hey!
Iedereen ziet mij als een super leuk en vrolijk meisje dat nooit verdrietig is maar altijd blij. op school, bij de handbal ( sport ) en thuis vaak ook. Maar echt diep van binnen voel ik me vaak heel kut. Ik heb het gevoel dat ik niet genoeg ben voor anderen. dat ze geen vrienden meer willen zijn, want bij sommige moet het altijd maar weer van mijn kant af komen en soms krijg ik dan ook pas een dag later weer antwoord. maar als een van mn vriendinnen zich is kut voelen, snapppen ze me vaak. dan probeer ik zo erg me best voor hen te doen met goed advies geven. maar als ik me een x kut voel hou ik het meestal in me, en als ik het dan deel met een van mn vriendinnen dan wordt er niet eens op gereageerd of krijg ik alleen het antwoord ´ dat is kut ´ terug. aan mn ouders wil ik het ook niet vertellen want zij zijn meestal 1 van de redenen waarom ik me kut voel of heel verdrietig ben, want bijv. eerst is het dan heel gezellig en maak je grapjes enzo maar als het iets iets te ver gaat worden ze gelijk boos en schreeuwen ze dat ik me maar is normaal moet gedragen enzo. of als mn ouders boos zijn op mn broer of broertje reageren ze het af op mij en doen ze weer alsof ik alles verkeerd doe terwijl ik eigenlijk niet eens wat heb gedaan. maar de ene keer kan ik het weer super leuk met ze hebben. dus als ik zo verdrietig ben en ik hoor iemand de trap oplopen ofzo dan droog ik me tranen meteen en doe ik alsof er niets aan de hand is.
Door thuiswerken zit/ zat ik vaak ook met mn ouders thuis dit heeft ook niet echt geholpen ofzo en het is sinds quarantine dat ik me vaak echt zo voel.
ook voel ik dat ik de laatste tijd heel erg snel geiriteerd raak en dat ik dan een paar uurtjes heel chagarijnig kan zijn. maar dat is nog lang niet het ergste van dit verhaal, dat vind ik namelijk wat erboven staat. hebben jullie misschien iets van tips dat ik wat lekkerder in mn vel ga zitten ?
Groetjes!
