Hoi, je ouders vinden het vast wel oké want ze accepteren vast wel hun eigen kind. Ik ben zelf gay en het het vertelt met de vlag, zodat ik het niet ongemakkelijk hoefde te vertellen, miss kun je dat ook doen?

Als hun het niet accepteren is het denk ik meer dat ze aan het idee moeten wennen, dus ze gaan het wel oké vinden en vergeet niet dat jij hier ook niks aan kan doen!

Xxx mij

Hey @JustWannaBeMe,

Ik heb ongeveer hetzelfde gezegt bij de topic van @Ikbengay. (Dat daar geen vragen over komen)

ik heb het aan mijn ouders verteld door te zeggen: ik heb verkering met (naam meisje) 

Misschien kun jij als je verliefd bent op iemand zeggen: ik ben verliefd op (naam persoon).' dan stellen ze ook niet vervelende vragen zoals: hoe ben je erachter gekomen?

​​​​​​@Girl.anoniem zegt, grote kans dat ze het accepteren 

Veel succes en liefs Julie

Hey,

Ik begrijp helemaal wat je bedoelt. Het is doodnormaal om je ongerust te voelen, vooral als je denkt dat je ouders het misschien moeilijk zullen vinden om te begrijpen. Maar weet je, je bent niet alleen in deze situatie. 

Allereerst, geef jezelf de tijd. Het is oké om je gevoelens niet meteen met iedereen te delen. Kom er pas voor uit wanneer jij zeker weet dat jij er klaar voor bent!

Het is waar dat sommige ouders misschien een beetje verward of bezorgd kunnen reageren. Maar weet je, het betekend niet per se dat ze je niet zullen accepteren. Soms hebben mensen gewoon wat tijd nodig om te wennen aan nieuwe dingen. 

Je bent niet fout, raar, of minder dan anderen. En het is oké om jezelf te zijn, om van wie je houdt te houden en om te zijn wie je wilt zijn. Ja, soms kan het moeilijk zijn om jezelf te zijn als anderen je niet begrijpen. Maar vergeet niet dat er altijd mensen zijn die van je houden. Er staat altijd een ontzettend lieve gemeenschap achter je . Je bent buitengewoon. Je bent geliefd. Je bent moedig. En ik geloof in je 

Als je denkt dat ze het niet accepteren vraag dan hoe zal je als ik bi was als ze positief reageren dan moet je het zeggen en als ze negatieve reageren vertel je het niet 

Hoi @JustWannaBeMe,

wat een goeie reacties hierboven, ik heb er eigenlijk niks aan toe te voegen…

Jij kunt jezelf niet ontkennen en dat zouden zij ook niet moeten doen. Geef ze wat tijd om er aan te wennen/over na te denken of eigenlijk hoop ik dat zij even de tijd nemen om er eens goed over na te denken en niet gelijk met allerlei bijbel teksten aankomen...behalve dan bijvoorbeeld 'heb uw naaste lief’ en dat ze daarbij vooral aan jou denken...

Ik denk dat het voor jou belangrijk is / fijn voelt om het te vertellen, dat je er niet langer mee hoeft rond te lopen, dus als jij voelt dat dit het moment is om het te vertellen, dan zou ik dat doen.

Ik wens je alle succes en denk aan jou 

Btw, ik ben gay en ben vorig jaar uit de kast gekomen en dat ging goed en nu heb ik een vriendje sinds een maand of 4-5.

