Vraag

Wie ben ik?

  • 26 June 2020
  • 6 reacties
  • 93 Bekeken

  • Anonymous
  • 0 reacties

Hallo,

Ik weet eigenlijk niet waarom ik dit nog probeer, er is nooit iemand die mij begrijpt, er is nooit iemand die iets anders zegt, iets speciaals. Iedereen zegt altijd maar hetzelfde. Maar goed, het is verkeerd van me om hulp te verwachten, dus ik kan alleen maar hopen dat iemand de moeite doet om me te proberen te begrijpen.

Ik ben 13, bijna 14. Sinds 13 december 2019 voel ik me slecht. De aanleiding doet er niet toe, nu niet meer. Ik heb hulp gezocht, vanaf de derde dag heb ik hulp gezocht, overal. Ook hierop antwoord iedereen altijd hetzelfde, namelijk dat het al een grote stap is om hulp te zoeken. Zeg dit alsjeblieft niet nog een keer, ik heb het te vaak gehoord om het nog te geloven. Het was helemaal geen grote stap, het maakt het er alleen erger op. Hoe meer hulp ik zoek hoe meer hulp ik nodig heb. Elke stap voorwaarts zijn er twee achterwaarts. Of zo voelt het in elk geval.

Het lijkt gemeen, maar ik wens weleens dat er iets ergs gebeurd, dat ik in het ziekenhuis terechtkom, of dat mijn ouders doodgaan. Zelfs in mijn ogen lijkt het gemeen om dit te willen, maar dan zou ik tenminste een reden hebben om me slecht te voelen. Als ik weet wat het probleem is zou het zo veel makkelijker zijn om een oplossing te vinden.

Misschien ben ik dat wel, een sadist. ‘Hey, ik ben hoogsensitief en hoogbegaafd… oh ja, en een sadist.’ Vannacht had ik een mooie droom, al ben ik waarschijnlijk de enige die dat vind. Er waren drie mensen, persoon A, persoon B en persoon C. Het kwam er op neer dat persoon C (want de andere twee interesseerden me niet) een messteek had, in zijn zij. Het bloedde, hij schreeuwde, andere mensen ook. Hij lag op de grond, iemand anders drukte zijn handen tegen de wond.

Het klinkt gemeen he? Dat ik zo’n dingen droom, en dat ik het nog leuk vind ook. Ik heb dit niet bij alle mensen, enkel bij sommigen, en dan alleen personages uit boeken en films. Ik weet niet wat het is, ik heb het al mijn hele leven maar weet nog steeds niet wat ik ermee moet.

Ik ga naar een psycholoog, en volg therapie bij de dokter. Hij zei dat ik er beter uitzag, ik voel me niet beter. Ik heb een leuke familie, vrienden, een goede school, haal goede punten. Ik ben in iedereen z’n ogen perfect. Maar als je nu deze tekst leest denk jij er dan ook zo over? Mij doet het denken aan Monster: “Sehen Sie mich! Sehen Sie mich! Das Monstrum in meinem Selbst ist so grob geworden!”

Hilfe! Das Monstrum im mir wird explodieren!


6 reacties

Zou je de aanleiding willen vertellen? Dat maakt je verhaal misschien wat helderder.

 

Ik kan je opzig best begrijpen. De dingen die je denkt, leuk vind en droomt zijn misschien slecht, maar dat komt omdat je je naar voelt.

 

Bijv. dat van je ouders, dat zou je alleen maar willen, omdat je dan een rede hebt om je je niet goed te voelen toch?

 

Ik lees nu dat je het je hele leven al hebt? Dan ben je waarschijnlijk een psychopaat. Dit is niet goed, wan meestal gaan die mensen moorden enz. Ik zou dit bij je hulp vertellen en ze je laten helpen. 

Hallo,

Bedankt voor de reactie al in elk geval. Ik heb hier ook al over nagedacht, dat ik een psychopaat zou zijn, maar kan je een psychopaat zijn als je hoogsensitief bent?

De aanleiding stelt niet veel voor, een presentatie in de klas. Een gedicht dat ik geschreven had. Er waren geen slechte reacties ofzo, ik weet niet waarom het toen begonnen is…

Ja, ik wil enkel dat er iets ergs gebeurd om een reden te hebben. Maar bvb in films enzo hoop ik altijd dat het gebeurd. In het echte leven niet, alleen bij mezelf. Ik heb ook weleens een meester bij mij op school gebruikt om zo’n verhaaltje over te bedenken, maar enkel z’n uiterlijk.

Ik heb het hier met mijn psycholoog over gehad maar ik weet niet of ik het goed heb uitgelegd. Het is niet echt dat ik het “leuk” vind of dat ik er blij van word. Ik weet niet hoe ik dat gevoel moet beschrijven. Er is geen naam voor…

Ik weet echt niet wat ik met deze gevoelens aan moet, ik wil ze niet, maar ik heb ze al zo lang dat ik niet meer weet waar het begonnen is.

 

Badge

hoi @Acton 

Ik kan je heel erg begrijpen. Ik heb dit ook meegemaakt en maak dit zo nu en dan ng steeds mee. Mijn ouders wouden mij ook naar een psycholoog sturen of iemand om mee te praten, maar ik voelde me er ook slechter door. ik hield het voor mezelf en sneed mezelf ook. Nu doe ik dat alleen als ik mijn frustraties niet goed kan uiten. 

Het is niet erg dat je zo een droom hebt, dat komt idd omdat je je naar voelt. Ik heb ook vaak gedachtes dat als er nou iets ergs gebeurd met mij of familie dat ik dan een reden heb, zoals jij net heb uitgelegd. 

Ik ging ontspannen door heel vel muziek te luisteren, nummers schrijven, of gewoon buiten lopen in mn eentje en door dt elke keer te doen werd ik rustiger en gaat het nu beter met me. Ik heb dit toendertijd alleen tegen 2 beste vriendinnen verteld die ik vertrouw, en mijn ouders weten niet dat ik er nog heel lang mee heb gewprsteld. Het is heel moeilijk maar je kan het proberen om te ontspannen en het positieve in jezelf te zien. Dat je di soort gedachtes hebt is niet gelijk iets ernstigs.

 

groetjes en heel veel succes!

Reageer