Heyy mensen
ik wil graag mijn verhaal delen, advies vragen en gewoon even mijn frustratie kwijt.
Al sinds ik geboren werd, begonnen er problemen. Volgens mijn vader mishandelde mijn moeder mij, ik weet zelf niet of ik dat moet geloven. Na een tijdje is hij naar de politie gestapt en aangifte gedaan. De kinderbescherming/ jeugdzorg en andere belangrijke mensen namen het besluit om mij naar een pleeggezin te sturen. ( Ik was toen nog heel jong) Ik leefde bij die mensen 4 jaar, ik was een vrij vrolijke kleuter en had veel energie. Ik zag mijn vader met zijn tweede vrouw alleen in het weekend. Toen mijn pleeggezin mij wilde adopteren, werd mijn vader boos en zorgde ervoor dat ik weer bij hem mocht wonen.
Om het beter te begrijpen moeten jullie weten dat mijn vader Marokkaans is en mijn moeder Nederlands. Mijn vader hertrouwde met een Marokkaanse vrouw.
Het ging een tijdje goed en na een jaar kreeg ik een stiefbroertje. Maar ik voelde dat mijn vader veranderde. Hij kreeg veel stress van zijn werk tot hij instortte en vanaf toen was hij heel ziek. Maar toen werd het thuis anders. Mijn vader werd sneller boos en wilde dat ik alles goed doe. Ik herinner mij nog toen ik de verzen van de Koran niet had geleerd, begon hij mij te slaan met de slipper. Ik kroop de hele tijd weg en verschuilde achter de bank maar hij raakte me steeds meer. Ik had die dag helemaal blauwe plekken en ging echt niet naar school. Toen begon het slaan. Bij elke stap die ik fout deed sloeg hij me en zei dat ik niets waard was. Ik werd bleek, vaak ziek op school. Hij verwaarloosde ook het huis, stopte er allemaal troep in van dingen die mensen hadden weggegooid en fietsen die verroest waren. Ook begon het huis vocht en schimmel probleem te krijgen. Dat ik 1 van de redenen waardoor ik astma heb ontwikkeld. Op mijn tiende werd het erger. Ik moest verplicht hoofddoekjes dragen, moest mij in de buurt van mijn moeder blijven en moest meehelpen met het huishouden. Oppassen op mijn twee stiefbroertjes omdat mijn stiefmoeder weer zwanger was. Ik sloeg mij en de scheldwoorden werden erger. Hij besliste wat ik deed en wanneer. Ik werd steeds onzekerder over mijzelf en geloofde gewoon zijn woorden. Ik probeerde vanaf toen alles goed te doen en mij keurig te gedragen. Maar hij sloeg mij altijd wanneer iets fout deed, al was het heeeeel klein. Op school probeerde ik gewoon te glimlachen, als we op vakntie waren bij mijn stieffamilie, dan speelde ik niet met de kinderen, nee ik zat in de keuken.
Mijn astma verergerde en ik was veel zieker geworden. Ik werd naar een speciale school gestuurd voor zieke kinderen in Amsterdam. Mijn astma daar werd er niet beter op, omdat het probleem thuis zat. In groep acht moest ik ook van die lelijke rokken aandoen en ik had niet veel keus. Op een dag besloot ik erover te praten met de zorgcoordinator van de school. Zij vertelde alles aan mijn vader en hij sloeg mij totdat ik bijna flauwviel. Ook toen we met de klas nagels gingen lakken, werd mijn vader agressief. Vanaf toen begon het goed mis te gaan met mij.
Op de middelbare kocht mijn vader 4 lelijke kledingstukken( van die traditionele marokkaanse jurken die ouderen weleens aanhadden) die moest ik twee jaar dragen. Ik had niet veel keus. Ik probeerde weer een poging te doen om goeie cijfers te halen, thuis te helpen om voor mijn 5 stiefbroertjes en stiefzusjes. Het was zwaar en het is zwaar. Ik werd afstandelijk trok mezelf in en werd steeds zieker. De dokters wisten niet wat het veroorzaakte. Het ging een tijdje zo door. In de derde stuurde mijn longarts mij naar een revalidatiecentrum voor mijn astma. Ik kwam daar tot adem, letterlijk en figuurlijk. Maar mijn vader vond het kennelijk niet leuk dat het goed met mij gaat. En na mijn inslag begon hij met woorden te schelden die je niet eens wilt opschrijven.
nu zit ik in de vierde en het gaat hartstikke slecht. Ik weet niet eens of het slechter kan gaan. Mijn vader slaat hij vaker, harder en meedogenlozer en zijn woorden komen bij mij hard aan. Hij sloeg me een keer met een aardappel en duwde mij op de grond en stapte op mij gezicht, trekt veel aan mijn haren, gooit zelf vies afvalwater over mij heen omdat ik niet goed heb afgewassen en schopt mij zelf in bed als ik op mijn buik lig, en ik kan wel even doorgaan. Ik heb geen zin in het leven, ik heb geen energie en ik ben echt niet fit. Ik slaap slecht, eet slecht en ik moet aan iedereen laten zien dat alles goed gaat. Als ze vragen waarom kijk je zo depri dan antwoord ik gewoon met ik ben moe. Je ziet er bleek uit, ik ben ziek. Ik heb nu al 70 uur schoolverzuim en ik mis veel stof.
We hebben een klein huis met twee slaapkamers en we leven nu met z’n achten in dat huis. Ik en mijn zusjes slapen in de woonkamer, mijn broertjes slapen in de kamer en mijn ouders in de zijne. Het is vol met troep en schimmel en vocht en ik wordt er steeds zieker van.
Hij zegt ookal ga je vluchten of wat dan ook, ik zal je altijd vinden. Klinkt eng, maar hoe hij het zei in het Marokkaans mrt allerlei scheldwoorden, ik stond echt te trillen.
ik haat het, ik haat het. Maar ik weet dat jullie gaan zeggen ga naar je mentor, naar een familielid of iemand die je vertrouwt. Maar dat kan niet, iedereen gaat over onze familie praten en zeggen dat ik een slecht kind was, want in de marokkaanse samenleving geven ouders hun kinderen wel een pak slaag en ze zeggen dat het bij de opvoeding hoort. En je moet altijd respect geven aan je ouders, wat ze ook doen.
Maar ik ga kapot, zowel lichamelijk als mentaal. Elke dag hetzelfde, zwak ziek en bijna levensloos. Maar het gekke is, het blijft mij raken en ik moet altijd huilen. Wat ik ook probeer en ik ben bang dat ik het echt niet lang meer vol kan houden.
misschien stel ik me aan in jullie ogen, maar dat is jullie mening. Bedankt tenminste dat jullie mijn verhaal hebben gelezen!!!!