Gr. MickeyMouse

@MickeyMouse 

Hoi ik ben zelf ook bi en ik durf eigenlijk ook niet uit de kast te komen. Ik heb hem meer aan de meisjes kant. Ik ben zelf ook een meisje en ik ben bijna 13 dus ik heb aan een familie lid een vlag gevraagd en vrijdag 4 ik m'n verjaardag dus dan kan mijn familie zien dat ik gay ben en ik snap het, het is moeilijk mijn moeder denkt nog steeds dat ik van aandacht doe. zo kan het vaak voelen maar wees  gewoon jezelf Doe wat je zelf leuk vindt en ik snap misschien zijn Christelijk maar je bent toch gewoon jezelf en je voelt hier zelf Ik kijk nu even voorbeeld is stel dat je transgender was dan hadden ze het ook moeten accepteren want jij bent dat en jij voelt zich zo dus wees gewoon jezelf vertellen het gewoon misschien met de vlag zoals  de andere zeggen of met een appje of ga je anders gedragen ga misschien een beetje over jongens gaan praten over van ja en ik vind het eigenlijk wel fijn om bij jongens te zijn en dat soort dingen en dan kan je het uiteindelijk uitleggen hoe je voelt alsjeblieft alvast succes

Xxx TWIJFEL girl

Hoi allemaal, enorm bedankt voor alle reacties! Ik kan hier zeker wat mee en ga het ze binnenkort vertellen.

Ik hou jullie op de hoogte(als ze niet te boos worden) en spreek jullie dan weer!

Groetjes, xxx

Dat ging minders als gedacht….

5 dagen geleden besloot ik het mijn ouders te vertellen en de reactie was, hoe zou ik het zeggen, niet al te milt. Ze waren zeer boos en de bijbelteksten vlogen me om de oren en voor 3 dagen ben ik opgesloten op mijn kamer zonder enige voor van comunicatie en schermen. Eten kreeg ik gelukkig wel maar nu ik eruit ben praten ze bijna niet meer met me…

Ik ben nu nog maar weinig thuis en wandel alleen of met vrienden rond. Ondertussen heb ik mijn crush(een jongen) om verkering gevraagd en hij zij ja. Dus heb nu gelukkig iemand die me begrijpt.

Het was niet echt van veel nut maar toch bedankt allemaal voor jullie voor advies

Peace people xxx

Hoi @JustWannaBeMe,

ok, dat is dus anders gelopen dat dan iedereen inclusief jijzelf had gehoopt.

Dat is natuurlijk niet fijn en zeker niet voor jou als ik nu hoor dat je 3 dagen bent opgesloten…. dan geeft dit wat mij betreft al aan dat jouw ouders niet echt een idee hadden hoe ze dit echt aan moesten pakken…..iemand opsluiten is uit een gevoel van onmacht….dat je eigenlijk niet weet wat je ermee aan moet,,,, een soort machtsmisbruik en dan maar hopen dat daarna alles is opgelost… nou, zo werkt het natuurlijk niet.

Ik kan me ergens wel voorstellen dat ze geschrokken zijn van jouw ‘uit de kast komen', maar tegelijkertijd denk ik dan 'weten jullie niet hoe de wereld in elkaar zit dan?’, maar goed, ik wil ook niet teveel over jouw ouders zeggen, want het zijn vast beste mensen en ze hebben al die tijd wel voor jou gezorgd.

Ik hoop dat jouw ouders die 3 dagen ook nog eens goed hebben nagedacht. Die opdracht hadden ze jou waarschijnlijk ook gegeven, bedenk ik me. Ik kan me voorstellen dat jouw mening/gedachten over 'bi zijn’ daardoor niet veranderd zijn. Je had daar al veel langer over nagedacht.

Ik stel me zo voor dat jouw ouders er ook nog wel met anderen over gepraat hebben en dat ze toen iig de conclusie hebben getrokken dat jou opsluiten niet echt een manier is om tot een oplossing tot komen.

Ik ben nogal iemand die overal het positieve van wil zien, zonder natuurlijk de werkelijkheid te verliezen, maar ik zou zeggen dat er toch een klein beetje beweging in zit.

Ik gok erop dat ze nu niet ineens van het standpunt zijn van ‘we zijn het er helemaal mee eens’, maar ze kunnen jouw gevoelens ook niet helemaal ontkennen.

