Hoi,
Ikzelf dacht altijd dat mijn leven normaal was totdat mijn vriendin vertelde over dat haar vader vroeger door zijn ouders mishandeld werd. Ze vertelde dat hij wel vaak geslagen werd, toen dacht ik meteen aan mezelf maar ik dacht dat dit normaal was. Toen ik 3 was ging ik op turnen, ik was er snel heel goed in en haalde ook veel medailles, alleen werd ik heel vaak gevraagd waarom ik zoveel blauwe plekken op m'n armen en m'n benen had. Ik wist niet waarom en antwoordde altijd met 'gewoon' of 'weet ik niet'. Maar later had ik er veel over na gedacht, ik had toen 1 zusje, m'n leven was gewoon goed. Alleen werd ik vaak geslagen als ik iets fout deed, ik werd vaak aan m'n haren over de grond gesleurd en dan in de gang zo hard geslagen dat ik daar als een hoopje lag en niet meer kon bewegen of als ik vol zat van eten en dus echt niet meer kon eten mocht ik de dag daarna niet eten. Zo ging mijn leven altijd, altijd geschreeuw naar mij en ik werd veel geslagen en geschopt, niemand in mijn familie wist dat. Mijn andere zusje werd nooit geschopt of geslagen en daar waren geen regels voor. Toen kreeg ik een ander zusje en het werd nog erger. Ik moest alles zelf doen eten, strijken, kleren schoonmaken, eten maken enz. Mijn zusjes hoeven helemaal niks te doen en ik werd nog steeds vaak geslagen en geschopt maar nu werd ik ook op de grond gegooid. Ik ben vaak weggerend van huis en wilde vaak buiten slapen alleen wanneer ik dan bijna sliep vond mijn vader me en trok me aan me haren mee naar huis. Dan kreeg ik ook hele erge straffen. Voor mijn zusjes waren er geen regels. Voor mij wel. Ik moest voor ze zorgen, veel dingen in huis doen en ik krijg bij het kleinste dingetje al veel straf. Mijn zusjes mogen mij ook gewoon slaan en mijn zusjes dreigen ook vaak met een mes. Wanneer mijn ouders me slaan wil ik vaak de politie bellen maar telkens wanneer ik mijn telefoon wil pakken krijg ik een harde klap en dan pakken ze mijn telefoon en dan halen ze de batterij eruit of ze houden de telefoon. Ik heb dit nooit tegen iemand verteld alleen mijn vriendin vroeg toen ze over haar vader wel aan mij of ik wel eens geslagen werd, ik zei ja en ze vroeg of het hard was en daar had ik geen antwoord op gegeven, ze zei dat ik de politie moest bellen maar ik zei nee joh. Toen we verhuisten begon ik meer te denken aan mijn leven. Ik heb vaak gedacht om van het dak te springen of mezelf te verdrinken maar toen dacht ik aan mijn plannen voor later (veel geld verdienen en mijn ouders nooit meer zien) en dan dacht ik er even niet meer aan. Ik lig ook elke avond te huilen omdat huilen is hier verboden voor mij. Als ik huil krijg alleen maar meer klappen. Ik mag van mijn ouders als ik ziek ben ook niet naar huis of ik mag niet naar de dokter. Ik had hele erge last van mijn benen en ik moest van mijn ouders alles zelf regelen, mijn ouders betalen de meeste dingen ook niet voor mij(kleren/kameronderdelen/soms eten) nu ben ik 13 en het gaat nog steeds altijd zo. Mijn vriendin die probeert wel een beetje te helpen en vraag ook vaak dingen maar ik wil nooit echt antwoord geven. Veel mensen zeggen dan van ga naar een vertrouwend persoon maar die heb ik niet.
X anoniememeid
