Hai.
Ik moet even mijn hart luchten. Ik ben morgen 3 weken thuis sinds ik afscheid van mijn groep heb genomen. Ik merk dat de spanning nu al begint op te lopen, ik heb de neiging om weer weg te lopen van huis, maar ik heb nu vakantie, en ik kan nergens heen. Ook kan ik geen contact opnemen met mijn groep omdat mijn accu kapot is, waardoor ik niet op mijn telefoon kan. Ik merk dat ik me onbewust weer kapot werk voor mijn zussen en mijn ouders, om het gezellig te houden, maar ik wil dat niet hoeven doe, ik wordt daartoe gedwongen, want als ik niet mezelf kapot maak, wordt alles wat me lief is van me afgenomen tot ik alles vanmezelf heb moeten weg geven. Het wordt steeds moeilijker om voor mezelf op te komen, om voor mezelf te vechten om dat zij met zijn vieren zijn. Mijn levens wil, lust wordt van me afgenomen. Ik doe nooit iets goed, en ik zit dan ook elke dag weer met mijn handen in het haar. Ik kan alleen maar lachen als mijn ouders en zussen niet in de buurt zijn, maar dat doe ik dus bijna nooit meer omdat ik nog steeds aan ze vastzit. Ik merk dat als ik een snauw van mijn zussen krijg dat mijn ouders er bijna nooit wat van zeggen. en daarom laat ik het meestal maar over me heen lopen, maar als ik dan een keer een snauw terug geef, dan ligt alles weer aan mij. En dan moet ik er WEL voor boeten. Ik ben alleen nog maar bij ze omdat het nou eenmaal moet, maar ik laat ze me niet meer aanraken, het is altijd zij 4 en ik sta daar naast. Dit doet mij zo on beschrijvelijk veel pijn. Ik weet niet meer wat ik moet doen, ik probeer dus maar zoveel mogelijk op mijn kamer te zitten en mezelf kwijt te raken in boeken en mijn zelfgeschreven verhalen. Ik wil dit niet meer. Ik zou nu het liefst terug willen naar mijn groep, maar dat kan niet. Ik voel me wanhopig en ik zou gewoon zo graag willen dat alles anders was, maar blijkbaar heb ik dit verdient. Bijna elke dag moet ik huilen, en ik wil zo graag weg van huis.
Ik had een opdracht gekregen van mijn mentor op de groep om een lijst met gelukkige momenten te maken voor dit soort momenten, maar dat maakt het alleen maar erger, de groep voelde meer aan als een thuis dan dit. Ik heb heimwee, ik kan dit niet zo. en ik weiger om naar de kindertelefoon te bellen of chatten, omdat niemand me toch verder kan helpen, meestal krijg ik alleen maar van die standaart antwoorden. Ik denk steeds: ‘Nog 4 en een halfjaar, en dan ben ik van ze verlost.’ Zo iets hoor ik niet te hoeven denken.
Mijn hele leven lang ben ik overal al het buitenbeentje, en zelf thuis is dat het geval.
hebben julie nog tips?
-OnlyMe
