hee, sorry als dit een beetje een heftige tekst is. ik doe al een tijdje aan zelfbeschadiging. Alleen ik heb het idee dat het steeds heftiger word. Het begon heel licht met mezelf een beetje krassen of slaan, maar het word steeds erger: elk ding wat ook maar een beetje mis gaat wil ik bezelf meteen pijn doen.
Ook geeft het snijden niet echt meer die kick dus wil ik iets anders proberen, maar ook weer niet want dan word het alleen maar erger van en krijg ik meer littekens. Ook ben ik een soort boos op mezelf als ik niet diep genoeg ga, of als ik mijn littekens lichter zie worden wil ik gelijk nieuwe maken, maar aan de andere kant wil ik er geen littekens bij hebben. Of als ik iemand anders diepere littekens zie hebben voel ik me ook stom en teleurgesteld in mezelf. Of als iemand lichtere heeft voel ik me trots, maar dat is natuurlijk niet goed.
Ik heb een vriendin die ook aan zelfbeschadiging doet, maar zij stuurt er soms fotos van dat is natuurlijk wel raar, maar ik wil haar heel graag helpen. Maar ik word dan heel erg getriggerd door die foto, waardoor ik het gelijk zelf ook weer wil doen. Maar ik durf niet tegen haar te zeggen dat ik die fotos niet wil zien, want zij weet niet dat ik het doe en ik wil er voor haar zijn. Ik dwing mezelf elke dag om het niet opnieuw te doen, in het begin lukte dat echt best goed en lukt het om een maand lang clean te blijven, maar door al deze dingen word het steeds moeilijker en lukt het bijna niet meer. Ook worden de gevolgen er steeds groter van; ik krijg het steeds zwaarder, ik word steeds minder blij, alsof er een soort somber doek over de wereld zit. Ook omdat het zomer word stress ik heel erg over dat mensen mijn littekens gaan zien. Dus ik wil heel graag stoppen, maar het lukt gewoon NIET.
Herkent iemand dit? Of heeft iemand tips?
X
