mijn ouders zeggen vaak piijnlijke dingen tegen mij en bekritiseren mij ontzettend.
een voorbeeld: "jij bent de reden dat dit gezin kapotgescheurd wordt."
"we willen je uit huis zetten"
zulk soort dingen. boos schreeuwend. ik heb geprobeerd hierover te praten maar ik ben er goed achter gekomen dat dit alles en altijd mijn schuld is. ze hebben altijd gezegd dat ik het probleem ben in dit gezin, en na verloop van tijd ga je er zelf in geloven.
ik merk dat ik hierdoor sociaal angstig ben, ontzettend lage eigenwaarde heb en slecht ben met kritiek.
bij m'n bijbaantje krijg ik soms (gezonde) kritiek. ik moet dan zo erg m'n best doen om m'n tranen te bedwingen.
als ik überhaupt op mensen af durf te stappen, durf ik niks te zeggen. ik ben bang dat ze over me gaan oordelen.
ik ga geen enkele confrontatie aan met wie dan ook. zodra iemand dit bij mij doet, gewoon een gezonde discussie, klap ik dicht, moet ik huilen en duik ik in elkaar.
mijn vrienden zeggen altijd tegen mij dat ik moet ophouden met zovaak sorry zeggen. ik heb het niet door, maar ik zeg het heel vaak.
ik kan nog wel even doorgaan met gevolgen opschrijven, maar het komt er op neer: ik heb geen idee hoe ik deze emoties moet verwerken. sommige nachten lig ik huilend op bed, denkend dat het beter zou zijn voor iedereen als ik niet geboren zou zijn.
soms kom ik bij mensen thuis met een liefdevolle thuissituatie en moet ik bijna huilen. ik wou dat ik dat had gehad.
ik wil er eigenlijk niet over praten want ik wil niemand tot last zijn. een vriendin van me weet wel dat ik niet erg gewaardeerd word thuis, maar ik heb er nooit heel veel over vertelt.
soms heb ik ruzie met m'n ouders en barst ik in tranen uit. spontaan. m'n ook uder beginnen dan weer tegen me te schreeuwen dat ik niet moet huilen. ik vind het niet leuk meer thuis. ik ben liever op school maar dat kan op dit moment ook niet. er zijn ook wel momenten waarop ik bijvoorbeeld leuk met m'n moeder een serie kijk, maar dat wisselt zich af met dit extreme gedrag. misschien ben ik ook wel het probleem, maar dat weet ik niet. ik weet niet of ik moet geloven dat ik het probleem ben of dat ze mij dat alleen maar hebben geprobeerd wijs te maken.
ik ben bang dat hier vrij weinig aan te doen valt
ik hou van jullie dat jullie de tijd nemen om dit te lezen, oprecht.
