Skip to main content

Hoi allemaal!

Sorry dat het zo een lang verhaal is, Ik bedank me alvast dat jullie het lezen!

Ik ben geboren als jongen (ben 14) en zit dus in een jongenslichaam, maar ik voel me helemaal geen jongen. Ik heb me ook nog nooit echt jongensachtig gedragen zover ik me kan herinneren. Ik voel me fijner als meisje(deze realisatie heb ik ongeveer 4 jaar geleden gehad).In de loop der tijd heb ik ook mijn zusjes of moeders kleding aan gehad en heb me er heel fijn in gevoeld. Ik schaam me sinds 1 jaar ook om op de jongenswc op school te gaan en vandaag bij bvg(kunst) moesten we mensen houdingen tekenen. Ik heb dus geprobeerd die er zo neutraal mogelijk te maken en ik denk dat het me redelijk is gelukt(ik kan ook veel beter tekenen dan ze op school weten maar ik schaam me ervoor omdat bijna alle jongens uit de klas er heel slecht in zijn en ik wil niet dat het opvalt), bij het inleveren moesten we ze naar jongens- en meisjes lichaam sorteren en ik moest ze bij de jongens in stoppen. Ik vond dit zooo erg en schaamde me zo veel van binnen. Thuis had ik hierdoor een mental breakdown en wou gewoon niet meer leven.(dat is me helaas niet gelukt…)Ik ben dus waarschijnlijk trans meisje. Ik heb het laatst ook mijn ouders verteld maar hun lijken het niet serieus te nemen. Hoe meer ik de verhalen van andere mtf(male to female) lees hoe meer ik er mezelf erin herken. Zo heb ik gezien dat heel veel mtf mensen douchen haten of niet graag in het openbaar zijn voor hun transitie. Dit zijn alleen maar een paar voorbeelden van de dingen die ik al sinds jaren heb.

Mijn ouders zeggen dat ik dat nu nog niet hoef te weten, dat ik er te jong voor ben (ik ben 14) maar veel transgenders ontdekken het op deze leeftijd. Ik weet gewoon niet meer verder, eigenlijk wil ik nog best verder leven(als meisje!!!) maar op het moment vind ik het leven niet meer waard. Wat zouden jullie doen in deze situatie of wat is jullie advies

 

Hoi @Caiya ,

 

het klinkt alsof het niet goed met je gaat, wat heftig om te lezen. Wel heel goed dat je er hier over komt praten.

Je kunt De Kindertelefoon elke dag van 11:00 tot 21.00 uur bellen (0800-0432) of met ons chatten als je anoniem je verhaal wil delen. Ook kan je voor hulp of ondersteuning bij je zelfmoordgedachten contact opnemen met 113 Zelfmoordpreventie via www.113.nl, zij zijn dag en nacht geopend.

Veel sterkte ermee en hopelijk krijg je nog veel reacties,

 

groetjes, Marieke / De Kindertelefoon

 


Hoi, 

Ik ben een transjongen, dus mijn ervaringen zullen niet erg overheen komen, ik herken mezelf alleen wel in die kleine situaties, zoals je willen terugtrekken in (in jouw geval) die kunstklas waar je in het hokje van je geboortegeslacht gezet wordt. 
 

Het klinkt alsof je er vrij alleen doorheen gaat. Dat maakt het uit mijn ervaring wel ziek pittig. Ik kan je aanraden om in aanraking te komen met online transgender/LHBT communities te komen. Het helpt altijd om iemand te kunnen spreken over dit soort onderwerpen, en mensen leren kennen die eraan wennen om jou als meisje te zien en zo aan te spreken. Al is dit niet oog in oog en misschien woont diegene wel helemaal niet in je buurt, is het altijd prettig om andere transpersonen te spreken, dat zal je misschien nog veel meer andere transgender personen horen zeggen. Wees natuurlijk wel voorzichtig als je mensen spreekt in deze communities (wat betref catfishes en anti-lhbt trolls).

Je zou ook altijd nog met genderpraatjes.nl kunnen praten, een hulplijn als de kindertelefoon maar dan gericht op gender identiteit en transities. 

 

Knuffels! 


hoi dit is heel erg om te lezen en ja zeker  jongeren zijn gemeen. Maar ik heb misschien wel een kleine tip. Ik weet niet hoe het op jullie school zit maar best veel scholen hebben tegenwoordig een gsa als je niet weet wat dit is kun je het googelen. vraag is aan een docent die je wel kunt vertrouwen of dit bij jullie ook is hier zitten mensen bij die zichzelf vaak ook anders voelen dan de rest en dan kun je met mensen van je eigen leeftijd er over praten. want in zulke situaties waarin je het gevoel hebt dat je niet meer verder wilt is het heel belangrijk om te blijven praten. maakt niet uit met wie. wist je dat jongeren onder de 18 het recht hebben op een psycholoog of  sociaal begeleider misschien kan je met zo iemand praten en kun je dan een gesprek met je ouders aanvragen om te laten zien dat dit wel degelijk serieus is


Hey

Het is niet meer zo ernstig. Mijn ouders zien nu dat het heel serieus is, ik leef ook als sinds een week, wel alleen maar thuis, als meisje. Ik heb ook een beetje na gedacht over school en zoiets als @mirtieeee verteld hebbben ze ook op school, alleen wil ik niet in het middelpunt van alle aandacht zijn. Er is wel een leerling bij mij op school die non-binar is. Ik denk dat het wel een goed idee is om met die erover te praten.

Liefs Caiya 


Heyy, misschien een beetje late reactie. Maar wat fijn dat het nu ook goed gaat met jouw ouders! En het is denk ik ook fijn om er met iemand over te hebben.

 

Liefs,

  1.  

Hoi lieve @Caiya ,

Hoe gaat het nu met je?


Reageer