Hey,
Ten eerste, je hoeft niet extreem dun te zijn om een eetstoornis te hebben. Ik heb zelf ook veel last van een eetstoornis. Ik ben nu wel weer aan het eten, maar ik kan je vertellen dat je niet alleen bent met het niet durven douchen omdat het te confronterend is. Ik dacht dat ik de enige was… Het zou goed kunnen dat dit een manier is om wat controle te krijgen over je situatie, dat zijn vaak redenen voor het hebben voor een eetstoornis.
Je gaat door veel moeilijke tijd heen en dit heeft natuurlijk een groot effect. Het is waarschijnlijk ook de reden waarom je mood ineens zo om kan slaan. Het is goed dat je het initiatief hebt genomen om naar je mentor te gaan en je situatie te delen op dit forum. Misschien zou het ook wel goed zijn om naar de psycholoog te gaan, zodat iemand je kan helpen die er veel verstand van heeft.
Ik hoop dat je situatie beter gaat worden, het lijkt me echt moeilijk om zoveel aan je hoofd te hebben en ik snap goed waarom je je zo hopeloos voelt. Ik snap dat je het er misschien niet met je ouders over durft te praten omdat je jezef als een last voelt, maar ik zou het toch doen want je bent in werkelijkheid GEEN last. Er is gewoon veel aan de hand en je ouders hebben het ook zwaar. Ik denk dat ze het juist erger zouden vinden als jij hier in je eentje doorheen moet gaan.
Ik hoop dat het allemaal goed gaat komen. Je stelt je absoluut niet aan, je bent geen last en je hoeft je nergens schuldig over te voelen
Hey, sorry over hoe je je voelt.
Al de 3 e keer dat ik opnieuw begin met de reactie. Ik ben blij dat er iemand reageert. Maar hoe ga ik ooit in het echt tegen iemand vertellen. Dat ik me zo voel. Typen is makkelijk ik ken toch niemand hier.
Ik ben trouwens blij dat er meer mensen zijn. Bang om zichzelf te zien. Niet voor jullie maar een stukje bevestiging. En weet je wat het is met een eetstoornis. Iedere keer als iemand iets zegt over dat je wel heel dun aan het worden bent en t niet goed is of je weinig eet. Ik alleen maar hoor. Dat ik dunner aant worden ben. En t als een compliment zie.
Mag ik vragen hoe je hier vanaf komt. En of je nog tips hebt. Met m’n eetstoornis kamp ik al sinds ik in groep 8 zat. En sinds vorig jaar is dit pas echt erg geworden.
En over dat mijn ouders het niet erg zullen vinden. Je hebt vast gelijk. Maar een depressie en alles aan de mentale kant licht in onze familie nog al gevoelig. Daarom ben ik daar zo voorzichtig mee.
ik stel me waarschijnlijk aan hoor. Maar m’n ouders hebben het voor mijn gevoel ook ALTIJD over m’n broertje en ik ben de puber en ik ben groter ik zou t moeten weten. Ja hij is talentvoller, socialer en vrolijker als ik. Ik heb vaak ruzie met hem. Niemand weet waar de pijn zit. Maar ik heb gewoon nergens het gevoel over dat ik dat goed doe. M’n broertje speelde jaren bij een profclub (voetbal) in het jeugd plan. Heeft talloze vrienden en is populair. En lijkt wel van iedereen het lievelingetje van de meeste mensen. Op feestjes van familie is het altijd maar heel even van hoe gaat het met J (m’n naam) en dan gaat het weer uren over m’n broertje en ik snap dat dat interessanter is. Want wow een profclub en een goed voetballertje. Maar dat doet me pijn.
ook ik weet dat niemand op dit forum me zo kan helpen maar. Het voelt al goed om te typen. En misschien kan niemand t helpen. M’n eigen tante is psycholoog en zij heeft niks door. Zou ik daar iets mee moeten doen of ligt dat misschien iets te dichtbij?
