Hoi iedereen, 

Ik word over een maand 15, en weet al sinds mijn 11e dat ik trans ben.

Dit heb ik toen ook aan mijn ouders verteld, maar de reactie was “dat kun je nog niet weten, daar ben je te jong voor”. Ik begon toen erg aan mezelf te twijfelen, kon het toch zijn dat ik het mis had omdat ik nog te jong was?

Ik experimenteerde dus een paar maanden met het label genderfluïde, maar eigenlijk voelde ik me nog steeds een jongen en had ik nooit ‘vrouwelijke’ dagen. Ik was toen twaalf, en het ging niet erg goed met mij qua mentale gezondheid. Mijn moeder wilde dat ik jurkjes en rokjes aan deed, en mijn haar mocht niet kort. Ik heb het toen aan mijn ouders verteld, dat ik toch een hij ben en ik vroeg ze of ze me ook zo konden noemen. “Nee” was het antwoord, “dat kunnen wij niet”, “je kunt niet trans zijn, je dacht net nog dat je iets anders was”.

Ik heb uiteindelijk een jaar later zelf mijn haar geknipt, op mijn dertiende. En ik voelde me zo vrij, zelfs al was het nog niet als kort als ik het wilde, ik voelde me eindelijk thuis in mijn lichaam. Ik weet dat haar geen gender heeft, dat jongens lang haar kunnen hebben en meisjes kort haar. Maar in deze wereld wordt je toch aangezien voor een bepaald gender op basis van hoe je eruit ziet. De eerste keer dat een vreemde me een hij noemde, voelde ik me zo, zo blij. Maar elke keer dat ik het gesprek over mijn gender begon bij mijn ouders, kreeg ik ontwijkende antwoorden en vaak ook ruzie. Mijn moeder wilde graag een dochter met mijn oude naam toen ze zwanger was, maar ik ben geen meisje. Op school lukte het om docenten me een verkorte versie van mijn oude naam te laten noemen, en soms zelfs hij/hem voornaamwoorden. Maar als docenten dan vragen stelden aan mijn moeder, zei ze “ja, we noemen *haar* zo als we met *haar* praten, maar als we over *haar* praten noemen we *haar* gewoon oude naam]”. Ik kwam echt geen stap verder. Door mijn beperking heb ik extra afspraken met school, mijn moeder gebruikt dit als excuus om me niet mezelf te laten zijn op school. Dan wordt het namelijk te “ingewikkeld” voor docenten. 

Begin dit jaar begon ik online en met vrienden te experimenteren met namen. Ik kwam uiteindelijk uit op een naam - tekst aangepast door Kindertelefoon en dat voelt echt zo vertrouwd, en zo fijn. Na een tijdje vertelde ik het aan mijn vader. Die had er moeite mee, zei hij. “Je mag geen operaties of aan de hormonen” - voegde hij er aan toe. Alsof dat te maken had met mijn nieuwe naam. 

Nog een aantal maanden later (dit jaar, 14 nu), nog steeds geen verbetering. Ik knipte mijn haar opnieuw, omdat ik een half jaar lang niet naar de kapper had kunnen gaan. Dat is het kortste dat mijn haar ooit geweest was, en ik voelde me zo zelfverzekerd. Mijn moeder kwam er via via achter, dat ik aan een aantal vrienden had verteld dat ik die naam genoemd wil worden. Ze was ‘gekwetst’ omdat dit een traject was dat we ‘samen’ aan het aflopen waren, en zij er nog niet klaar voor was om mij een ‘hij’ te noemen. Dat was een aantal maanden geleden, dat is nu nog steeds zo. 

Het voelt alsof elke keer dat ik klaar ben om een stap verder te gaan, mijn moeder me tegen houdt en juist weer tien stappen terug wilt. Ik weet echt niet wat ik moet doen. Ik voel me zo opgesloten in mijn lichaam, en ik kom maar niet verder. Ik ben er klaar voor om op een wachtlijst te komen, maar mijn moeder kan het niet eens aan om me een hij te noemen. Ik heb al drie jaar op haar gewacht, ik weet niet hoe veel langer ik dat nog kan. Ik merk dat ik steeds depressiever wordt. Ik kan niet mezelf zijn, en dat wurgt me gewoon van binnen. Ze zeggen dat ze van me houden, maar accepteren doen ze me niet.  En dat vind ik moeilijk. Ik voel me erg schuldig omdat ik hun dochter niet kan zijn, en omdat ik ze soms haat vanwege hun onbegrip. Ze doen niet eens hun best om het te begrijpen. 

Laatst maakte ik een nieuwe vriend. Hij is ook trans, 13 jaar oud. Hij kwam dit jaar uit de kast, en zijn moeder helpt hem enorm. Hij is nu al op een wachtlijst, en op zijn vijftiende aan de beurt voor operaties (wachtlijst, neem ik aan - ik weet het niet eigenlijk). Ik word komende maand vijftien, en ik kan mijn moeder me niet eens een hij laten noemen. Het voelt zo verstikkend, al dit wachten. En ik voel me kut omdat ik zo jaloers ben op die vriend. De wachtlijsten zijn zo lang, en het voelt alsof ik al op een persoonlijke wachtlijst zit bij mijn familie voordat ik überhaupt ergens aan kan beginnen. 

Ik heb heel veel moeite met onderzoek doen over de wachtlijsten en over hormonen. Op sites zoals Transvisie, Transgenderinfo en andere soortgelijke websites, kom ik niet heel ver. Het is zo veel informatie dat het me niet lukt om goed onderzoek te doen. Weet iemand vanaf welke leeftijd je zonder ouderlijke toestemming op een wachtlijst kan komen, en hoe dat dan moet? Moet het via de huisarts of ergens anders? Ik kom er echt niet uit. 

Ik moest dit allemaal gewoon even kwijt. Zelfs als niemand reageert is het al heel fijn om alles op te kunnen schrijven en het gevoel te hebben dat eindelijk iemand luistert. 
 

Mvg

Tekst verwijderd ivm forumregel 3 door de Kindertelefoon.