Liefste @S.A.R.A.H
wat naar om te lezen dat je je soms zo verdrietig en alleen voelt. Ik ben geen dokter die kan vertellen waarom je je zo voelt, maar misschien dat het aan de pubertijd kan liggen of algemene ‘mood-switches’. Dit is volkomen normaal en je bent hierin zeker niet te enige! De wanhoop naar een vriendje kan ik goed begrijpen, maar liefde laat eenmaal lang op zich wachten hier en daar, misschien dat je wat vriendinnen hebt waarmee je je zorgen kunt delen, maar waarmee je vooral veel lol kunt maken en mee kunt kletsen en afspreken. Hoe meer je denkt alleen te zijn, hoe meer je je ook zo zult voelen. Je kunt bijvoorbeeld jezelf bezig houden met dingen zoals, afspreken, (video)bellen, op bezoek gaan bij iemand, en zelfs huiswerk maken kan helpen. Dit zorgt voor afleiding en een constante flow in je dag, waardoor je zult merken dat je er actiever en hopelijk ook vrolijker van wordt.
Dat andere mensen je soms niet begrijpen is niet een fijn gevoel, al helemaal is het naar als het veel gebeurd. Probeer anders in een boekje of schriftje op te schrijven waarmee je zit op dat moment. Schrijf alles even van je af, dit kun je elke dag eventjes (in de avond/einde van de dag) doen. Kijk na ongeveer een weekje terug en kijk of je nogsteeds dat probleem voelt/hebt en of je er ondertussen al iets weet tegen te doen. Zo kun je zien of je steeds van dezelfde dingen last hebt, of van steeds andere dingen.
En onthoud, je bent echt niet de enige die hier last van heeft! Je staat er niet alleen in, vele vrienden van mij hebben deze gevoelens van alleen zijn en onbegrijpelijk zijn ook vaak.
Hopelijk heb ik je gerust kunnen stellen.
mvg,
@username_unknown
PS: als je nog vragen/opmerkingen hebt, ik hoor ze graag :)
@username_unknown bedankt ik vindt het heel aardig en ik zal zeker de dingen die je zij proberen. De enigste opmerking die ik heb is dat dit bericht me al een stuk blijer heeft gemaakt ik had oprecht verwacht dat mensen gewoon zouden zeggen dat ik aandacht zoeker was/ben. :)
Hey S.A.R.A.H,
Naar dat je je zo voelt!
Het is wel goed dat je afleiding zoek door bijvoorbeeld naar mars te kijken. Ik heb het ook soms dat ik me daarna iets doen juist minder goed voel, en daar weet ik niks tegen. Als je wil zou je ook andere dingen kunnen doen waar je blij of rustig van wordt.
Wat heel erg helpt en oplucht is er met iemand over praten. Je kan erover praten met je mentor of vertrouwenspersoon of met een vriend(in). Zij kunnen je dan helpen en steunen. Je kan natuurlijk ook altijd met de kindertelefoon bellen of chatten.
Tegen het ineens verdrietig voelen weet ik helaas niks, daar kamp ik zelf ook mee.
Groetjes iemand.
