Oke stel je voor, het is mei 2020, corona is in volle gang, iedereen haat het. In mei 2020 was ik nog een 15 jarig meisje, en ik had een relatie met een meisje. Het moest geheim want ik was nog niet uit de kast naar mijn pa toe, mijn stiefzusje (14) wist het al wel. Op een gegeven moment zit ik mijn vriendin te appen wanneer mijn stiefzusje binnen komt. Ze zegt dan tegen me dat het tijd is om uit de kast te komen en als ik het niet doe dan doet zij het voor me. Ik dacht dat ze niet serieus was totdat ze tijdens het avondeten luid riep dat ik lesbisch was en een vriendin heb. Ik word vreselijk boos en omdat ik mentaal onstabiel ben🤪 begin ik te janken, daarna heb ik een lang gesprek gehad met mn pa en was het oke. Hij was er niet erg blij mee maar hij moest er maar mee leven. jaartje later, ik woon bij mijn moeder omdat ik oncomfortabel was bij mn pa, hij heeft me nooit echt geaccepteerd, Ik zit in een gender crisis en ben er net achter gekomen dat ik non binary ben, en ik zit onder veel stress van bijna geen vader hebben, depressief zijn en gestressed zijn door school. Ik kon niet meer naar werk en mijn cijfers gingen erg snel achteruit. Mijn moeder is altijd gemeen geweest, maar sinds ik op de middelbare zit is het veel erger geworden. Ze stormde mijn kamer binnen (waar geen slot op zit want dat heb ik niet 'verdient') en begon te schreeuwen over school, long story short, ik had een paniekaanval en heb haar alles verteld, over school, over dat ik nonbinary ben en over mijn pa, Ze zei dat ze me accepteerd maar daar is nu nog steeds niks over te merken, ik krijg geen professionele hulp en ze noemt me elke dag bij mijn oude naam terwijl ik al een goede 10 maanden een nieuwe heb. Ik heb nog steeds geen contact met mijn vader

Ik ben er gewoon zo klaar mee