Hallo,
Ik weet eigenlijk niet waarom ik dit nog probeer, er is nooit iemand die mij begrijpt, er is nooit iemand die iets anders zegt, iets speciaals. Iedereen zegt altijd maar hetzelfde. Maar goed, het is verkeerd van me om hulp te verwachten, dus ik kan alleen maar hopen dat iemand de moeite doet om me te proberen te begrijpen.
Ik ben 13, bijna 14. Sinds 13 december 2019 voel ik me slecht. De aanleiding doet er niet toe, nu niet meer. Ik heb hulp gezocht, vanaf de derde dag heb ik hulp gezocht, overal. Ook hierop antwoord iedereen altijd hetzelfde, namelijk dat het al een grote stap is om hulp te zoeken. Zeg dit alsjeblieft niet nog een keer, ik heb het te vaak gehoord om het nog te geloven. Het was helemaal geen grote stap, het maakt het er alleen erger op. Hoe meer hulp ik zoek hoe meer hulp ik nodig heb. Elke stap voorwaarts zijn er twee achterwaarts. Of zo voelt het in elk geval.
Het lijkt gemeen, maar ik wens weleens dat er iets ergs gebeurd, dat ik in het ziekenhuis terechtkom, of dat mijn ouders doodgaan. Zelfs in mijn ogen lijkt het gemeen om dit te willen, maar dan zou ik tenminste een reden hebben om me slecht te voelen. Als ik weet wat het probleem is zou het zo veel makkelijker zijn om een oplossing te vinden.
Misschien ben ik dat wel, een sadist. ‘Hey, ik ben hoogsensitief en hoogbegaafd… oh ja, en een sadist.’ Vannacht had ik een mooie droom, al ben ik waarschijnlijk de enige die dat vind. Er waren drie mensen, persoon A, persoon B en persoon C. Het kwam er op neer dat persoon C (want de andere twee interesseerden me niet) een messteek had, in zijn zij. Het bloedde, hij schreeuwde, andere mensen ook. Hij lag op de grond, iemand anders drukte zijn handen tegen de wond.
Het klinkt gemeen he? Dat ik zo’n dingen droom, en dat ik het nog leuk vind ook. Ik heb dit niet bij alle mensen, enkel bij sommigen, en dan alleen personages uit boeken en films. Ik weet niet wat het is, ik heb het al mijn hele leven maar weet nog steeds niet wat ik ermee moet.
Ik ga naar een psycholoog, en volg therapie bij de dokter. Hij zei dat ik er beter uitzag, ik voel me niet beter. Ik heb een leuke familie, vrienden, een goede school, haal goede punten. Ik ben in iedereen z’n ogen perfect. Maar als je nu deze tekst leest denk jij er dan ook zo over? Mij doet het denken aan Monster: “Sehen Sie mich! Sehen Sie mich! Das Monstrum in meinem Selbst ist so grob geworden!”
Hilfe! Das Monstrum im mir wird explodieren!
