De Kindertelefoon.nl

Hi @Annoniempje001 ,

Wat ontzettend heftig voor je dat je dat mee hebt moeten maken zeg! 

Ik begrijp wat je bedoeld en herken je gevoel. Herinneringen zijn op zichzelf al redelijk vaag en zijn ook vervormbaar. Het kan ook zijn dat hetgeen wat jij hebt verteld nog onthouden hebt en de rest langzaam vager en vager wordt. Dat is heel normaal! 

Wat ook kan, is dat je op het moment dat het gebeurde een beetje blokkeerde en je daarom maar vage stukken van de gebeurtenis kunt herinneren, maar ik weet niet zo goed of je dat wel bedoeld.

Je staat er in ieder geval niet alleen voor Knap van je dat je het ook echt met je ouders hebt gedeeld!

Liefs, Junia

Heyyy,

Wat heftig dat je dat hebt meegemaakt!

Ik snap wat je bedoelt! Misschien was het zo gek en heftig om dat ineens mee te maken, dat je het niet zo goed meer weet. Dat gebeurt wel vaker als er iets naars gebeurt. Ik weet niet zeker of dat het is, maar je bent in ieder geval niet alleennn! Heel knap en goed van je dat je het aan je ouders hebt verteld. In ieder geval heel veel sterkte! :))

Hoi @Annoniempje001 ,

Je hebt een traumatische ervaring gehad. Goede dat je steun zoekt op ons forum. Je bent natuurlijk ook welkom bij De Kindertelefoon, elke dag van 11:00 tot 21.00 uur bellen (0800-0432) of met ons chatten, als je anoniem je verhaal wil delen of samen met de Kindertelefoon wil kijken hoe je je situatie kunt verbeteren.

Je kunt ook terecht bij Fier, als je hierover wilt praten. https://www.fier.nl/

Sterkte, groetjes, Mariska (De Kindertelefoon).

Hoi anoniempje 

Mag ik vragen hoe jij het durfde tegen je ouders te zeggen. Ik durf dat niet ik wil hun reactie niet voelen.

ik zou zo graag willen dat we juist iets zonder ouders mogen oplossen of doen.

Wel knap van je beetje jaloers is dat vage gevoel een vervelend gevoel of juist iets wat fijner is.

heyy, misschien is het nu al te laat of lees je dit niet meer maar ik moest ongeveer een maand later weer bij die "vrienden” blijven logeren en dat wilde ik echt niet. ik heb het eerst aan mijn kleine broertje van toen  nog maar 9 verteld hij verplichte me om naar onder te gaan en toen heb ik het verteld. ze weten trouwens niet het hele verhaal. en dat ik nogsteeds last het van paniek aanvallen weten ze ook niet. maar onthoud het is niet jouw schuld en dat weten je ouders ook en ze houden sws van je. misschien helpt het om een brief of zo te schijven <3