Skip to main content

Hallo,

ik ben vorig jaar augustus uit de kast gekomen als genderfluïde. Nu vinden mijn ouders dit niet storend, maar afgezien van dat negeren ze mij compleet op dit gebied. 
 

ik snap dat het moeilijk kan zijn om er aan te wennen, nieuwe naam, nieuwe voornaamwoorden. Dit is ook waarom ik in plaats van een compleet nieuwe naam een afgekorte versie van mijn oude naam heb gekozen, die minder snel geassocieerd wordt met een bepaald gender. 
 

toch gaat het nu al langzaam richting en jaar, en hebben ze het nog niet geprobeerd. Hun mening maakt me niet uit, ik ben wie ik ben en als ze daar geen zin in hebben boeit me dat vrij weinig. Ik heb genoeg vrienden die me wel accepteren, online en op school. Waar ik wel mee zit is mijn haar. Al voordat ik wist dat ik gender fluïde ben (ik dacht een hele lange tijd dat ik transgender was) vraag ik al om kort haar. Sinds zomer 2020, denk ik. Afgelopen herfst haalde ik haar eindelijk, na heel wat ruzies, over. Het werd niet korter dan schouderlengte.

 

jongens en mannen mogen lang haar hebben. Dat weet ik. Ik voel mij er gewoon niet prettig bij. Ik wil niet dat mensen me zien en niet gelijk aannemen dat ik een meisje ben. En niet alleen daar om. Ik voel mij gewoon niet prettig met lang haar. 
 

ik sta nu op het punt om het zelf te doen, met enkele vrienden. Als het lelijk is groeit het weer aan, toch? Ik voel mij compleet genegeerd door mijn ouders. Alsof ze iedereen accepteren, behalve hun kind. Op het moment noem ik mijn vader mama, en mijn moeder papa. Ook noem ik ze een naam van het tegenovergestelde gender, gewoon om even terug te geven wat ze met mij doen. Dat klinkt behoorlijk lullig, maar zolang ze mijn naam niet noemen en ze me hun dochter blijven noemen, zal ik dit blijven doen.

 

Ik weet dat er ergere dingen te bedenken zijn, maar ik zit we wel een beetje mee dat ze me niet respecteren. Iemand met een vergelijkbare ervaring die zijn/haar/diens haar uiteindelijk zelf heeft geknipt? 

 

Hoi!

Ik vind het echt stom dat je ouders je zo behandelen, volgens mij horen ze je juist te steunen ook in dit.

Zelf je haar knippen lijkt me alleen niet zo handig. Ik heb het nooit echt gedaan maar een meisje wat ik ken wel en het werd echt heel lelijk. Zo lelijk dat ze daarna van haar moeder dezelfde dag nog naar de kapper moest dus haar doel had ze wel bereikt.

Wat dan misschien een betere optie is, is om je haar meteen door een kapper te laten knippen door zonder dat je ouders het weten zelf naar de kapper te gaan. Of als je bij de kapper bent tegen je kapper te zeggen dat je het kort wil zonder dat je ouders het horen.

Als kort haar je nou echt niet staat, groeit het altijd weer aan ja. Maar dat duurt wel een aardige tijd aangezien haar gemiddeld 1cm per maand groeit dus reken maar uit hoe lang het dan duurt tot het weer op schouder lengte is. Je zou je kapper om advies kunnen vragen, een goede kapper kan meestal wel inschatten of een bepaald kapsel je staat. 


@J8j8

Ik heb sociale angsten,  en ik durf echt niet in mijn eentje naar een kapper (vorig jaar heb ik een HELE kaasstengel gehaald bij de bakker, dat was echt heel bijzonder haha). Ik denk dat ik het wel zou durven, omdat het zo belangrijk voor me is. Dan nog is de enige kapper dicht bij mijn huis de kapper waar mijn moeder en ik altijd naar toe gaan. Ze kennen mijn ouders (zijn ook goede vrienden met ze) en weten dat ze nooit zouden willen om mijn haar kort kort te hebben. Misschien kan ik een keer uit school naar een andere kapper, maar dan moet ik vrienden overhalen om ook mee te gaan want dan maak ik helemaal paniek in mijn hoofd, zeg maar. 

Onnodige quote verwijderd door de Kindertelefoon - 


Hoi, 

Je zegt dat je vrienden je wel steunen en dat je met enkele vrienden je haar af wil knippen. Is het dan een idee om met die vrienden naar de kapper te gaan?


Hoi, 

Je zegt dat je vrienden je wel steunen en dat je met enkele vrienden je haar af wil knippen. Is het dan een idee om met die vrienden naar de kapper te gaan?

Daar zitten we al over te overleggen:)


Misschien ben je ook heel erg afwachtend en passief.  Dan kun je wachten tot anderen (je ouders) ineens van alles gaan veranderen omdat dat makkelijker is voor jou.  Maar het begint bij jou. 
Ik bedoel: Je hebt al een probleem met zelf bepalen hoe je haar eruit ziet. Dan vind ik het niet raar dat mensen niet superveel moeite doen om nog ingrijpender dingen voor jou te veranderen.

Jouw eigen daden tellen het zwaarst. Als jij aan mij vraagt ‘mag ik mijn haar zo kort als een jongen’, ik zeg ‘nee’ en jij laat het daarbij:  Dan zeg je dus tegen mij dat je het niet echt meende en dat het ook niet echt belangrijk voor je is. Je daden tellen, niet je woorden.

Mensen kunnen ook weinig met ‘ik ben genderfluïde’ of ‘ik voel me soms een jongen´.  Dat betekent niets voor ze. Pas als jij je de ene dag als jongen kleedt en de andere dag als meisje; als je jongenskleding aandoet met makeup en nagellak; als je thuiskomt met een vriend of vriendin;  dan pas gaat het iets voor ze betekenen.  Op dit moment is het voor hen echt niets meer dan dat jij zegt dat je iets voelt. Je doet er niets mee - als zij de conclusie trekken dat jij het niet echt meent of het zelf niet zeker weet vind ik dat vrij logisch.

 


Reageer