Hoi,

Ik ben al een tijdje in de war over wie er fout zit in mijn situatie.

Ik kwam er achter dat ik gay ben, ik wilde wachten met dit aan mijn ouders vertellen tot ik ook echte gevoelens voor een meisje had gehad, ik deed dit. De reactie erop was naar mijn mening echt niet fijn. Ze hebben me waarschijnlijk wel elk stereotype ding verteld wat er maar bestaat (je hebt nog niet de juiste man gevonden, je bent te meisjesachtig ga zo maar door). Daarna hadden we het er een tijdje niet over, tot ze weer iets zeggen van 'oh is dat geen leuk vriendje voor jou??'. Ik zeg nee, 'waarom niet?' krijg ik terug. Oftewel het is niet serieus genomen en gewoon weer vergeten(misschien ontkenning?). Ook kreeg ik wel eens seksuele opmerkingen of opmerkingen waar ik vergeleken word met een man. Ik word daar heel ongemakkelijk van. Maar ook werd er regelmatig verteld dat ze met niet geloven en dat het nog alle kanten op kan gaan. (Daarmee bedoelen ze eigenlijk dat ik weer terug naar hetero zou gaan, ik begrijp dat biseksualiteit ook nog wel zou kunnen maar een meisje leuk vinden is nou niet bepaald heteroseksueel.) Buiten dat mag ik wel gay zijn van hun. Maar ja uh sinds wanneer zou ik hun toestemming daarvoor moeten hebben. Ik had een vertrouwenspersoon waarbij ik heel erg vaak gepraat heb hier over, dus ja dit kwam ook terug in een evaluatie. Ze zijn wel boos geweest dat ik zo over hen sprak aangezien ze alles voor me doen enz, ik begrijp hun goed daar in. Verder was alleen ik de boosdoener in die situatie en ik vraag me af of dat terecht is of niet. Sorry voor deze blok tekst, het is nodig omdat ik eigenlijk graag wil weten wie hier fout zit. Geef ik mijn ouders te weinig ruimte om het een plekje te geven? Ter informatie ik heb dit al een jaar geleden verteld en het is nu nog zo'n onderwerp waar we over zwijgen. Ik kan voor mijn gevoel niet openlijk gay zijn en eigenlijk zou ik daar graag verandering in brengen.

Ik zou graag jullie kijk erop willen zien. Dankjewel alvast 

Groetjes,

Annemarieke