Hoi
ik heb een vraag. Ik ben 14 jaar en ik heb in mijn leven al heel veel meegemaakt. Om alles even op een rijtje te zetten:
- mijn moeder is depressief
- geen contact met mijn vader omdat hij me ruw aan de kant zet
- geen contact met mijn broer omdat hij in een gesloten opvang zat
- ik kan thuis niet mezelf zijn
- weggelopen, bijna in aanraking gekomen met jeugdzorg
- in 3 jaar allebei mijn opa en oma verloren
Dit zijn dingen die zijn gebeurd en gebeuren en ik merk aan mezelf dat ik emotioneel kapot ben. Ik moet soms opeens huilen als mijn moeder bijvoorbeeld heel aardig tegen me doet, of als ze belt met iemand en dan haar frustraties uit. Ik denk heel veel aan hoe mijn leven kon zijn, en ook al ben ik dankbaar voor mijn leven, heb ik nog steeds het gevoel dat ik nu al heb gefaald in het leven. Ook denk ik dat ik niet goed genoeg ben voor mijn moeder, ook al zegt ze wel dat ik een hele goeie dochter ben.
Mijn vader heeft mij meerdere keren in de steek gelaten, ik heb hem 4 jaar lang kansen gegeven, en inmiddels een jaar geen contact. Ik vraag me de hele tijd af of ik zo een slecht persoon ben dat hij me gewoon heeft verlaten en gewoon doorgaat met zijn leven terwijl ik non-stop denk aan hoe het eerst tussen mijn vader en mij was (we hadden een heel leuke band).
Nu zit ik weer een heel verhaal te vertellen maar mijn vraag is nu dus: zou het kunnen dat ik een depressie heb of is het een emotionele afzwakking? Verder praat ik er soms met een vriend over maar voor de rest met niemand.
Alvast bedankt voor het lezen (en hopelijk antwoorden)