Sorry, het lijkt net wel alsof ik aandacht zoek. Maar ik wil hulp maar durf het niet te vragen.
nogmaals sorry
Tekst aangepast door De Kindertelefoon ivm anonimiteit (Forumregel 6: plaats op het forum geen persoonsgegevens).
Hey,
Ik heb je verhaal gelezen.. Als ik het goed begrijp:
- Je vader is depressief.
- Je moeder heeft kanker gehad en heeft nu nog controles.
- Je hebt last van stemmingswisselingen/moodswings en depressie(?).
- Moeite met voeding.
En dan ook nog corona.... :(
Allereerst, het is heel goed van je dat je je verhaal hier deelt. Er zijn genoeg mensen die je willen helpen of iig willen luisteren. Weet dat het niet jouw schuld is, ook al voel je je schuldig.
Je geeft aan het moeilijk te vinden om hulp te vragen, omdat je dat niet echt durft. Je zou advies kunnen vragen aan je tante, maar als je dit niet wilt kan je ook een afspraak maken bij de huisarts (mag zonder dat je ouders hier van af weten). Je kan je verhaal vertellen en jullie gaan dan samen kijken naar de hulp die nodig is.
Je kan alles kwijt, over je ouders, maar vooral ook over jezelf.
Mood swings horen er ook wel bij, of je nou een jongen of meisje bent. Je zit nu in de puberteit en er gebeurt veel in je lichaam. Het is dus niet raar, alleen kan het heel vervelend zijn. ;)
Ik hoop dat er niks ergs is met je moeder en de uitslagen goed zijn. Ze is al een keer genezen (neem ik aan). En de uitslagen hoeven niet perse slecht te zijn 
.
Misschien heb je hier wat aan? Heel veel sterkte!! Plaats gerust nog een berichtje als je wat kwijt wilt :)
Groetjes!
Hey,
bedankt voor je reactie. Eigenlijk klopt het precies wat je zegt. Het enige wat het is. De kanker is dus nooit uit het lichaam gegaan alleen “stop” gezet dat is hoe mij het is uitgelegd. Maar ik ben al blij dat je reageert. Van mijn eetstoornis wil ik graag af. Nog liever dan de rest. Dit vind ik wel vrij lastig. Maar is het geen idee om dit met m’n mentor te bespreken? Of kunnen zij hier niet veel mee en zal dit snel met mijn ouders besproken worden?
bedankt in ieder geval
Hoi,
Wat vervelend om te horen.. Weet je wanneer ze de uitslagen krijgt? Laten we hopen op het beste :)
Het is trouwens heel goed van je dat je zelf wilt dat het verandert (eetstoornis) en dat je wel hulp wilt.
Je zou dit met je mentor kunnen bespreken als je dat prettig vindt. Ik weet niet of ze het überhaupt aan je ouders mogen vertellen.
Een vriendin van mij gaat zelf ook niet zo lekker en heeft dit ook aan haar mentor verteld. Zij is toen naar de zorgcoördinator op school geweest, haar ouders wisten hier niks van af. Uiteindelijk hebben ze haar ouders ingelicht, omdat ze het zelf niet wilde vertellen. Ik weet natuurlijk niet hoe het bij jou op school zit, daarom dacht ik gelijk aan de huisarts.
Je kan gewoon met je mentor gaan praten en uitleggen wat er aan de hand is. Dan kan je misschien naar de zorgcoördinator op school? Ze hoeven hier niks van af te weten (het is dat mijn vriendin naar de psycholoog moet en het was een ander verhaal, anders wisten haar ouders ook niks).
Nogmaals, je kan hier altijd iets plaatsen als je wilt praten of gewoon even je verhaal kwijt wilt.
