Hey @ikweethetnietmeer2009!
Het is wel een moeilijke periode! Als je uit de kast bent dan is je leven zoveel makkelijker!(ik spreek uit ervaring!) Ik vond uit de kast komen als transmeisje heel erg moeilijk, vooral aan mijn ouders. Nou je vroeg naar je verhaal van je proces van uit de kast komen, dus hier heb je hem:
Toen ik 9/10 jaar oud was dus begin puberteit begon ik me niet fijn te voelen in mijn lichaam. Ik heb toen heel veel dingen uitgebrobeert en ik was nog jong dus ik wensde elke dag dat ik als meisje opeens op een ochtend uit bed zou komen. Ik heb toen begon mezelf te bombarderen met boeken om mijn rust te vinden in verhalen, ik heb toen heel veel op het internet gelezen hoe een jongen op magische wijze een meisje is geworden. Ik wou niets liever dan die jongen zijn in de verhalen! Deze begin periode duurde ongeveer anderhalf tot twee jaar. Het was een periode met zelf ontdekking en zelf onderzoek, ik heb toen vaak toen ik alleen thuis mijn zusjes kleeding aangedaan. Mijn ouders installerden op ongeveer 12 jarige leeftijd een app waarmee ze mijn scherm tijd kunnen vastleggen. Ik heb die app toen is onder de loep genomen en zag dat ze mijn zoek resultaten konden zien. Hierop was het meteen stop met de verhalen van jonge naar meisje lezen, ik heb een tijdje hierna nog meer nagedacht en besloot dat het allemaal een fase is die wel overgaat. Nu begint de depressive periode in mijn leven. Toen ik stopde met zelf ontdekking en uitproberen en doen wat ik zelf fijn vond viel ik snel in wat ik nu weet dat waarschijnlijk depressie was. Ik begon me gekwest te voelen als mensen mij met hij of hem of mijn oude naam aanspraken. Het was een zware tijd met meerdere zelfmoord pogingen en dagen waarop ik niks kon. Mijn ouders wisten niks van mijn depressie want ik was bang dat ze hierdoor op wat ik toen vond ´meisjes spul´ zulden vinden op mijn telefoon en in mijn boeken waar ik veel aan het tekenen was (mezelf als meisje) doordat ik met niemand kon praten viel ik steeds dieper en dieper. Toen werd ik 13 en ik vond mezelf so k*t als nog nooit iemand zichzelf heeft gevonden. Kort na mijn dertiende zag ik op youtube een filmpje over trans*, ik wist niet wat trans* was en ik ben nieuwsgierig dus ik klikde erop. Toen ik het aan het kijken was gingen er steeds meer belletjes rikelen, van dat heb ik ook en dat ook! Dit moment weet ik tot nu nog steeds zo goed alsof het net is gebeurt. Het was alsof er duizenden en duizenden olifanten van mijn schouders naar beneden vielen. Ik zij toen nog steeds niks tegen mijn ouders maar de zelf ontdekking had weer begonen. Ik werd 14 en voelde helemaal niks op mijn verjaardag. In de laatste zomer vakantie (2 maanden verder dan m´n 14e verjaardag) ging ik met de jeugdbrandweer op een zeilschip voor een weekje. Het begon goed tot dat we erwaren en de leider de kamers verdeelde en zij ´´onze Nederlandse jongens in kamer 9´´ (dat was in Duitsland en ik was met 3 anderen de einige Nederlanders tallige) toen kwamen er veel erineringen naar boven en viel ik waarschijnlijk weer in depressie. Toen de helft van de week voorbij was op de boot wou ik niks meer, wou ik gewoon dood. Ik heb eroverna gedacht om zelfmoord te plegen, ik vond dit erg en dit was de eerste keer weer sinds 2 maanden. Ik wou niet meer verder en ik besloot dat ik het nog die dag moest vertellen omdat ik anders dood was. Gelukkig was mijn beste vriend mee, dus op een avond toen iedereen aan dek was gingen wij naar onze kamer en zij ik tegen hem dat hij de deur opslot moest doen. Hij vroeg waarom en ik zij doe het gewoon. Hij dee het en ik lag dan daar op mijn bed en na 1 of 2 minuten zij ik ´´Hoe vertel je tegen iemand dat je transmeisje bent´´. Ik ga dit moment nooit van mijn leven vergeten. Hij zij heel lang niks, 10 min of zo en zij wat zij je? ik zij als je het niet hebt gehoord heb jezelf pech gehad, ik ga het niet herhalen. Na dit een paar keer zij hij: maar dat is toch niet erg. Dit moment was zo een opluchting voor mij! We haden er het nog een beetje over en zij toen slapen gegaan. De dag voordat we thuis zouden komen appte ik mijn ouders of ik niet nog voor school naar de dokter kan. (school begon toen over 2 weken) Ik ben een dag voor school begon naar de dokter gegaan en vertelde hem dat ik trans* ben. Hij zij dat hij me hierniet mee kon verder helpen en wou mailen met een gender pyschologen. Of ik daar misschien heen kon. Daar sta ik nu op een soort wachtlijst. Toen ik naar school ging was hel losgebroken, ik voelde me meer gekwest dan ooit als iemand mij hij of hem noemde of me met mijn oude naam aansprak. We gingen met school bij een plas zwemmen en ik was de enige die niet ging zwemmen omdat ik niet in zwembroek wou. (dat vertelde ik hun natuurlijk niet dat dacht ik alleen maar) Ik had die dag van tevoren thuis zwembroek in mijn kamer aangedaan en ik voelde me heel erg bloot, vooral bij de borst. De eerste kunst les was dan weer een depressie maker. Na die les wou ik weer zelfmoord plegen en chatte toen met de kindertelefoon. Een dag erna postte ik een topic op het forum. Een tijdje erna vertelde ik het eindelijk mijn ouders en een paar dagen erna leefde ik kompleet als meisje thuis. En nu weer een weekje of zo later zit ik hier en schrijf dit mega lange verhaal.
Hier zijn nog een paar tips voor uit de kast komen:
-doe rustig aan, alleen op momenten waar jij je goed bij voelt
-het moet niet face-to-face, ik heb via een briefje gedaan anders kon ik het niet
-leg het je ouders heel goed uit meteen erna!
-accepteer het als je ouders tijd nodig hebben, de mijne vonden het eerst raar maar met de tijd steeds minder
Meer kan ik je niet zeggen, maar als je wil weten wat voor gender je bent dan moet je het gewoon uitproberen! Ik wens je nog heel veel succes!
Veel Liefs Caiya
wat een heftig verhaal zeg. ik vind dat je bij zoiets niet hoeft te twijfelen om het te zeggen. ik vind het fijn dat het je is gelukt.
