Hallo, ik ben 12 jaar (tekst verwijderd door de Kindertelefoon).
Ik hou heel veel van mijn papa en mijn mama. Maar bij mijn mama is het soms wel leuk maar soms ook echt helemaal niet leuk.
Ik vind het altijd spannend bij haar want ik ben altijd bang dat ze zomaar weer boos gaat worden. Ik moet altijd opletten. Mama wordt heel vaak zomaar opeens boos en gaat dat schreeuwen. Als ze boos wordt gaat ze mij of mijn zusje ook pijn doen. Ze slaat dan of duwt ons dan zodat we vallen. Bijvoorbeeld als je te lang doucht komt ze opeens schreeuwend de douche binnen en pakt ze je arm en trekt ze je onder de douche vandaan. Ik doe nu de douche op slot. Ik kijk bij mama altijd in haar ogen of het veilig is. Je kan in haar ogen zien hoe het gaat. Ze krijgt vaak opeens hele enge ogen. Ik word heel er moe van het altijd maar moeten opletten.
Ze doet mij en mijn zusje vaak pijn. Ze heeft mij ook van de trap geduwd. Toen zat ik op de trap knuffels in de reling te steken. Toen wou mama naar beneden en vroeg ze of ze er langs mog. Ik was nog bezig aan de kant te gaan en toen gaf ze me een harde duw in mijn rug. Ik gleed op mijn buik naar beneden. Net voordat ik met mijn hoofd tegen de muur aan kwam kon ik mijn hand tegen de muur aan zetten. Dat was heel eng. Ik heb daar nu vaak nachtmerries over toen mama me van de trap duwde. Dat is heel eng en dat word ik midden in de nacht wakker en zie ik de muur op me af komen.
Ze slaat me ook vaak in mijn gezicht. Eerst dacht ik altijd dat het mijn schuld was maar ik doe echt niks. Ik heb het ook op school verteld en de juf vertelde dat het nooit mijn schuld is. Laatst zij ik tegen mama ik ga naar mijn beste vriend. Toen pakte ze me mijn arm en trok ze me heel hard naar achter en toen viel ik naar achter en toen had ik een grote blauwe plek op mijn arm. Ik snapte niet waarom ik niet naar mijn beste vriend mocht want we gingen die middag niks doen. Bij papa speel ik heel vaak met vriendjes en papa gaat me dan niet op de grond gooien.
Ik maak mama nu soms ook maar expres boos. Want als ze boos is geweest dan duurt het vaak wel weer even een tijdje tot ze weer boos word. Dan is het even rustig en hoef ik niet op te letten. Ik doe dan meestal alsof ik haar niet hoor of pak iets wat niet mag. En als ze dan weer begint te schreeuwen of me een duw geeft of knijpt dan weet ik het in ieder geval dan verwacht ik het. Dat is minder vervelend.
Ik had laatst ook een stapel uitgeprinte emails gevonden van mama naar de mevrouw van de jeugdbescherming. Ze zei dat ze wil dat ik en mijn zusje niet meer bij papa mogen wonen. Ook heeft ze heel veel dingen geschreven naar die mevrouw die ik gedaan zou hebben maar die heb ik helemaal niet gedaan. Ze zei bijvoorbeeld dat ik niet wil eten of dat ik mama’s telefoon verstopt heb. En dat ik doe alsof ik ben weggelopen of dat ik bang onder de dekens zit. Of dat we buikpijn hebben als we naar papa gaan. Ik ben heel boos en verdrietig dat mama zo over mij liegt en ik niet meer bij papa mag wonen van mama. Papa is juist altijd heel erg lief. Hij begrijpt ons. Ik zou het liefst iets meer bij papa zijn maar het is eerlijker om bij allebei de helft te zijn. Ik ben heel bang dat ik nu niet bij papa mag zijn. Dat is echt niet eerlijk want liegen mag niet. En het klopt ook niet. Het is juist bij mama niet fijn. Ik ben eigenlijk nog steeds echt heel boos en verdrietig op mama .
Sinds ik de brieven heb gevonden heb heel vaak buikpijn als ik bij mama ben. ik vind het heel gemeen van haar dat ik niet meer bij papa mag wonen en dat ze liegt. We moesten ook al eens tijd bij opa en oma wonen. Toen geloofde niemand mij ook over hoe het bij mama gaat. Als ik nu niet bij papa mag zijn loop ik weg naar een plek waar niemand mij ooit weer vindt.
Ik en mijn zusje zijn heel vaak bang bij mama. Mama wordt steeds sneller boos en het wordt steeds enger. Maar als ik dat vertel gelooft bijna niemand mij want mama zegt altijd tegen iedereen dat het niet waar is. Bij de Jeugdhulp begint iedereen altijd alleen maar over de scheiding. Maar dat is al jaren geleden. We hebben ook de mevrouw van de Juegdbescherming maar die gelooft het gewoon niet. Die vroeg toen ik vertelde dat mama mij sloeg of ik altijd zeur over het eten. Ik had blauwe plekken van het duwen tegen de trap maar ze zij eigenlijk gewoon dat het mijn schuld was. Van de scheiding krijg ik geen blauwe plekken. Ik ben best vaak weggelopen maar moet van de politie altijd weer terug naar mama. Ze geloven haar allemaal.
In september heb ik het aan de rechter verteld en gevraagd of ze mij kan helpen dat mama niet altijd zo snel boos wordt en gaat schreeuwen en ons pijn doet. En ik ben het echt aan het proberen bij mama te zijn. Maar ze doet niet lief en maakt ons bang. Mijn zusje is ook bang. Ik weet niet zo goed wat ik nog meer moet doen. Bij papa is het veel fijner. Het is eerlijk om bij allebei evenveel te wonen maar als mama zo blijft doen wil ik graag iets minder bij mama wonen en iets meer bij papa.
De rechter zei dat ze ging helpen en met mama en de Jeugdbescherming praten. Maar er gebeurt nog steeds bijna elke dag wel wat. Een paar weken geleden sloeg mama mij weer heel hard op mijn handen toen ik wilde bidden. Vorige week heeft mama heel hard met een tennisbal naar mijn zusje gegooid. En heel hard in haar arm geknepen waardoor ze een grote blauwe plek heeft. Mijn zusje was toen heel erg bang en ik heb haar getroost. We verstoppen ons nu heel vaak op onze kamer met de deur op slot als mama boos wordt en enge ogen krijgt. Maar toen ik dat vorige week aan de Jeugdbescherming vertelde deed ze weer niks. We moeten steeds weer naar mama.
Weet iemand wat ik nog meer kan doen. Ik ben bang. Ik heb gelezen dat het mishandeling is en ik wil dit niet meer zo. Weet iemand hoe ik het tegen de Jeugdbescherming kan zeggen dat ze wel geloven hoe het is. Nu doen ze gewoon niks.
Heeft iemand van jullie een tip. ik weet het echt niet meer.
Deze tekst is op sommige plekken (zie schuingedrukt) iets aangepast door de Kindertelefoon in verband met de anonimiteit)
