Hallo,
Ik heb dus gisteravond dmv een briefje mijn ouders laten weten dat ik een meisje wil worden, en ik heb daarover net een gesprek met hun gehad. Nu vroegen zij waarom ik dat wilde worden enzo maar ik had daar niet echt een antwoord op of ik durfde het niet te zeggen. Daarom vragen zij zich nu natuurlijk heel erg af hoezo ik nu trans wil worden. Wat ik nu van hun moet doen is een week lang elke dag een halfuurtje even gaan zitten en nadenken en dan opschrijven hoezo ik nu trans wil worden. En dan volgt weer een gesprek met hun. Mijn probleem is nu: ik durf/kan de meeste dingen niet tegen hun zeggen, en dat zijn nu precies de redenen die ervoor zorgen dat ik een meisje wil worden! Hulp misschien?
Bladzijde 1 / 1
hey
kan je het gewoon niet verworden van ik voel me een meisje.
ik heb het nooit hoeven te verworden
kan je de redenen niet eerst op schrijven en dan op een ander blaadje het zo verworden dat het niet heel persoonlijk is?
kan je het gewoon niet verworden van ik voel me een meisje.
ik heb het nooit hoeven te verworden
kan je de redenen niet eerst op schrijven en dan op een ander blaadje het zo verworden dat het niet heel persoonlijk is?
Hoi,
Ja dat met dat blaadje is wel een goed idee.
Mijn ouders zijn best wel anti hormonen en operaties enzo dus ja... ze hebben het liever niet.
Mijn vader was er best normaal over maar mijn moeder was een beetje van 'ik wil mijn zoon niet kwijt'. Alleen op deze manier raakt ze me juist kwijt want als zij het niet willen doe ik het gwn als ik wat ouder ben mr dan heb ik waarschijnlijk wel minder contact met ze, dus ja.
Gr. Iwemw
Ja dat met dat blaadje is wel een goed idee.
Mijn ouders zijn best wel anti hormonen en operaties enzo dus ja... ze hebben het liever niet.
Mijn vader was er best normaal over maar mijn moeder was een beetje van 'ik wil mijn zoon niet kwijt'. Alleen op deze manier raakt ze me juist kwijt want als zij het niet willen doe ik het gwn als ik wat ouder ben mr dan heb ik waarschijnlijk wel minder contact met ze, dus ja.
Gr. Iwemw
Hey,
Wat bedoel je met dat de dingen die je ouders niet mogen weten, juist de redenen zijn dat je een vrouw bent?
Kijk, je bent een vrouw, of je nu wel of niet hormonen en operaties krijgt. Je zou kunnen opschrijven wat jou dat gevoel geeft. Je zou ook situaties op kunnen schrijven waarbij je dysphoria ervaart of wanneer je je echt vrouw voelt.
Ik denk dat wat ze willen, praten en schrijven en nadenken, echt wel een goed idee is. Het geeft jou meer duidelijkheid en waarschijnlijk meer rust in je hoofd. Ook kan het je ouders helpen om je beter te begrijpen en de situatie te accepteren.
Je moeder wil haar zoon niet kwijt. Het is niet gek dat je ouders het moeilijk vinden om dit 1, 2, 3 te accepteren en te omarmen. Zij kennen jou als hun zoon, al jaren lang. Jij hebt waarschijnlijk al een lange tijd twijfels of je wist het al zeker. Voor hen is dit die eerst confrontatie. Geef ze wat tijd! Praat er met ze over! Sommige ouders zijn hier nu eenmaal sneller in dan andere ouders. Zodra ze door hebben dat jij echt zeker van je zaak bent en dit jou gelukkig maakt, zullen ze je waarschijnlijk suporten.
Wat vond je verder van hun reactie?
Gr. Pin
Wat bedoel je met dat de dingen die je ouders niet mogen weten, juist de redenen zijn dat je een vrouw bent?
Kijk, je bent een vrouw, of je nu wel of niet hormonen en operaties krijgt. Je zou kunnen opschrijven wat jou dat gevoel geeft. Je zou ook situaties op kunnen schrijven waarbij je dysphoria ervaart of wanneer je je echt vrouw voelt.
