Hoi!

Ik vind het echt stom dat je ouders je zo behandelen, volgens mij horen ze je juist te steunen ook in dit.

Zelf je haar knippen lijkt me alleen niet zo handig. Ik heb het nooit echt gedaan maar een meisje wat ik ken wel en het werd echt heel lelijk. Zo lelijk dat ze daarna van haar moeder dezelfde dag nog naar de kapper moest dus haar doel had ze wel bereikt.

Wat dan misschien een betere optie is, is om je haar meteen door een kapper te laten knippen door zonder dat je ouders het weten zelf naar de kapper te gaan. Of als je bij de kapper bent tegen je kapper te zeggen dat je het kort wil zonder dat je ouders het horen.

Als kort haar je nou echt niet staat, groeit het altijd weer aan ja. Maar dat duurt wel een aardige tijd aangezien haar gemiddeld 1cm per maand groeit dus reken maar uit hoe lang het dan duurt tot het weer op schouder lengte is. Je zou je kapper om advies kunnen vragen, een goede kapper kan meestal wel inschatten of een bepaald kapsel je staat. 

@J8j8

Ik heb sociale angsten,  en ik durf echt niet in mijn eentje naar een kapper (vorig jaar heb ik een HELE kaasstengel gehaald bij de bakker, dat was echt heel bijzonder haha). Ik denk dat ik het wel zou durven, omdat het zo belangrijk voor me is. Dan nog is de enige kapper dicht bij mijn huis de kapper waar mijn moeder en ik altijd naar toe gaan. Ze kennen mijn ouders (zijn ook goede vrienden met ze) en weten dat ze nooit zouden willen om mijn haar kort kort te hebben. Misschien kan ik een keer uit school naar een andere kapper, maar dan moet ik vrienden overhalen om ook mee te gaan want dan maak ik helemaal paniek in mijn hoofd, zeg maar. 

- Onnodige quote verwijderd door de Kindertelefoon - 

Hoi, 

Je zegt dat je vrienden je wel steunen en dat je met enkele vrienden je haar af wil knippen. Is het dan een idee om met die vrienden naar de kapper te gaan?

Daar zitten we al over te overleggen:)

Misschien ben je ook heel erg afwachtend en passief.  Dan kun je wachten tot anderen (je ouders) ineens van alles gaan veranderen omdat dat makkelijker is voor jou.  Maar het begint bij jou. 
Ik bedoel: Je hebt al een probleem met zelf bepalen hoe je haar eruit ziet. Dan vind ik het niet raar dat mensen niet superveel moeite doen om nog ingrijpender dingen voor jou te veranderen.

Jouw eigen daden tellen het zwaarst. Als jij aan mij vraagt ‘mag ik mijn haar zo kort als een jongen’, ik zeg ‘nee’ en jij laat het daarbij:  Dan zeg je dus tegen mij dat je het niet echt meende en dat het ook niet echt belangrijk voor je is. Je daden tellen, niet je woorden.

Mensen kunnen ook weinig met ‘ik ben genderfluïde’ of ‘ik voel me soms een jongen´.  Dat betekent niets voor ze. Pas als jij je de ene dag als jongen kleedt en de andere dag als meisje; als je jongenskleding aandoet met makeup en nagellak; als je thuiskomt met een vriend of vriendin;  dan pas gaat het iets voor ze betekenen.  Op dit moment is het voor hen echt niets meer dan dat jij zegt dat je iets voelt. Je doet er niets mee - als zij de conclusie trekken dat jij het niet echt meent of het zelf niet zeker weet vind ik dat vrij logisch.