Skip to main content

Hi ik ben een meisje van 12 jaar oud.

 ik schrijf dit zodat ik aan iemand eindelijk mijn verhaal kwijt kan. Iemand  die er niet gemeen over gaat doen of  het doorverteld.

 

In mijn eerste topic heb ik mijn reden gedaan maar ik leg hem nog beter uit.

Oké, ik ben 2 jaar geleden naar een nieuwe plaats verhuisd, op mijn vorige school werd ik gepest en in elkaar geslagen. ( dit was niet de reden om te verhuizen. )Ik werd daar gepest vanaf groep 3 tot groep  5. Want in groep 5  verhuisde ik naar een andere plaats.  

Het ging in die nieuwe plaats heel goed.

Ik haalde ineens alleen maar 10 en. En ik was heel erg populair.

Terwijl ik op de vorige school blij was met een 3.

Oké, in groep 6 ging het dus goed.

In groep 7 ging het net zo goed met de cijfers.

En populariteit.

Alleen begon ik aan mijzelf te twijfelen, ik begon mijzelf lelijk, arrogant en nog veel meer te vinden. Maar ik kon het over mij heen zetten omdat ik dacht dat er mensen waren die van mij hielden.  Ik hield me dus groot maar. in groep 8 

( dit schooljaar ) begin het gedoe pas echt!

Oké ik bedoel dit schooljaar vrolijk en was blij om mijn klas weer te zien.  En we hadden de leukste meester van de school. En we zouden op schoolkamp gaan over een paar weken.  ( we hebben schoolkamp aan het begin van het jaar. )

Maar na 2 weken veranderde  dat.…

Ik sprak met mijn vriendinnen af in het park,

En we praatte veel. Ze waren alle 3 verliefd op dezelfde jongen. En ik toen oook. Hij had mij vorig jaar 2 keer gevraagd. En ik heb nee gezecht door de chacarijnigheid van mijn vriendinnen. Maar ze vertelde mij dat hij over mij roddeld. En ze vertelde verhalen precies na zoals ik ze in het GEHEIM aan hem heb verteld.

Ik was gebroken en ook nie meer verliefd. En dit ging zo bij de hele klas. Niemand was nog te vertrouwen. Mijn vriendinnen vertelde alles aan iedereen. En ze roddelen net als  de hele klas over mij. En ze willen het nog steeds nie toegeven.  Terwijl ik alles wat ik kan doe voor de klas..…

Ik begon te geloven. Wat ze zeiden..

Dat ik lelijk arrogant wn dat soort dingen ben. Ik voelde me slecht en begon mijzelf te snijden.

Zelfs mijn ouders zeiden stiekem gemene dingen over mij. Op een dag werd ik in de klas betrapt met krassen op mijn arm. Ik zei gwn dat ik was uitgegleden over een scherpe vloer en iedereen leek mij te geloven. Het begon alleen maar erger te worden ook het geroddel het ging zover dat ze zeiden dat ik beter dood kon gaan. Ik doe nu nog steeds of ze niks  zeggen. Maar ik begon in te zien dat de wereld beter af is zonder mij. Ik pleeg meerdere keren per dat een poging tot zelfmoord, Helaas allemaal mislukt. :( 

Ik kon het niet meer aan en begon op een dag  begon ik ineens te huilen in de klas het was de dag van mijn verjaardag. Maar het was de stomste dag ooit. Ik voelde me alleen. De meester wou alleen met mij praten en ik moest wel.…

Hij wist gek genoeg precies wat er aan de hand was. En hij ligte die dag nog mijn ouders in.

Het was ook de dag van.mijn kinderfeestje. Ik had alle meiden van de klas uitgenodigd voor een slaapfeestje. Om te hopen dat ze dan stopte  met roddelen. Maar het was verschrikkelijk..…

Niemand luisterde naar mij.…

Een paar andere meiden hadden de leiding over MIJN slaapfeestje over.

 

Het was allemaal verschrikkelijk…

mijn ouders wisten het en gingen mij alleen maar ondervragen. Het werd alleen maar erger en ik zat de hele dag alleen op mijn kamer. 

Ik zette bij de rest een toneelstukje op om net als of te doen dat het goed met me ging.

Vooreerst heb ik ook last van slaapproblemen ik slaap met geluk 1 uur..…

Nu weer veder met het verhaal.

Mijn moeder had stiekem een therapeut ingehuurd en ik moest erheen.

Het enige voordeel was dat het onder schooltijd was. Ze was gemeen, luisterde niet, en dacht precies te weten hoe het zat. Maar dat is nie zo.

Gelukkig mocht ik naar een  maand weg. 

Maar helaas moest ik naar een andere therapeut. Met haar kon ik het beter vinden en ik hoefde hier maar 3 keer heen. 

Helaas moest ik hierna naar naar heftige therapie . Het is daar heel stom. Ook zijn mijn ouders heel streng. Het is moeilijk om dit geheim te houden. Oooh ja....     kamp was verschrikkelijk, we mochten niks, en de kinderen mocht ik nie.

Ik wens nog steeds iedere dag op de dood.…

 

Het verhaal is uiteindelijk toch maar 1 deel ;)

Bedankt voor het lezen!

