Hi! Ik ben een FTM transgender en 14 jaar oud. Ik kom uit een erg strict religieuze familie en ben dus niet uit de kast, en ik plan om dat ook niet te doen. Laatst vroeg mn vader ineens om al mijn apparaten (wat hij wel vaker doet) en even later zat ik in mn ouders’ slaapkamer waar ze tegen me schreeuwde en zeiden dingen zoals “wat zou jij doen als je een ‘dochter’ had zoals jij?”. Voor context, op mijn telefoon etc stonden tekeningen die gore en monsters bevatten en texts van vrienden waar ik erg close mee ben. Vervolgens werd ik naar mn kamer gestuurd terwijl ze verder keken. Mijn vader stormde mn kamer binnen en sloeg mijn telefoon kapot en schreeuwde tegen me dat ik een demoon en satan aanbidder was, ook al heb ik mezelf nooit met zo’n religie bezig gehouden. Hij heeft vervolgens mijn schetsboek bijna leeg gescheurd en mijn favoriete boek weggegooid. Ik ben nooit ontzettend open geweest over mijn problemen met mijn ouders, eerder omdat ik er straf voor zou krijgen of mijn ouders zijn het probleem. Over dat soort dingen waren ze ook erg pissig. Mijn vader noemt me ook vaak een huilbaby of dramatisch en ondankbaar als ik ergens over praat, ook een van de redenen waarom ik niet vaak mn mond open trek.
Nu zijn er nieuwe ‘regels’: Ik mag niet alleen in mijn kamer zijn, behalve als ik aan het slapen ben. Ik heb geen manier om met mensen contact te maken vanuit huis sinds ik geen tablet of telefoon meer heb. Ik mag alleen mijn laptop gebruiken voor school (waar ik dit nu op type) dus ik ben al bang om dit te posten. Ik mag alleen content kijken wat mijn ouders hebben aangezet. Ik mag mijn deur niet dichtdoen en ik mag niet iets doen buiten school en moet gelijk naar huis. Ook willen ze dat ik geen contact meer heb met een paar van mijn beste tot enige vrienden, op school of buiten.
Nu was ik al erg onrustig en depressief, maar met dit erbovenop is het nog moeilijker. Ik voelde mij al erg bang rond mijn vader en zocht meestal contact met vrienden online om mezelf rustig te maken, maar die optie is er dus niet meer. Ik ben constant alert en kan me nergens meer op focussen. Ook is het pijnlijk om te horen hoe andere dit soort regels schandalig vinden en dat hun ouders dat nooit zouden doen. Het is dat ik heel erg word vertelt dat dit allemaal komt omdat ik zo’n onbetrouwbaar en ondankbaar kind ben en dat geloof ik ook. Ik probeer mezelf in te spreken dat als ik 18 ben en ik uit huis ga, dat alles oké zal zijn, maar ik weet niet hoelang ik dat volhou. Zelf zit ik nu met of ik gewoon dramatisch ben en dit verdien of dat misschien mijn ouders echt een groter mentaal probleem zijn dan ze denken.