Ik denk dat wat ze willen, praten en schrijven en nadenken, echt wel een goed idee is. Het geeft jou meer duidelijkheid en waarschijnlijk meer rust in je hoofd. Ook kan het je ouders helpen om je beter te begrijpen en de situatie te accepteren.
Je moeder wil haar zoon niet kwijt. Het is niet gek dat je ouders het moeilijk vinden om dit 1, 2, 3 te accepteren en te omarmen. Zij kennen jou als hun zoon, al jaren lang. Jij hebt waarschijnlijk al een lange tijd twijfels of je wist het al zeker. Voor hen is dit die eerst confrontatie. Geef ze wat tijd! Praat er met ze over! Sommige ouders zijn hier nu eenmaal sneller in dan andere ouders. Zodra ze door hebben dat jij echt zeker van je zaak bent en dit jou gelukkig maakt, zullen ze je waarschijnlijk suporten.
Wat vond je verder van hun reactie?
Gr. Pin
Wat bedoel je met dat de dingen die je ouders niet mogen weten, juist de redenen zijn dat je een vrouw bent?
Kijk, je bent een vrouw, of je nu wel of niet hormonen en operaties krijgt. Je zou kunnen opschrijven wat jou dat gevoel geeft. Je zou ook situaties op kunnen schrijven waarbij je dysphoria ervaart of wanneer je je echt vrouw voelt.
Ik denk dat wat ze willen, praten en schrijven en nadenken, echt wel een goed idee is. Het geeft jou meer duidelijkheid en waarschijnlijk meer rust in je hoofd. Ook kan het je ouders helpen om je beter te begrijpen en de situatie te accepteren.
Je moeder wil haar zoon niet kwijt. Het is niet gek dat je ouders het moeilijk vinden om dit 1, 2, 3 te accepteren en te omarmen. Zij kennen jou als hun zoon, al jaren lang. Jij hebt waarschijnlijk al een lange tijd twijfels of je wist het al zeker. Voor hen is dit die eerst confrontatie. Geef ze wat tijd! Praat er met ze over! Sommige ouders zijn hier nu eenmaal sneller in dan andere ouders. Zodra ze door hebben dat jij echt zeker van je zaak bent en dit jou gelukkig maakt, zullen ze je waarschijnlijk suporten.
Wat vond je verder van hun reactie?
Gr. Pin
Heel veel bedankt voor de reactie. Wat ik van hun reactie vond. Mijn vader wilde er eigenlijk best wel wat van weten en vind dat hele transgendergebeuren super interessant. Dus die reageerde op zich wel chill. Mijn moeder was de hele tijd stil en zei op het eind: 'Het maakt me eigenlijk een beetje verdrietig.' Ik snap deze uitspraak niet helemaal...
Gr. Iwemw
Oh en nog een vraag aan @Blue . Mijn ouders hebben echt al tienduizend keer gezegd dat ze het een beetje raar vinden omdat ik nooit echt met meisjesdingen heb gespeeld, of aangegeven heb dat ik meisjeskleren wilde dragen (ik wilde dit wel maar durfde het niet te zeggen). Deed jij voordat je uitkwam al een beetje jongensachtig ofzo? Of zat het alleen in je hoofd?
Gr. Iwemw
Gr. Iwemw
hey
ik speelde altijd met mijn broers speel goed. en als ik barbies kreeg trok ik de koppen er af gooide het gewoon weg haha.
ik draag al sinds mijn twaalfde jongens schoenen en broeken en sinds een half jaar ook shirts van de jongens.
en ja ik gedroeg me thuis als een meisje en als ik buiten het huis was als een jongen
groetjes
blue
ik speelde altijd met mijn broers speel goed. en als ik barbies kreeg trok ik de koppen er af gooide het gewoon weg haha.
ik draag al sinds mijn twaalfde jongens schoenen en broeken en sinds een half jaar ook shirts van de jongens.
en ja ik gedroeg me thuis als een meisje en als ik buiten het huis was als een jongen
groetjes
blue
Hey,
Je vader reageerde chill, mooi zo! Je moeder zei dat het haar een beetje verdrietig maakte. Er zijn heel veel redenen waarom het haar verdrietig kan maken. Het kan bv aansluiten ok wat ze eerder zei, dat ze haar zoon niet wil verliezen. Ze kan ook verdrietig zijn, omdat je hier al een tijd mee rondloopt en ze van niks wist en ze je had willen steunen. Er zijn dus nog meer redenen. Je kan het beste aan je moeder vragen waarom en waarover ze precies verdrietig is.
