Hey, ik ben nieuw hier. Tenminste, ik had een oud account, maar die kan ik niet meer terug vinden. Ik ben 15 en begon hier sinds mijn 12e. Ik ga simpel mijn situatie uitleggen:

Ik ben geboren in China en volgens mij kon ik niet mee met mijn moeder en/of vader mee, door een wet die daar vroeger speelde (ik weet niet of die wet niet bestaat). Maar in ieder geval ben ik naar een adoptiecentrum gebracht en ben ik niet heel veel later geadopteerd. Ik was de enige jongen in de adoptiecentrum, sinds jongens niet vaak worden geboren in China. In Nederland ben ik opgevoed en nu nog woon ik in Nederland, maar sinds mijn 6de heb ik het gevoel dat ik niet lekker in mijn fel zit. Ik liet het toen gaan, sinds ik het zelf niet eens door had. Maar toen ik 8 werd, wist ik dat ik ‘anders’ was dan de andere kinderen. Ik ging dus op onderzoek uit en het leidde me naar het onderwerp: transgender. Ik heb dus jaren lang onderzoek gedaan naar het onderwerp en een paar verhalen op de forum gepost voor meer informatie en hulp. Heel veel van jullie hebben gezegd dat ik er gewoon moest voor gaan, sinds het ook makkelijker is om in transitie te gaan, als je nog jong bent. Ik heb toen dus het langzaam aan mijn zus vertelt, ze heeft belooft het niet te vertellen aan mijn ouders. Ik geloof haar ook, nu nog, het was niet haar schuld, maar het gebeurde toch. 1 avond kwam mijn moeder mijn kamer in en zei dat mijn zus zat te huilen, ze zei dat zij verdrietig was omdat ik niet mezelf kon zijn. Dus ik moest het vertellen, sindsdien is de band tussen mij en mijn zus ook erg gezakt, sinds zij nog gelooft dat het haar schuld is. Maar goed, toen ik het vertelde waren ze geschokt, begrijpelijk, en ik heb het gevoel dat ze me probeerde te ondersteunen, maar dat pakte zich niet zo goed uit. Ik ging naar een kinderpsycholoog die ook gespecialiseerd is in gender dingen, maar ik had daar niks aan. Ik ben namelijk een introvert,  autistisch. Ik ben het langzaam uitgroeit, maar bij random mensen heb ik het nog. En ik vond het niet leuk dat ik naar die kinderpsycholoog moest, die me alleen maar privé vragen stelde. Ik bedoel, natuurlijk moest ze zich aan beroepsgeheim houden, maar ik vond het ook niet fijn, omdat ik het zag als een ‘oplossing’ voor mijn ‘probleem’. Natuurlijk heb ik niks gezegd tegen mijn vrienden, die zouden meteen ‘tegen’ mij zijn, want ze maken ook altijd die nare ‘grappen’ die zij grappig vinden, maar ik nogal tegen ben. Nu heb ik het een tijd achtergelaten, niemand iets vertelt en hopend dat mijn ouders het zouden vergeten. Maar laatst begon ik toch weer stress te voelen, of depressie. Want ik weet niet wat ik ben? Want ik heb een tijd gezegd dat ik trans ben (in mijn hoofd) maar ik heb niet de drang naar transitie. Dus ik zat zo rond te kijken, wat zou ik dan kunnen zijn en voor nu heb ik besloten dat ik genderfluid ben. Maar ik weet het niet, want langzaam verlang ik wel naar een transitie, maar niet nu. En ik weet het gewoon even niet. Ik wil wel in transitie gaan na de middelbare school, dan ben ik 19. Of is dat al te laat? Want daar twijfel ik ook over, want zo kan ik niemand pijn doen of verliezen. Ik ben echt in de war. Ook wil ik zeggen dat ik dit gewoon even vertellen, niet voor zelfmedelijden, want ik weet dat veel mensen zeggen dat ik geen gevoelens heb en arrogant ben en als ik kritisch naar me kijk, vind ik dat ook. Ik probeer te veranderen, maar het zit me allemaal gewoon dwars.

Super super super bedankt voor het lezen, ik vind dat echt fijn. Ik weet het, het is een lang verhaal, het spijt me. Maar het moest er gewoon allemaal even uit. Mocht je nog vragen hebben, ik ga vaker hier kijken en ook kijken of ik andere kan helpen. Bedankt dat je dit hebt kunnen lezen, nog een fijne dag :)

groetjes van,

• A-husky