Heel vervelend dat je je zo voelt! Ik doe zelf ook aan zelfbeschadiging, maar niet zo erg dat ik veel littekens heb. Ik snap je gevoel dus wel en ga je proberen te helpen. Vroeger heb ik ook die zelfmood gedachtes gehad, maar niet super erg en heb nooit een poging gedaan.

Ik zou je echt aanraden om dit met je ouders te bespreken en de psycholoog. Hoe je je echt voelt, wat je hier beschrijft. Zodra hun dat weten kunnen ze kijken voor juiste hulp, omdat je aangeeft dat die psycholoog en jeugdconculent niet veel helpt.

Als je die zelfmoordgedachtes weer hebt kun je met 113 of de kindertelefoon te bellen. Die zijn altijd bereikbaar!

En onthoud dit altijd: je bent het waard om te leven. Echt waar. En er zullen altijd mensen zijn die je minder aardig vind of die vervelend doen, maar laat daar je leven niet vanaf hangen. Jij leeft omdat je het waard bent❤️🍀

Ze horen niet boos te worden. Als je je daar ook rot over voelt zou ik toch overwegen naar een instelling te gaan.

Voor de zelfmoord is mijn tip een doel te stellen net als ik. Als ik geen doel had was ik allang dood. Ik heb als doel kinderarts worden. Bedenk ook zoiets. Denk eens na over hoe je familie zou reageren als je er niet meer bent. (Als je denkt dat ze negatief reageren moet je daarmee stoppen).