Hoi,

ik ben 14 jaar en doe al zo’n 2 jaar aan zelfbeschadiging.  Ik durf mezelf nooit echt depressief te noemen omdat ik weet dat andere het veel zwaarder hebben dan ik, maar ik denk wel aan zelfmoord. Vrienden van mij weten dit maar kunnen me niet helpen. Mijn ouders weten van niks en dat wil ik het liefst zo houden. Mijn familie is namelijk niet echt de makkelijkste familie. Mijn ouders zijn gescheiden en mijn broers praten niet meer met mijn moeder en iedereen kraakt elkaar af. Ik zit daar als jongste tussen in. Ik hoor iedereens verhaal over hoeveel ze elkaar haten en kan het niet meer aanhoren. Ook deal ik met mijn eigen problemen. Sinds dat mijn ouders gescheiden zijn en al die ruzies zijn begonnen (dat is al zo’n 8 jaar geleden) heb ik last van een stem in mijn hoofd die zegt dat ik niet goed genoeg ben en het niet waard ben om te leven. Dit klinkt vast alsof ik gek ben, daarom heb ik dit ook nog nooit iemand verteld. Die stem hoor ik altijd. Het ene moment is hij te negeren maar het andere moment kan ik het niet uitstaan. Ik heb ook last van paniek aanvallen en faalangst. Iedere keer als ik in paniek raak moet ik mezelf pijn doen om weer tot rust te komen. Ik heb al littekens op verschillende plekken op mijn lichaam en krijg vragen over mijn littekens maar ik zeg niet tegen mensen dat die littekens komen omdat ik mezelf snijd. Ik bedenk meestal een smoesje. ik heb al meerdere keren manier opgezocht om zelfmoord te plegen en heb het al 3 keer geprobeerd. Maar ik kan zelfs niet een einde aan mijn eigen leven maken dus wat kan ik wel.  Ik klink nu vast als een hopeloos persoon, maar ik dacht als ik met niemand kan praten hierover die ken dan doe ik het maar anoniem in dit forum.