Nu heb ik een paar vragen voor je. (Als je dit wilt beantwoorden)
1. Hoe voel je je nu? (Zonder leugens)
2. Heb je vandaag al wat gedronken of gegeten? Zo nee, probeer wat te eten, ook al is het iets kleins. Zo ja, goedzo!!
3. Heb je een leuke dag gehad?
4. Heb je genoeg geslapen?
Dat waren m'n vragen voor je, om even te checken hoe het nu met je gaat :)
Hey, wanneer mijn moeder de uitslagen zal krijgen weet ik niets vanaf. Ik weet niet of ze dat zelf weet.
Hier de antwoorden:
- Ik voel me nog steeds hetzelfde alleen minder opgepropt. Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen. Opgeluchter is denk ik een goed woord.
- gedronken wel, wel water maar drink sws niet veel anders. Ja k heb iets gegeten n half kommetje yoghurt om prc te zijn.
- Nee niet echt. Waarom weet ik niet. Iedereen lijkt zo blij.
- Euhm ja 7 uurtjes volgens mij dus dat valt mee.
Hoe gaat het eigenlijk met jou? Ben ook wel eens benieuwd.
groetjes
Reactie op vraag 3, het is misschien niet heel veel, maar je hebt wat gegeten :)) heel goed van je!!
Vind je het fijn om je verhalen op het forum te plaatsen? (Zoals je nu gedaan hebt)
Met mij gaat het goed! Dankje
Hey,
Ja dat is denk ik wel fijn ja. Maar in welke zin?
bedankt in ieder geval.
Ohw nee vroeg het me gewoon af, omdat je nu nog niet echt iemand hebt om mee te praten. Dan is het forum wel een goede plek denk ik :)
Hey, thanks in ieder geval. Sorry dat ik zo over ben gekomen.
Hey, sorry over hoe je je voelt.
Al de 3 e keer dat ik opnieuw begin met de reactie. Ik ben blij dat er iemand reageert. Maar hoe ga ik ooit in het echt tegen iemand vertellen. Dat ik me zo voel. Typen is makkelijk ik ken toch niemand hier.
Ik ben trouwens blij dat er meer mensen zijn. Bang om zichzelf te zien. Niet voor jullie maar een stukje bevestiging. En weet je wat het is met een eetstoornis. Iedere keer als iemand iets zegt over dat je wel heel dun aan het worden bent en t niet goed is of je weinig eet. Ik alleen maar hoor. Dat ik dunner aant worden ben. En t als een compliment zie.
Mag ik vragen hoe je hier vanaf komt. En of je nog tips hebt. Met m’n eetstoornis kamp ik al sinds ik in groep 8 zat. En sinds vorig jaar is dit pas echt erg geworden.
En over dat mijn ouders het niet erg zullen vinden. Je hebt vast gelijk. Maar een depressie en alles aan de mentale kant licht in onze familie nog al gevoelig. Daarom ben ik daar zo voorzichtig mee.
ik stel me waarschijnlijk aan hoor. Maar m’n ouders hebben het voor mijn gevoel ook ALTIJD over m’n broertje en ik ben de puber en ik ben groter ik zou t moeten weten. Ja hij is talentvoller, socialer en vrolijker als ik. Ik heb vaak ruzie met hem. Niemand weet waar de pijn zit. Maar ik heb gewoon nergens het gevoel over dat ik dat goed doe. M’n broertje speelde jaren bij een profclub (voetbal) in het jeugd plan. Heeft talloze vrienden en is populair. En lijkt wel van iedereen het lievelingetje van de meeste mensen. Op feestjes van familie is het altijd maar heel even van hoe gaat het met J (m’n naam) en dan gaat het weer uren over m’n broertje en ik snap dat dat interessanter is. Want wow een profclub en een goed voetballertje. Maar dat doet me pijn.
ook ik weet dat niemand op dit forum me zo kan helpen maar. Het voelt al goed om te typen. En misschien kan niemand t helpen. M’n eigen tante is psycholoog en zij heeft niks door. Zou ik daar iets mee moeten doen of ligt dat misschien iets te dichtbij?
