Ik kon niet meer, vorige nacht om half 3 heb ik er een einde geprobeerd aan te maken. Het is niet gelukt, ik nam een overdosis pillen. Ik werd misselijk daarna en ben gaan slapen maar ben gewoon weer wakker geworden vanochtend.
Ik zag het niet meer zitten, mijn ouders deden vervelend, mijn broertje zou weer terug komen, al mijn vriendinnen laten me zitten. Ik had alleen nog mijn vriend over. Ik had gister alleen echt een stomme dag iedereen deed boos tegen mij, ik reageerde het af op mijn vriend. Toen ontstond er ruzie. Ik was zo verdrietig dat ik het niet meer zag zitten. Uiteindelijk hebben we het goed gemaakt voordat we gingen slapen. Net heb ik hem verteld wat ik gisteravond heb gedaan. Ik was erg bang wat zijn reactie zou zijn. Hij weet dat ik een gehandicapt broertje heb en ouders die mij slaan, hij weet dat ik mezelf snijd. Maar ik was heel bang voor zn reactie. Hij was erg verdrietig, ik wil niet dat hij verdrietig is. Ik vraag me soms ook echt af, waarom zoekt hij niet een meisje die niet zoveel shit heeft als ik? Ik ben nergens goed voor. Aan de andere kant wil ik heb geen pijn doen. Als hij er niet was had ik meer pillen genomen. Op dit moment de enige motivatie om er nog te zijn is hij, ik wil hem niet kwetsen, ik wil dat het leven gewoon beter wordt.
Tekst aangepast door De Kindertelefoon, op grond van forumregel 6: plaats geen triggerende of schadelijke content.
