Mijn ouders weten inmiddels alles over mij, nou ja, bijna alles.
Sinds 2 jaar voel ik mij depressief en ben ook al naar 2 psychologen geweest. Vaak gaat dit maar voor even goed en val ik daarna weer in mijn oude patroon: mijzelf snijden en het liefst alleen op deze wereld willen zijn. Sinds kort is het patroon veranderd: mijzelf snijden en het liefst niet meer op deze wereld willen zijn.
Inmiddels heb ik weer een nieuwe psycholoog en vermoede ze dat ik depressie heb door Asperger. Ik kan mijn psycholoog alles vertellen, wat ook logisch is natuurlijk. Ik heb alleen veel dingen die ik niet wil vertellen zoals de suïcidale gedachtes. Door mij hebben mijn ouders al veel meegemaakt en ik wil niet dat ze hun enige dochter verliezen door wat voelt als de enige oplossing.
Ik weet ook dat als ik dit tegen mijn psycholoog vertel, dat dit direct naar mijn ouders zal gaan door geheimhoudingsplicht. Het voelt voor mij al serieus, doordat ik al een datum had geprikt. Maar ik kon mijn ouders niet achter laten. Ik weet gewoon niet goed wat ik moet doen zonder dat mijn ouders anders naar mij gaan kijken.