 

 

 

 

Heyo,

Jemig wat heftig om te lezen dat je vriendinnen zo je leven hebben verpest eigenlijk. Ik hoop dat je nu niet meer bevriend bent met deze "vriendinnen". Want een echte vriendin roddelt niet over jou, maar steunt je.

Zelfs mijn ouders zeiden stiekem gemene dingen over mij.

Hoe kwam je hierachter? Heb je ze echt dingen horen zeggen, of heb je gezien dat ze zachtjes praatte en jouw kant is op keken, of dat ze stopte als jij kwam? Al jij ze echt hebt betrapt op het zeggen van negatieve dingen over jou, dan is dat volkomen te recht (dat je boos bent, en verdrietig). Maar het kan ook zijn dat je door alle negatieve dingen rond om jouw en je vriendinnen last kreeg van waan ideeën.  

Ik pleeg meerdere keren per dag een poging tot zelfmoord, Helaas allemaal mislukt. :( 

Dat is niet goed dat je zoveel pogingen doet in zo'n korte tijd periode.  Dit kan er ook voorzorgen dat je je alleen maar erger en erger gaat voelen. Want het mislukt toch constant.

Dus waarom wil je nog niet dood? Er moet iets zijn dat je op een of andere manier positief houdt. Of tenminste waarom je er nog niet uit wilt stappen. Wat is dat?

Begrijp me niet verkeerd en waarschijnlijk heb je dit al is eerder gehoord. Mensen die echt zelfmoord willen plegen, die weten altijd wel een manier. Mensen die met hun zelfmoord naar buiten komen en dat via hier, of openbaar vertellen. Weten dat er ergens nog iets is dat hun in leven kan houden, of hebben nog hoop dat het beter komt. Ook al zullen we allemaal denken van niet.

Ik ben natuurlijk mega blij dat je dit hier met ons deelt. Want jij hebt dan dus nog ergens hoop. En ik wil samen met jou erachter komen wat jou positief houdt. Wat is het gene waar jij nog om kan lachen, waar jij blij van wordt? 

Hoe zit het nu met de professionele hulp? Heb je er momenteel 1 of meerdere? Het beste lijkt mij dat je samen met je ouders een afspraak maakt bij de huisarts en vraagt naar een psycholoog.  Die mensen zijn er beter op gestudeerd om mensen met een depressie te helpen of te steunen. En de meester (leraar) spreek je daar nog wel is mee? Zo niet dan zou je dat is kunnen doen.  Want hij lijkt jou wel te begrijpen.  En hij wilt wel actie ondernemen om jou te helpen.  Misschien kun je samen met hem opzoek gaan naar professionele hulp. Je kan hem dan ook vertellen dat je ouders niet goed mee willen werken. 

See ya!

Spookyzx. 


Heyy

Ik vind het echt vreselijk dat je leven zo verloopt. En dat zeg ik heus niet om je blij te maken ofzo. Dat meen ik ook. Misschien als je nog eens met zelfmoordgedachtes zit: als je jezelf van het leven ontneemt doe je hen misschien een plezier, dat helpt misschien om je ertegen te verzetten. Ik zou zeggen, trek je niet teveel aan van het verleden, het is te voorbij. Er valt niks meer aan te veranderen. Richt je meer op je toekomst; je studies en dat soort dingen. Laat je niet doen door wat andere van je zeggen. Jij bent de enige die je verhaal kent, dus moeten anderen ook niet over je oordelen. Zo blijkt de wereld nu eenmaal te werken. Het leven is veels te kort om over ieder moment te piekeren. Voor je het weet is het voorbij en heb je alleen maar gepiekerd. Zou jammer zijn, nee? Ik hoop in ieder geval dat ik je een beetje geholpen heb. Als je nog dingen zou willen vragen, wil je me dan taggen in je antwoord, anders zal ik het niet zien. Dankjewel

Hoop dat je hier iets aan hebt en dat je er sterker uitkomt dan je erin bent gegaan.

Kaas123


Spookyzx,

Ik heb wel meer dingen geprobeerd.

Zoals een  aanrijding proberen te doen.   

( maar wel zo dat de bestuurder niet om het leven zou komen) helaas remde hij te vroeg.

Ik heb nu hulp van 1 iemand maar het gaat er Alle een maar slechter door.


Ik weet hoe het voelt als je hulp krijgt en je het gevoel hebt dat het daardoor alleen maar slechter gaat.... 

Ik kan je aanraden om een psychotherapeut in plaats van een psycholoog te pakken die gaan meestal met je leuke positieve dingen doen waardoor het niet voelt alsof je naar beneden wordt gehaald

Ook helpt het als je een klik hebt met hulpverleners

 

Ben je nog vrienden met die nep vriendinnen anders raad ik je ook aan om meteen het contact te verbreken

Ook heel jammer van je slaapfeestje 

En dat je ouders je constant (vervelende) vragen stellen

 

Meerdere malen per dag zelfmoordpoging proberen te doen haalt je alleen maar meer naar beneden ik probeerde het ook ik zag overal mogelijkheden om het te doen

Maar het helpt niet je voelt je er alleen maar slechter door 

En als je het echt wilt doen kan ik je aanraden om contact te leggen meer 113 zei kunnen helpen met zelfmoord gedachtes en plannen

 

Ik hoop dat je hier iets aan hebt

x prinses x


Reageer