Sorry, het lijkt net wel alsof ik aandacht zoek. Maar ik wil hulp maar durf het niet te vragen.
nogmaals sorry
Tekst aangepast door De Kindertelefoon ivm anonimiteit (Forumregel 6: plaats op het forum geen persoonsgegevens).
Ik snap dat het erg moeilijk voor je is om dit te delen met iemand in je omgeving. Het is moeilijk om je zo kwetsbaar op te stellen. Heb je een leeftijdsgenoot waar je je thuis en comfortabel bij voelt? Misschien kan je beginnen met wat over je moeder te delen, en dat je het daar moeilijk mee hebt. En als je je wat comfortabeler voelt kan je wat meer gaan delen, bijvoorbeeld over alles wat daaromheen daar. Maar als dit echt een no go is, kan je natuurlijk altijd hier blijven praten.
Ja, dat klopt heel erg. Het is vaak zo dat als iemand zegt dat je dun bent geworden, mensen met een eetstoornis dit als een compliment en verdere motivatie ervaren. Dat heb ik zelf ook heel erg. Ik ben er ook nog niet, maar iets wat ik geleerd heb is dat het gewoon geen zin heeft. Je eet bijvoorbeeld bijna niks voor een week, maar uiteindelijk val je toch weer terug en dan is het effect al weer weg. Het enige wat je ermee bereikt is dat je je depressief voelt, je haar dun wordt en je lichaam zich aftakelt. Probeer gewoon gezond en genoeg te eten. Reken je BMI uit en houd je eraan. Probeer te onthouden dat je lichaam je waarde niet bepaald. Het is uiteindelijk een keuze die je maakt. Niet eten is niet de oplossing.
Nee hoor, je stelt je niet aan. Dit is iets wat heel beschadigend kan zijn, en het kan leiden tot een minderwaardigheidscomplex. Jij bent jij, en misschien ben jij iets rustiger en verschil je heel erg van je broertje, het betekent niet dat je minder waard bent. Mijn zus is ook veel socialer dan ik, maar ik heb het omarmd. Ik ben op het punt gekomen dat het me helemaal niks meer uitmaakt en ik voel me er goed bij. Ik ben gewoon wie ik ben en als ik geen zin heb om te praten praat ik niet. Boeit mij wat. Je bent speciaal, omarm dat je anders bent. Jammer voor hun dat ze het niet kunnen zien. Maar zodra je het omarmd, zul je zien dat je je veel beter gaat voelen.
Maar natuurlijk, het is moeilijker gezegd dan gedaan. We zijn ook maar mens. We verlangen naar waardering van de mensen van wie we houden, en als je dat niet krijgt ga je jezelf als minderwaardig zien. Ik snap dat het pijn doet. Maar je bent bijzonder en er is niemand zoals jij. Vaak worden de speciale mensen over het hoofd gezien, maar uiteindelijk gaat het aan het licht komen. Het is een kwestie van tijd. De meest beroemde en talentvolle mensen zijn ook eerst keer op keer afgewezen door mensen. Hiermee probeer ik te zeggen dat afwijzing en ‘lack of’ waardeering je waarde niet bepaald.
Ik denk dat je tante een hele goede mogelijkheid en eerste stap tot praten gaat kunnen zijn. Het iemand die dichtbij je staat, maar dat kan juist fijn zijn. En zij weet hoe ze ermee om moet gaan en ze wilt je helpen.
Geen sorry zeggen. Nergens voor nodig. Je bent geen aandachtszoeker. Snap out of it:) You got this! En het is zo goed van je dat je dit forum gebruikt als eerste stap om iets aan je situatie te doen. Je bent je ervan bewust en het feit dat je er hier al zo goed over kan praten zegt veel. Jij kan dit.
Laat maar weten hoe het verder afloopt, wij zijn hier voor je als je nog iets kwijt wilt. Je hoeft alleen maar een reactie te plaatsen :)
