Hey allemaal,
Ben gelukkig al heel lang van mijn paniekaanvallen af. Alleen nu merk ik dat ik erg emotioneel en negatief ben. Ik zet dagelijks alles op alles om mij gewoon goed te voelen. Alleen ik merk dat ik mij een buitenbeentje begin te voelen. Ik loop inmiddels bij 4 verschillende hulpverleners. Een coach, psycholoog, psychiater en een schoolpsycholoog. Ik heb geen behoefte meer aan wekelijkse gesprekken, elke dag de vraag van klasgenoten wat er vandaag is. Een overspannen moeder en mijn broertje die er volledig onder lijd. Ik begrijp niet waarom ik het mezelf zo moeilijk maak. Op school maken docenten zich continu zorgen om mij, ook mag ik dingen niet die ik wel wil of leuk vindt. Om leerling mentor te worden moest ik eerst op een gesprek. (3 dagen mee op kamp en hulp aanbieden voor bruggers) Ik mag vele opties binnen maatschappelijke stages niet puur uit voorzorg. Dit maakt het voor mij alleen maar erger. Ik weet dat ik in de knoop zit met mezelf maar er zijn periodes en dagen dat het goed gaat, alleen vele situaties en mensen helpen mij herinneren dat dat het niet oke gaat.
Herkent iemand zich hierin. Ik heb het voornamelijk om het stukje klaar zijn met het negatieve.. En klaar zijn en moe worden van alle gesprekken. Ik wil gewoon normaal zijn en zo voel ik mij niet. (voor overige informatie, ik heb faalangst, en ben een hsp’er)
Liefs van mij <3
