Hoi
dit is geen vraag, ik moet gewoon iets kwijt waar ik mee zit.
Ik ben natuurlijk als meisje geboren en ik heb 2 ouder broers. Ik ben altijd al een beetje jaloers geweest om het feit dat ze jongens zijn.
Toen ik 10/11 was begon ik meer te twijfelen. Ik zag het niet zo zitten om jurken te dragen, en ik ging met een grote groep jongens om, terwijl de meiden mij maar raar vonden, en niets van mij wouden weten. Daardoor vermoedde ik dat er iets mis met me was; ik “veranderde” in een jongen. Ik weet nog wel dat ik toen ook een tekening had gemaakt van mezelf die van een meisjes berg valt, zo in een jongens afgrond. Toen ik 12 was (groep acht) zei ik soms ook dingen zoals “ik wou dat ik een jongen was” waar ik zelf niet zo lang bij stil stond. Ik wist wel wat transgender in hield, kende zelfs transgender mensen, maar stom genoeg dacht ik ook bij deze situaties niet dat ik misschien zelf transgender was. Tot groep 8 voorbij was en het zomervakantie was. Ik werd herkent als een “tomboy” en droeg die label trots. Maar toch klopte er iets niet. Ik zat op een dag die zomer op mijn bed en googelde “tomboys”, maar de meiden die ik te zien kreeg waren eerder stoere skatermeiden, ik was echt mannelijk, en ik vond hun kleren zelfs te vrouwelijk. Ik begon steeds “hoe tomboy achtig ben jij” quizzen te doen, en probeerde zo hoog mogelijk te scoren. Toen googelde ik voor tomboy tips, maar ik vond niet veel. Heel langzaam typte ik “transgender tips” in, terwijl ik dacht “zou dat oke zijn?”. En toen besefte ik me eindelijk dat dat het was. Meteen volgde ik de tips en ik voelde me zo jongen-jongen dat ik er blij van werd, ik had mezelf eindelijk gevonden.
Maar naar een tijdje begon de dysforie ook op te treden, ik voelde me niet meer blij als jongen, maar eerder verdrietig als meisje. Ik leek niet meer zoveel op een jongen als ik mezelf zag die dag dat ik mijn juiste identiteit had gevonden, en ik vond dat ik er te weinig aan deed. Dat vind ik soms nog steeds wel. Maar het lijkt steeds erger te worden. ik ben nu 15 en de laatste paar dagen heb ik zo veel geprobeerd, zoals binden. Maar het lukt niet. Vandaag was ik nog onrustiger, en zoals ik wel vaker heb gedacht, dacht ik veel aan het feit dat ik helemaal niet transgender wil zijn, ik wil geen meisje zijn die zich een jongen voelt, ik wil een biologische jongen zijn. ik wil niet mijn onderbroek volproppen en mijn borst plat knopen, ik wou dat ik van mezelf al een penis en een platte borst had. Constant mijn geboortenaam horen en aangesproken worden met vrouwelijke voornaamwoorden en termen doet steeds meer pijn, zo erg dat ik niet eens mijn naam meer wil opschrijven op school bladeren, en altijd doe alsof ik het vergeten ben. Gewoon omdat ik mijn geboortenaam wil vermijden. Ik wou dat ik mijn jeugd kon herbeleven als jongen. Een jongensfiets, Jongenskleren mogen dragen zonder kritiek, zwembroeken dragen, wild plassen, soms best wel eens lekker onbeschoft mogen zijn inplaats van geforceerd een nette dame zijn en in mijn gender rol moeten meegaan. En toch, niemand weet hoe ik mij ècht voel, niemand weet wat ik ècht bedoel. Mijn nieuwe vrienden weten het niet, mijn eigen familie weet het niet, niemand behalve 1 vriendin en iedereen online. Mijn vrienden kwetsen mij onbewust door mij als meisje te behandelen en beschouwen, waarschijnlijk zullen een paar mij begrijpen en steunen, maar toch kan ik het ze niet vertellen. Uit de kast komen, dat doe je niet ”zo even”. Het is geen appeltje eitje, al helemaal niet als het om gender gaat. Als je voor seksualiteit uit de kast komt, weet iedereen het en gaat het leven verder, maar als het om gender identiteit gaat, ziet iedereen je meteen anders. Want dat ben je dan ook. Een nieuwe naam, een heel nieuw geslacht, misschien een nieuw uiterlijk zelfs. Moeilijk wennen sommige zich daaraan. Ik voel me zo opgesloten in zo’n kast. Iedereen gaat verder met hun leven, terwijl ze je een meisje noemen, denkent dat je dat ook bent, en vermoeden dat je je ook gewoon zo voelt. Maar ik voel me vreselijk in mijn lichaam. Hopeloos en alleen de langer ik het voor een grote groep mensen houd, altijd hopen dat mensen in het openbaar denken dat ik een jongen ben totdat ik “jonge dame” hoor, ik verlang al jaren naar een jongensleven en sommige begrijpen dat niet, sommige doen er zelfs moeilijk over. Ik wou dat ik gewoon een schouderklopje kreeg van iedereen en hulp kreeg om mijn lichaam te veranderen, want ik weet dat een biologische jongen zijn niet mogelijk is, hoe pijnlijk dat ook is, maar waarom dan niet op zijn minst steun en begrip? ik HAAT het om transgender te zijn en ik haat de meidenproblemen die ik onderga, ik wil gewoon zo graag een biologische jongen zijn en mij ook een biologische jongen voelen. Altijd moeten meelachen met mensen die transfobische grappen maken. Het vreet me op en zuigt me leeg.
