Ben nu 15, ben lichamelijk een jongen, maar had liever een meisje willen zijn. Heb al transgender gevoelens sinds ik 2 jaar oud was, begon met wensen naar nagellak, maar door de jaren heen, door een ander transgender meisje te ontmoeten, zag ik precies wat ik wilde.

Het probleem is, toen ik 14 was, was ik vastgesteld met een lichte vorm van autisme. Deze vorm zal dan voornamelijk actief zijn in sociaal gedrag. Wat ik hier mee bedoel is dat ik niks sociaals heb, maar dat ik altijd heb gespiegeld hoe anderen zich gedragen. Dit heeft er voor gezorgd dat, ook al voelde ik me een meisje, had ik in mijn jongere jaren me altijd gedragen als een jongen.

Dit heeft er voor gezorgd dat, naar mate ik ouder werd, ik het niet meer durfde toe te geven. Vooral nu dus. En dat is dus hier mijn probleem. Mijn ouders zullen hier absoluut geen problemen mee hebben, maar toch heb ik er moeite mee. Het is namelijk enorm ongemakkelijk voor mij. Er is ook een ander probleem. Ik heb het gevoel dat ik mijn hele leven heb verkloot. Als ik me gewoon altijd als een meisje had gedragen, had ik dit voorkomen. Of als ik het gewoon had gezegd, was ik nu echt een meisje geweest. Nu ben ik 15, en als ik het nu zou toegeven duurt het tot wel mijn twintiger jaren voordat ik klaar ben met de overgang. Een groot dilemma waar bij ik niet weet wat ik er mee moet.

En ja, je kan mij gaan overtuigen dat ik het beter nu kan doen dan later, maar nogmaals, ik vind het enorm ongemakkelijk. Ik weet niet wat ik met dat gevoel moet. Ik vind het ook extra moeilijk omdat ik nog wel meer familie heb waar het dus ook ongemakkelijk bij zou zijn.

Ik denk ook dat het handig zou zijn om te weten dat ik op dit moment al in de geestelijke zorg zit, voor depressies. Ik weet natuurlijk heel goed waar die vandaan komen en ik vind het best erg dat ik nu al bijna 2 jaar lang hun tijd zit te verspillen hier mee.