Ik ben sinds een week ongeveer begonnen met gedichtjes schrijven. Heb er zojuist een gemaakt maar weet nou niet wat ik er van vind. Zouden mensen hier tips of tops kunnen geven? Waarschijnlijk zal ik af en toe een klein gedichtje hier plaatsen. Anyways hier is mijn gedicht:
“Het leven is nou eenmaal kut”
Verteld mijn klasgenoot krijsend door al dat lachen
Terwijl ik daar zat, helemaal uitgeput
“Wat sta je me nou aan te staren? Ik Zit je toch alleen een beetje te plagen”
Niemand weet hoe ik me voel,
Niemand snapt wat ik bedoel.
Uitgeput en geen motivatie,
Zelfs mijn tandenpoetsen is al een hele frustratie.
“Ik ben moe” vertel ik mijn “vriendin”
Het antwoord waar ik niet op zat te wachten maar toch kreeg “misschien moet je gewoon eerder gaan slapen, Dan mag je pas klagen”
Ik ga der niet verder op in.
Zij snapt het niet, zij ligt ‘s avonds niet tot 4 uur ‘s nachts naar het plafond te staren,
Met haar handen in haar haren.
Zij weet niet hoe het voelt om de zee over je wangen te laten glijden,
Of het gevoel na snijden.
Self harm is een van de weinige opties die ik heb,
Het is voor mij een uitlaatklep.
Elke keer stop en start ik weer,
Dat gebeurd elke keer als ik het probeer.
Niemand weet hoe moe ik me voel,
Heeft het leven überhaupt een doel?
Niemand die het schelen kan,
Maar dit hoort allemaal bij mijn plan.
Ik wil dat het leven stopt,
Maar Zelfs dat lukt me niet, ik ben gewoon een grote flop.
Elke avond maak ik nieuw ideeën,
Wij tegen de wereld, gewoon ons tweeën.
Samen weg vliegen en de wereld ontdekken,
En eindelijk mijn vleugels uitstrekken.
Of naar een ander land emigreren,
En een nieuwe wereld creëren.
Als dat allemaal niet lukt,
Dan is mijn leven mislukt.
Ik zal dan dit hoofdstuk afsluiten,
En mijn neus nog een laatste keer snuiten.
Niemand weet hoe ik me voel,
Niemand snapt wat ik bedoel.
Al die tranen rollend over mijn wangen,
Was er nou maar iemand om ze op te vangen.
Maar daar ben ik niet belangrijk genoeg voor,
Dat heb ik heus wel door.
Ik vraag me alleen af hoe dat is
Voor mij is het een groot gemis
Iemand die om je geeft
En zorgt dat je het overleeft
De enige reden dat ik nog leef
Is de overdreven liefde die mijn moeder mij geeft
Zij is de rede dat ik het niet heb gedaan
Mijn leven is een grote achtbaan
Die ik zonder haar nooit had durven ingaan
Mama je bent mijn grote held,
En ik hoop dat ik je niet heb teleurgesteld.
Wat ben je toch een mooie vrouw,
Ik wil dat je weet dat ik ontzettend veel van je hou.
Met jou is de wereld een stuk minder grauw,
Waren er maar meer mensen zoals jou.
Maar als het leven zo nog langer verder moet
Dan moet ik je verlaten maar deze keer voor goed
ze betekenen veel voor me! Anyways hier heb ik weer een nieuw gedicht, waarschuwing hij is een beetje heftig
ben de laatste tijd er gefocust om te stoppen met sh dus ben gewoon niet zo veel online geweest ook komt mijn toetsweek er weer aan dus moet echt proberen optijd te gaan slapen. Sorry, dit houd in dat er de komende paar weken niet zo veel gedichten aan komen 
anyways hoe gaat het? Als iemand wilt praten, ik ben der