Ik ben zelf questioning, wat voor mij betekent dat ik niet weet wat m'n geslacht is en ik aan het experimenteren en ontdekken ben wat dat wel is. Ik houd ook rekening met de optie dat ik transgender ben. Ik ben AFAB (assignes female at birth), zoals Blue.
Zelf was ik vroeger een typisch meisje. Speelde met poppen en droeg jurkjes, maar ik speelde ook met LEGO en auto's en ik droeg broeken. Op een gegeven moment moest ik er allemaal niks meer van weten (de typische vrouwen dingen). Als mensen vragen of ik een typische man ben, nee, dat ben ik niet. Een typische vrouw? Zeker niet.
Speelgoed is in principe genderneutraal, net als kleding en karaktereigenschappen. Ja, je ziet ze i.h.a. meer bij een specifiek geslacht, maar in principe zegt het niks. Sommige mannen gaan liever met vrouwen om dan met mannen. Je hebt mannelijke vrouwen en vrouwelijke vrouwen. Het is een heel spectrum.
Sommige mensen komen er pas achter dat ze trans zijn op late leeftijd. Niet bij iedereen manifesteren deze gevoelens zich vanaf hun 2e levensjaar. Ook onderdrukken veel mensen het gevoel of proberen ze alsnog te leven als het geslacht toegewezen bij geboorte. Anderen, zoals jij, durven niks te zeggen, als hebben ze wel het verlangen. Niet iedereen is die "typische transman/-vrouw" die het altijd al wist en zich eigenlijk altijd al zo heeft gedragen. En dat is oké. Je bent niet meer of minder trans.
Vertel je ouders maar wat je hier zei. Je hebt het altijd wel gewild, maar je durfde niet.
Gr. Pin
Je vader reageerde chill, mooi zo! Je moeder zei dat het haar een beetje verdrietig maakte. Er zijn heel veel redenen waarom het haar verdrietig kan maken. Het kan bv aansluiten ok wat ze eerder zei, dat ze haar zoon niet wil verliezen. Ze kan ook verdrietig zijn, omdat je hier al een tijd mee rondloopt en ze van niks wist en ze je had willen steunen. Er zijn dus nog meer redenen. Je kan het beste aan je moeder vragen waarom en waarover ze precies verdrietig is.
Ik ben zelf questioning, wat voor mij betekent dat ik niet weet wat m'n geslacht is en ik aan het experimenteren en ontdekken ben wat dat wel is. Ik houd ook rekening met de optie dat ik transgender ben. Ik ben AFAB (assignes female at birth), zoals Blue.
Zelf was ik vroeger een typisch meisje. Speelde met poppen en droeg jurkjes, maar ik speelde ook met LEGO en auto's en ik droeg broeken. Op een gegeven moment moest ik er allemaal niks meer van weten (de typische vrouwen dingen). Als mensen vragen of ik een typische man ben, nee, dat ben ik niet. Een typische vrouw? Zeker niet.
Speelgoed is in principe genderneutraal, net als kleding en karaktereigenschappen. Ja, je ziet ze i.h.a. meer bij een specifiek geslacht, maar in principe zegt het niks. Sommige mannen gaan liever met vrouwen om dan met mannen. Je hebt mannelijke vrouwen en vrouwelijke vrouwen. Het is een heel spectrum.
Sommige mensen komen er pas achter dat ze trans zijn op late leeftijd. Niet bij iedereen manifesteren deze gevoelens zich vanaf hun 2e levensjaar. Ook onderdrukken veel mensen het gevoel of proberen ze alsnog te leven als het geslacht toegewezen bij geboorte. Anderen, zoals jij, durven niks te zeggen, als hebben ze wel het verlangen. Niet iedereen is die "typische transman/-vrouw" die het altijd al wist en zich eigenlijk altijd al zo heeft gedragen. En dat is oké. Je bent niet meer of minder trans.
