Mijn ouders vinden dat ik me de laatste tijd wat 'autistischer' gedraag dan 'normaal'.
Ik heb bijvoorbeeld een pauze nog tijdens het eten om tot rust te komen.
Dat had ik een tijdje geleden niet nodig.
Ook stel ik vooraf vaker vragen.
Dat had ik een tijdje geleden niet nodig.
Ik huilde vaak na schooltijd, omdat het me soms te veel word.
Dat ging vroeger niet zo.
Ja, mijn ouders vinden dat ik me anders gedraag en vinden het misdragend.
Ze vinden dat ik verander.
maar deze verandering is alles wat ik wou.
Mijn ouders:
Ik gedraag me anders.
'Autistischer' dan normaal.
Er is iets aan de hand waarom ze zich zo misdraagt
Ik:
Ik ben verandert.
Ik heb mijn grenzen aan leren geven.
Ik lijk 'autistischer', omdat ik me zelf even op de eerste plaats zet.
Ik zorgde niet goed voor mezelf.
Ik maakte mezelf overprikkeld om gewoon maar te voldoen aan de eisen van de maatschappij.
Weet je waarom ik me anders gedraag?
Ik heb geleerd dat ik net als de rest ook mag aangeven wanneer ik het niet meer aankan.
Mijn ouders vinden dat ik me aanstel, maar ik doe het beste voor mij en als ik daarom slecht gedrag vertoon is dat niet mijn fout, maar mijn zegen.
Ik heb jaren lang keihard mijn best gedaan om te doen alsof er niets was. Ik heb mijn signalen compleet genegeerd om 'normaal' te zijn en 'me te gedragen'.
wil je weten wat het gevolg van deze slechte zelfzorg was?
Suïcidale gedachten, heel heel heel heel heel heel heel erg veel tranen, veel stress voor wat dan ook, pijn en verdriet en een onveilig gevoel bij de mensen die het dichtst bij me staan.
Nu kom ik voor mezelf op en nu ik een keer voor mezelf zorg lijk ik 'autistischer'. Ik was altijd al autistisch.
Ik zorgde alleen dat ik mezelf kapot maakte alleen om te zorgen dat anderen met niet raar vonden.
Ik ben trots.
Meer niet.
Ik bne blij.
Meer niet.
Ik weet alleen niet wat ik moet doen.
Wat ze lijken me dus echt niet te begrijpen.