Hoi ik ben E. en dit is mijn verhaal,
Ongeveer sinds mijn 10de (ik ben nu 12) heb ik nooit iets gevoeld voor meisjes.
Niet lang daarna kwam ik er achter dat ik gay ben.
Sinds de dag dat ik die gedachten in mijn hoofd heb durf ik veel niet meer.
Hier zijn een paar voorbeelden:
Ik durf nauwelijks in de buurt van jongens te komen die ik ken.
Ik denk steeds dat het raar is om gay te zijn.
Ik ben bang voor mijn ouders reactie.
Ik kom nauwelijks in slaap.
Ik huil vaak 's nachts.
Nu verder met het verhaal,
Ik ben nog steeds niet uit de kast gekomen maar daar heb ik al een plan voor. (als je die wilt weten lees dan de paragraaf hieronder)
Mijn plan:
Ik ga dus binnenkort op kamp en mijn idee is dus om een briefje op tafel te laten liggen als mijn ouders er niet zijn en dan naar school te gaan. Wat die brief inhoud weet ik nog niet precies maar dat komt wel. Bovendien duurt kamp drie dagen (denk ik) dus dan hebben mijn ouders de tijd om de gedachtes te verwerken.
Verder vraag ik dus tips hoe ik om moet gaan met die gedachtes.
Ik hoop dat ik hierdoor beter zal voelen!
Bedankt voor het lezen!
- E
Tekst aangepast door De Kindertelefoon ivm anonimiteit