Vertel je ouders maar wat je hier zei. Je hebt het altijd wel gewild, maar je durfde niet.
Gr. Pin
Dankjewel. 2 berichten en je hebt mijn dag weer opgebeurd, zelfde geld voor blue, thx
Hii!
heb je al een paar redenen gevonden? (Die je moest opschrijven van je ouders)
Ik begrijp namelijk heel goed dat het moeilijk is om je gevoel te verwoorden. Als je het moeilijk vind om op een extra reden te komen kun je deze misschien gebruiken (maar alleen als jij dit zo voelt natuurlijk): dat het je het gevoel geeft dat je 100% jezelf kunt zijn, waardoor je zekerder & lekkerder in je vel zit. Misschien dat dat hun helpt begrijpen? Ik begrijp heel goed dat ze dit natuurlijk ook even moeten verwerken, stapje bij stapje (ik ben het heel erg met Pin eens). Natuurlijk is dit ook moeilijk voor jou, je hebt al een hele grote stap gezet door het ze te vertellen. Als ik je een tip mag geven: probeer je zoveel mogelijk open te stellen, vertel ze wat je voelt, vertel ze het als je dingen niet durft (hoeft ook helemaal niet meteen, kan ook een paar dagen later. (Ik had gister mijn moeder ook opgebiecht dat ik al een paar jaar elke keer als ze ergens heen gaat, bang ben dat ze een ongeluk krijgt. Toen ik het haar vertelde voelde dat zo fijn)). Waarom ik dit zeg is omdat hoe meer je je openstelt, hoe sterker jullie band wordt. Zo kunnen ze je door alle moeilijke periodes (en operaties) helpen. Zij zullen dit ook heel erg waarderen en ik denk dat het hun helpt om alles sneller te accepteren.
sorry dat het weer zo lang is geworden :)
xxx
heb je al een paar redenen gevonden? (Die je moest opschrijven van je ouders)
Ik begrijp namelijk heel goed dat het moeilijk is om je gevoel te verwoorden. Als je het moeilijk vind om op een extra reden te komen kun je deze misschien gebruiken (maar alleen als jij dit zo voelt natuurlijk): dat het je het gevoel geeft dat je 100% jezelf kunt zijn, waardoor je zekerder & lekkerder in je vel zit. Misschien dat dat hun helpt begrijpen? Ik begrijp heel goed dat ze dit natuurlijk ook even moeten verwerken, stapje bij stapje (ik ben het heel erg met Pin eens). Natuurlijk is dit ook moeilijk voor jou, je hebt al een hele grote stap gezet door het ze te vertellen. Als ik je een tip mag geven: probeer je zoveel mogelijk open te stellen, vertel ze wat je voelt, vertel ze het als je dingen niet durft (hoeft ook helemaal niet meteen, kan ook een paar dagen later. (Ik had gister mijn moeder ook opgebiecht dat ik al een paar jaar elke keer als ze ergens heen gaat, bang ben dat ze een ongeluk krijgt. Toen ik het haar vertelde voelde dat zo fijn)). Waarom ik dit zeg is omdat hoe meer je je openstelt, hoe sterker jullie band wordt. Zo kunnen ze je door alle moeilijke periodes (en operaties) helpen. Zij zullen dit ook heel erg waarderen en ik denk dat het hun helpt om alles sneller te accepteren.
sorry dat het weer zo lang is geworden :)
xxx
hey
heb je ondertussen met je ouders er over gesproken?
ik ben benieuwd
groetjes
blue
heb je ondertussen met je ouders er over gesproken?
ik ben benieuwd
groetjes
blue
Hallo,
nou ja, mijn vader vraagt soms tussendoor of ik het 'al weet'. Mijn moeder zegt er niks over alleen mijn vader zegt wel meer dan anders overduidelijk 'jongen(s) als ik in de buurt ben wat ik eigenlijk best vervelend vind.
Het gaat dus niet echt super goed...
Groetjes,
Iwemw
nou ja, mijn vader vraagt soms tussendoor of ik het 'al weet'. Mijn moeder zegt er niks over alleen mijn vader zegt wel meer dan anders overduidelijk 'jongen(s) als ik in de buurt ben wat ik eigenlijk best vervelend vind.
