Hey mensjes die de moeite nemen om dit te lezen,

Nou, dus met mn ouders heb ik eigenlijk nooit een band gehad. Ze geven me nooit een knuffel, en praten lukt gewoon niet bij hun. Dat is een feit. Het voelt verkeerd, maar ik kan dr wel mee om gaan. Geen probleem. 

Ik probeer altijd zoveel mogelijk naar mn vrienden te luisteren, wat ze te zeggen hebben en hun geklaag aan horen, hun horen praten over hun crush ect. Ik doe oprecht mijn best om er dan voor ze te zijn enzo.  Zelf praat ik eigenlijk niet vaak, maar praten hoort niet zo bij me, praten is eng. Dus ik luister. En hoe erg ik ook mijn best doe om gewoon aardig te zijn, ze blijven zeggen dat ik niks doe voor onze vriendschap. En ik doe zo mn best.

Dat alles maakt dat ik mn vrienden eigenlijk ook niet zo meer mag. Ik kan ze gewoon dumpen, maar dat verdienen ze niet. Ze commanderen me vaak zoals 'pak mn telefoon' en 'pak een stoel voor mij' en ik heb verschillende groepjes vrienden, maar ik heb maar een vriendin die dit niet doet.

Ik probeer ervoor te zorgen dat mijn zusjes niet zo gaan voelen als dat ik me doe. Maar hun lijken dat niet te voelen, ze lijken compleet anders te zijn dan mij.

Ik voel me alleen, door die reden, maar ook door mijn LGBTQ intidentiteid, gender dysmorpia en angst. Ik heb geen idee wat ik hier aan kan doen, hopelijk kunnen jullie tips geven ofz.

X

(En ja ik weet ik ben gevoelig, ik weet ik overdrijf zoals ze in de kinder telefoon chat zeiden >;(  )