Jij, aan jou kunt, bent wie je bent en wel proberen te doen alsof je niet op jongens en meisjes, maar alleen op meisjes valt, maar dat gaat niet werken en doen alsof is ook onzin natuurlijk. Wie houdt wie dan voor de gek.

Als ik jou was (en ik weet dat ik makkelijk praten heb, omdat ik niet in jouw situatie zit) zou ik mijn kant van het verhaal proberen uit te leggen en daar moeten zij dan maar een manier met jou voor bedenken hoe jullie daar samen mee om kunnen gaan.

Ik kan me voorstellen dat het misschien nu nog te vroeg is om jouw vriendje mee naar huis te nemen, ook al zou dat voor jou wel het fijnste zijn. Leuk dat jullie samen iets hebben. Dat geeft steun van hem en misschien ook wel van zijn ouders, als die er van weten, maar misschien ga ik te snel.

Misschien kunnen jullie tot een soort wapenstilstand komen en jouw huisarrest is kennelijk al voorbij, , dus misschien kunnen jullie proberen weer wat meer op een normale manier om te gaan met elkaar.

Schrijf desnoods een brief waar jij jouw kant van het verhaal in uitlegt en probeer die dan zo positief mogelijk te schrijven, dus dat jij bent wie je bent en wat daar voor nodig is om te kunnen zijn wie je bent. Dus, probeer niet teveel verwijten aan anderen te maken. Dan kunnen zei die brief op hun gemakje lezen en precies weten wat het voor jou betekent.

Ik heb geen idee hoe dit uiteindelijk verder gaat, maar ik hoop dat jouw ouders, ook al snappen ze niks van liefde tussen jongens, toch een beetje interesse in jou tonen in dit onderwerp en jullie een beetje tot elkaar komen.

Vroeg of laat was dit onderwerp toch aan bod gekomen en voor jou is vroeg denk ik beter. Btw, we hebben er nu gewoon mee te dealen.

Zijn er familieleden of iemand anders die jou beter begrijpen voor wat betreft het 'bi zijn’ en misschien kunnen en willen helpen tussen jou en jouw ouders?

Dat zijn dus wat dingetjes waar ik nu aan zit te denken.

Anderen komen misschien ook nog wel met tips en dan zien we wel weer verder.

Als je zelf vragen hebt, stel ze in dit topic en dan kunnen we je misschien verder helpen.

Iig sterkte 

Gr. MickeyMouse

@MickeyMouse 

​
Mocht je nog willen weten hoe ik het hun verteld heb: ik heb de methode gebruikt die @Julie09   voorstelde. Nog bedankt daarvoor Julie.

Voor de rest heb ik het idee dat mijn vader het nu wel een beetje heeft geaccepteerd en als mijn moeder er niet is en mijn vader wel, ben ik gewoon thuis. Mijn moeder wil nogsteeds niet echt met me praten, behalve over speciale therapie enzo. Ik eet dus niet beneden bij de rest maar wacht tot iedereen klaar loop dan naar beneden en pak het eten dat er nog over is.  Veel opgewarmd eten dus. Ik heb mijn broertje trouwens nog niet genoemd. Hij is enorm in de war omdat hij ziet dat mijn moeder niet met mij wil praten en hij dus niet echt met mij durft te communiceren. Volgens mij wil hij het wel namelijk.

Ik vind veel steun in mijn relatie en een lievere vriend zou ik niet van durven te dromen. Als ik niet werk (wat ik nu redelijk veel doe) ben ik meestal bij hem te vinden.  We kunnen uren lekker op zijn bed knuffelen en praten over honderdduizend dingen. Voor de rest is het veel leuke dingen doen zoals naar de film en shoppen. 

Voor de rest wil ik jullie allemaal nog een keer expliciet bedanken voor alle hulp en steun die ik hier heb gevonden.

Als jullie willen kan ik updates blijven geven over hoe mijn leven zich vordert met het oog op mijn ouders enzo.

xxx