Het gaat dus niet echt super goed...
Groetjes,
Iwemw
hey
vervelend dat je vader op dringt of je het al weet.
maar vind je het niet jammer dat je moeder nooit iets zegt?
wat heb je tot nu toe al?
hoe het met mij en me ouders gaat
mijn stief pa en me moeder ja... daar praat ik niet meer mee deels omdat ze het niet accepteren.
en me vader en stief moeder die hebben het er gewoon niet over...
groetjes
blue
vervelend dat je vader op dringt of je het al weet.
maar vind je het niet jammer dat je moeder nooit iets zegt?
wat heb je tot nu toe al?
hoe het met mij en me ouders gaat
mijn stief pa en me moeder ja... daar praat ik niet meer mee deels omdat ze het niet accepteren.
en me vader en stief moeder die hebben het er gewoon niet over...
groetjes
blue
Hallo, (@Blue )
sorry dat ik zo laat reageer maar ik heb 4 SO's en 3 proefwerken deze week.
Nou, ik heb eigenlijk liever niet dat ze het erover hebben. Ze snappen het namelijk niet. Er zijn momenten waarop ik denk: Als ik 18 word vertrek ik naar Zweden verbreek al het contact met mijn ouders en ga dan in transitie. Maar dat kan natuurlijk niet.
Ja, ik weet het allemaal even niet meer.
Gr. Iwemw
sorry dat ik zo laat reageer maar ik heb 4 SO's en 3 proefwerken deze week.
Nou, ik heb eigenlijk liever niet dat ze het erover hebben. Ze snappen het namelijk niet. Er zijn momenten waarop ik denk: Als ik 18 word vertrek ik naar Zweden verbreek al het contact met mijn ouders en ga dan in transitie. Maar dat kan natuurlijk niet.
Ja, ik weet het allemaal even niet meer.
Gr. Iwemw
hey
ik vind het echt vervelend dat je je zo voelt!!!
mensen die niet trangender zijn begrijpen je niet. het is stom maar ze voelen gewoon niet het zelfde. soms hebben er mensen meer moeite mee dan andere.
je kan ook in Nederland blijven wonen en het contact verbreken en in transitie gaan
dat is denk ik beter voor je sociale contacten...
kan je niet stiekem een keer naar de huisarts gaan om het te bespreken zo dat je iemand krijgt die naar je luistert. uit ervaring vind ik het fijn om hier alles over te klagen tegen een persoon die ik privé niet zie of spreek. want dan hoef ik mijn omgeving ietjes minder lastig te vallen... wat wouw ik ook al weer zeggen in iedergeval probeer alsjeblieft te praten met iemand. maakt niet uit wie. vertrouw je iemand op school (kwa docenten). vertrouw is misschien niet het goede woord. voel je je veilig en fijn bij een bepaalde docent?
het helpt niet maar er komen meer slechte dagen aan maar na al die kut dagen komen er ook fijne aan en dan kan je er extra van genieten!
groetjes
blue
ik vind het echt vervelend dat je je zo voelt!!!
mensen die niet trangender zijn begrijpen je niet. het is stom maar ze voelen gewoon niet het zelfde. soms hebben er mensen meer moeite mee dan andere.
je kan ook in Nederland blijven wonen en het contact verbreken en in transitie gaan
dat is denk ik beter voor je sociale contacten...
kan je niet stiekem een keer naar de huisarts gaan om het te bespreken zo dat je iemand krijgt die naar je luistert. uit ervaring vind ik het fijn om hier alles over te klagen tegen een persoon die ik privé niet zie of spreek. want dan hoef ik mijn omgeving ietjes minder lastig te vallen... wat wouw ik ook al weer zeggen
in iedergeval probeer alsjeblieft te praten met iemand. maakt niet uit wie. vertrouw je iemand op school (kwa docenten). vertrouw is misschien niet het goede woord. voel je je veilig en fijn bij een bepaalde docent? het helpt niet maar er komen meer slechte dagen aan maar na al die kut dagen komen er ook fijne aan en dan kan je er extra van genieten!
groetjes
blue
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
