niet om mij.

“Heyy, hoe gaat het?” vraagt Kayla.

Ik trek mijn schouders omhoog. “Ik weet het niet, het is niet wat ik dacht.” ik doe de deur verder open als teken dat ze binnen mag komen. Ze ploft direct op mijn bed neer.

“Ik weet het, het is wennen, het is moeilijk, ik heb dit ook doorgemaakt, en nu zit ik hier het langst van iedereen. Het zal vast zwaar zijn.” Ze keek me aan en ik zag nu dat ze een deken in haar handen had. Ze ving mijn blik op en glimlachte. “Ik hoorde van Mattias dat je me had gezocht voor een deken.” ze spreidde hem uit over mijn bed en ik glimlachte dankbaar.

“Sil, ik zag je net in de pauze zitten, je had je koptelefoon op en neuriede mee op de melodie, we hebben hier een muziek ruimte, als het je wat lijkt kan je daar misschien een keer heen, het staat op de kaart. Ook sorry dat ik niet bij je kwam zitten, ik voel me daar erg schuldig over. Het spijt me.” ze sloeg haar ogen neer, en ik zag tranen in haar ogen opwellen. “Maakt niet uit, ik hou van alleen zitten, bedankt voor de deken en de tip, ik zal kijken.” ik glimlachte en deed de deur open, maar Kayla had andere plannen. “Heb je misschien zin om buiten te voetballen met mij en Mattias?” vroeg ze en ik keek verbaasd op. “I-is goed.” antwoorde ik en liep met haar mee.

Terwijl ik meeloop met haar zei ze: "Wat is Mattias toch een leuke jongen hé?" Ik stamelde: "Hoe bedoel je?" Ze lacht en zei: "Gewoon" Ik vroeg voorzichtig: "Zijn jullie...eh.." Ze lacht: " Nee, maak je geen zorgen hoor haha" Ik zag Mattias staan om het veldje met een voetbal. Hij zwaaide en zei: "Yo Sil!" Ik zwaaide terug en ging naar hem toe met Kayla.

Terwijl we samen van mijn kamer naar Mattias onderweg waren dacht ik nog even terug aan allerlei dingen die zich net hadden afgespeeld, sinds Kayla vroeg of ik mee ging voetballen:

Ik had eerst even nagedacht of ik dat wel wilde en ik was moe van alles die dag, dus eigenlijk had ik geen zin, maar ik wilde ook niet teveel zelfmedelijden hebben en raapte alles bij elkaar en zei ‘ok’ en ik borg mijn koptelefoon netjes op...nou ja, dat netjes opbergen is bij mij dat ie dus niet op de grond ligt en ik er dus niet op trap….ik weet het, het is een begin en je moet ergens beginnen om je leven weer op de rit te krijgen….ik had nog een hoop te doen

Ik liep achter Kayla aan en dacht nog eens na over wat ze had gezegd net.

Het was misschien wel eerlijk wat ze zei over haar zelf en hoe lang ze hier al was, maar het maakte ook dat ik me gelijk begon af te vragen hoe lang ik hier zou moeten blijven en daar werd ik best verdrietig van.

Ik dacht ook nog na over wat ze nog meer had gezegd, over die deken. Had ze nou echt gezegd dat Mattias het aan haar had doorgegeven? En dat terwijl ik net nog boos was over dat Mattias niet voor mijn deur stond.

Trek ik toch te snel conclusies? Iets wat ik mijn hele leven al heb gedaan. Gaat dat mij in de weg zitten…. .allemaal vragen die door mijn hoofd gingen.

Ik zou Mattias op zijn minst het voordeel van de twijfel moeten geven, bedacht ik…

Hij kon wel eens een stille kracht zijn...iemand die je helpt, maar dan op een manier die onopvallend is, dus dat het lijkt dat het niet door hem komt.

Ik weet het niet. Ondertussen zijn we bijna bij het trapveldje en ik zie Mattias al zijn hand opsteken en hoor hem ‘Yo Sil ‘roepen

Ik twijfel of ik het nog over die deken moet hebben, maar hij had de bal al in mijn richting geschopt, dus ik nam de bal aan mijn voeten en liep in zijn richting met de bedoeling om hem uit te spelen door één van mijn schijnbewegingen te maken, maar dat liep niet helemaal volgens plan en ik bleef achter zijn voet haken en kwam ongelukkig neer. Het zat niet echt mee vandaag…

who's next

ik heb mijn reactie nog snel even aan moeten passen zodat ie op die van @Banaantjeeee aan kon sluiten. Dit is echt heel leuk