Toen ik mijn eerste telefoon kreeg was er maar een regel: wees bereikbaar. Zo heb ik het geluid van mijn telefoon meestal aan en doe ik het alleen ‘s nachts uit of als ik bijvoorbeeld in de les zit. Als ik op een ongelegen moment word gebeld mag ik natuurlijk weigeren, maar dan bel ik altijd zo snel mogelijk terug. Als ik in een belangrijk gesprek zit, vind ik het ook net zo netjes om even te wachten met het beantwoorden van appjes, tenzij het dringend is.
Dat vind ik allemaal geen probleem. Sterker nog: ik vind het een hele nette en respectvolle manier om met telefoons en telefonische communicatie om te gaan. Het probleem is dat mijn moeder zoals bij veel dingen denkt dat ik de dingen doe zoals ik ze doe, puur om het haar moeilijk te maken. Ze heeft al een paar keer gedreigd met het afnemen van mijn telefoon omdat ik niet meteen de telefoon opnam toen ze belde en ze is ook al eens heel kwaad geweest omdat ik een appje niet binnen 10 seconden had beantwoord. Ze vindt namelijk dat zij voor alles moet gaan in mijn leven en dat ik geen recht heb om haar op wat voor manier dan ook aan de kant te zetten.
Vandaag was het ook weer eens helemaal verkeerd. Ik had het geluid uit gezet in de les en ik keek voor mijn vertrek nog even op mijn mobiel om te checken of ik geen berichtjes had die ik nog moest beantwoorden. Ik herinner me niet meer wat het was, maar ik was afgeleid toen ik mijn telefoon weer in mijn zak stak, en ik heb het geluid niet aangedaan. Dat vergeet ik weleens, maar ik zie De hele rit heb ik niet op mijn mobiel gekeken. Ik vind het respectloos naar de omgeving en ik wil gewoon geen boete. Omdat ik had afgesproken met een vriendin reed ik meteen naar haar.
Toen ik bij haar huis kwam, zag ik dat mijn moeder me twee keer had gebeld en dat ze via WhatsApp vroeg waar ik was. Ik appte terug dat ik bij mijn vriendin was, maar zij keurde dat niet goed. Ze zei dat ik daar toch echt eerder mee had moeten komen en dat ik meteen naar huis moest komen. Toen ik haar belde was ze woedend en beweerde ze dat ik haar om de tuin probeerde te leiden en dat ik helemaal niet was waar ik zei dat ik was. Ik zei dat ze de tracking app er maar op na moest kijken, maar ze beweerde dat de app zei dat ik nog in de stad was, terwijl die van mij gewoon het adres van mijn vriendin aangaf. Ze had een hele uitbarsting aan de telefoon, en omdat ik de telefoon op speaker had gezet - dat vind ik nou eenmaal fijner - hoorden mijn vriendin en haar moeder ook hoe mijn moeder tegen mij tekeer ging.
Na een redelijk lang gesprek aan de telefoon was de conclusie dat ik toch echt naar huis moest. Ik schaamde me zo diep dat ik na het ophangen van de telefoon in tranen uitbarstte. De moeder van mijn vriendin stelde me gerust dat ze wel met mijn moeder ging praten omdat ik toch echt op tijd had aangegeven dat ik daarheen ging. Zij wist er al bijna een week van, en ik weet heel zeker dat ik het mijn moeder ook heb gezegd.
Thuis werd mijn telefoon meteen afgepakt. De moeder van mijn vriendin had in de tussentijd al gebeld om te zeggen dat zij overal vanaf wist en dat ik heel overstuur was geweest. Mijn moeder heeft nog even door mijn appjes gekeken om te controleren of ik echt had afgesproken met mijn vriendin. Toen ze erachter kwam dat ik de waarheid had gesproken, bood ze haar excuses aan voor haar uitbarsting aan de telefoon, maar ze nam alsnog mijn telefoon af. Ze vond alsnog dat ik “wangedrag” had vertoond, dat ik haar als oud vuil had behandeld. Ook heb ik de rest van de week een soort huisarrest. Ik mag alleen weg als het voor school of klusjes is.
Op zich ben ik er nog redelijk goed vanaf gekomen. Het is gewoon erg klote dat ik mijn telefoon kwijt ben. Die is in de les namelijk ook handig.
Ik zie die vriendin morgen nog op school. Ze heeft aangeboden om samen met mij het gesprek aan te gaan met mijn moeder. Ik vind het echt heel lief, maar ik weet niet of een gesprek veel uit gaat halen. Ik zit er wel aan te denken om het aanbod aan te nemen. Zo kan het niet verder.
, er zijn vast talloze weetjes op het internet met hoe je je ouders kunt overhalen.
