Hoi magnetronbakje weer,

Ik weet het allemaal niet meer zo goed. Laat het me uitleggen

Word waarschijnlijk lang verhaal dus sorry daarvoor

Ik ben al bijna een jaar aan het masturberen en dan denk ik altijd aan meisjes(ik ben zelf een meisje) ik word ook niet nat of zo van jongens. Ik zat dus te denken of dat wel normaal is en ik denk van niet. Ik heb 2 vriendinnen die ik vertrouw en allebij in de lhbtq+ zitten en ik heb hun verteld dat ik opgewonden word van meisjes en niet van jongens. Ze zeiden dat ik dan gay ben en ik zie mezelf dat nog wel zijn maar ik weet het niet zeker. Het verward me ook omdat ik altijd crushes had op jongens. Ik weet alleen niet of ik wel echt verliefd of zo was, of leuk of hoe je dat noemd.

Nu komt even een stuk voor indormatie om de rest daarna te snappen

Vroeger zat ik op een basisschool met een stom meisje en ze zorgde ervoor dat ik altijd alleen was. Er was alleen een meisje wat wel met mij speelde en toen was ze echt zo ongeveer alles voor mij. Ik ging alleen naar een andere school omdat door niet relevante redenen dat beter was. Alleen het meisje wat met mij speelde liet me gewoon keihard vallen. Ik heb haar wel 20 keer gebeld of zo, maar ze nam nooit op en belde ook nooit zelf. Ik vond(en vind) dit erg stom. Ik ben er denk ik ook wel erg onzeker door geworden. Op de andere basisschool was het gelukkig veel gezelliger en zo maar ik had nooit echt het gevoel dat ik belangrijk was voor iemand. Ik zat ook altijd s'avonds in bed altijd te denken ik ben zo verliefd... Maar ik was helemaal niet verliefd. Ik verzon altijd iemand of zo en ik had ook een lijstje met leuke jongens zo van die zijn leuk. Ik had ook altijd wel meerdere "crushes" maar ik zit zo bij mijzelf te denken en ik denk dat dat komt omdat ik het idee had dat dat alles op zou lossen. Dat iemand mij nodig had. Dat ik belangrijk voor iemand was. Later ging ik naar de middelbare ik was daar ook vaak alleen. Ik werd niet gepest of zo en ik mocht wel bij de rest zitten. Maar ik zat altijd alleen in de klas en ik bleef altijd metnalles over als we een groepsopdracht deden. Ik vind dat stom omdat ik ook heel graag een beetje bij de rest wil horen. Ik wil niet raar zijn.( Ik heb autisme dus ik voel mensen soms niet helemaal goed aan en zeg soms voor anderen rara dingen maar ik doe gewoon de hele tijd mijn best en probeer aardig en zo te zijn) maar ja ik denk dat ik daardoor in mijn hoofd altijd alle mogelijke "partners afging of zo en dat verward me omdat ik dan niet weet of ik ze leuk vond qua leuk of omdat ik zo raar dacht.

Door dat gesprek met mijn vriendinnen heb ik ook erg zitten denken of ik gay ben en direct begon ik al "mogelijke crushes" te zien in mensen waarvan ik wist dat ze ook op meisjes vallen. 

Ik weet nu niet of dit normaal is of dat ik een rare relatie heb met liefde of zo(denk het laatste namelijk...)

Ik ben ook heel erg bang dat doordat mensen mij zo vaak raar vinden en zo dat ik voor altijd alleen blijf en doordat ik denk dat ik misschien gay ben raak ik daar nog meer van streek want dan moet ik en liefde vinden en ook nog met een meisje en ik krijg hier gewoon zoveel stress van.

Ik weet gewoon door dit alles niet meer zoveel wat ik er mee aanmoet en dat geeft me ook stress. Ik hoop dat jullie me een beetje advies kunnen geven en het is fijn dat ik mijn verhaal even kwijt kan

Kusjes magnetronbakje